Vísir - 17.02.1970, Page 13

VlSIR . Þriðjudagur 17. febrúar 1970.
Konur í ábyrgðarstöðum
munid ah lifú l'ifinu, segir enskt læknablah
'C’nska læknablaðið World Med
icine hefur í einu af ritum
sínum komið aðvörun á fram
færi til einhleypra kvenna í á-
byrgðarstörfum.
Aðvörunin er á þá lund að
reyna ekki að komast yfir þreyt
una að afloknum vinnudegi með
því að fá sér einu sinni eða
tvisvar í glas.
Læknirinn sem skrifar þessa
grein hefur meðal sjúklinga
sinna nokkrar konur, sem vinna
úti. Hann hefur komizt að raun
um að konan í ábyrgðarstarfi,
sem sýnist vera svo sjálfsör-
ugg, sé langt frá því að vera
eins örugg um sjálfa sig og hún
virðist vera.
— Margar þessara kvenna
eru mjög vel menntaðar og
greindar, skrifar læknirinn, Og
það er furðulegt, að þrátt fyrir
góða, greind þeirra og auðsým
lega ábyrgðartilfinningu, stend-
ur þeim oft algjörlega á sama
um heilsu sína og sín persónu-
legu .tilfinnagalægu vandamál.
Eitt greinilegasta dæmið um
vandamál einstæðrar konu í á-
byrgðarstöðu er sú þörf, sem
hún hefur til að drekka.
— Þrátt fyrir það, að hæfileik
ar hennar séu metnir að verð-
leikum á vinnustað verður hún
að berjast fyrir þvi að verða tek
in sem fullgild meðal karlmann-
anna. Allan tímann er henni
fylgt meö gagnrýnisaugum af
þeim karlmönnum, sem hún er
í samkeppni við og af konum,
sem öfunda hana.
Tannlæknastofa
fyrir ungbörn
Tjað má búast við því, að fólk
þurfi miklu sjaldnar að
fara til tannlæknis í framtiðinni
en þaö hefur þurft að gera fram
að þessu. Nýjustu fréttir herma,
aö tannskemmdir séu smitunar-
sjúkdómur, sem hægt verði að
sprauta gegn.
En þangað til þessi visinda-
lega niðurstaða verður sannpróf
uð og hafnar aðgerðir berjast
tannlæknamir við tannskemmd
ir á ýmsan hátt.
1 Danmörku er t.d. búið að
opna tannlæknastofu fyrir smá
böm, frá 0 til 6 ára.
Tannlæknar, sem standa að
þessari stofu, gefa þær ráð-
leggingar, að foreldramir eigi að
byrja að bursta tennur bama
sinna um leið og fyrstu tenn-
urnar koma í Ijós. Auk þess —
barnsins vegna — að gefa þeim
ekki sykur, sælgæti eða annað
slíkt. En tannlæknarnir halda
því fram, að böm hafi ekki nátt
úrulega þörf fyrir sætindi.
Annað ráð, sem danskir tann-
læknar gefa er aö skipta oft um
tannbursta, annan hvern eða
þriðja hvern mánuð.
Það skipti ekki miklu máli
hvemig tannburstinn sé því að
mestu varði, að fólk noti þá
tegund af tannbursta sem þvi
líki bezt og að það bursti tenn
umar vel og vandvirknislega.
En þeir mæla þó helzt mef
nælonbursta með jafnlöngun.
hárum, sem ekki eru of hörð.
Hún kemur dauðþreytt heim
á kvöldin í tómt hús. Það er eft
ir að laga til og hún þarf að búa
til matinn. Margar faila fyrir
freistingunni og reyna aö y>fir-
vinna þreytuna og sálrænt álag
með því að fá sér f staupinu.
En einmitt í hvert skipti, sem
þeim finnst að þær þarfnist þess
mest að fá sér í staupinu ættu
þær að láta það eiga sig, segir
læknirinn. í staðinn eiga þær
að slappa af í hálftíma í góöum
stól með bolla af sterku kaffi og
eitthvað sem lætur hendurnar
hafa nóg að gera.
Það kemur fyrir, að stúlkan í
ábyrgðarstöðu verður svo upp-
tekin af starfinu, að það ræður
allri tilvem hennar. hún missir
gjörsamlega áhugann á fólki og
hlutum, sem koma ekki starfinu
við.
Læknirinn ráðleggur þeim að
fara þangað í frí þar sem ekkert
minnir þær á starfiö. Að leita
sér vina utan venjulegs kunn-
ingjahóps og að halda sam-
kvæmi heima.
Ef stúlkan í ábyrgðarstöðu rýf
ur ekki einangrun sína er hætta
á því, að hún, eftir því sem hún
eldist, grói föst í hugarheimi sín
um. Hún verður rugluð og
taugaveikluð, ef umgengishættir
breytast. Það er að segja skorp-
in piparmey.
— Það er auðvelt að láta
blekkjast af sjálfsöryggi þvi
sem stúlkan í ábyrgöarstöðu
hefur, að því er virðist, og þeim
árangri, er hún nær og leiða af
því að hún þarfnist ekki hjálp-
ar, segir læknirinn, en gefið
henni tækifæri til að vera venju
leg dauðleg manneskja með
venjulegar tilfinningar, ást, hat
ur og óöryggi. Og maður upp-
götvar hvað þær hafa mikið að
gefa, ef þær fá leyfi til þess.
NEI, EKKI
GRÍMUBÚNINGUR
Nei, þetta er ekki grímubúning-
ur, sem einhver frumleg kona
hefur saumaö sér. Þetta er al-
vörukjóll, sem hægt er að líta
á sem bæði „mini“ og „maxi“.
Þessi kjóll var sýndur á tízku-
sýningu Cardin fyrir nokkrum
vikum og eins og hægt er að sjá
dettur tízkuteiknurunum ýmis-
legt furðulegt í hug, þegar þeir
leyfa ímyndunaraflinu að ráða,
enda eru þeir þekktir fyrir þaö.
En hvort nokkur kona váil
klæðast svona kjól — og ætli
það finnist ekki einhver — þá á
hún að vera í svörtum sokkum
við hann og svörtum silkiskóm
— en þannig er tízkan um þess-
ar mundir.
Fjölskyldan ogtjeimilid
31
„Þessir helvízku slátrarar...“
Johnson undirforingi leit sem
snöggvast á yfirboðara sinn,
vildi sjá, í hvemig skapi hann
væri. Minntist þess um leið með
sjálfum sér, að Watkins hefði
ekki alltaf verið frábitinn slíkri
slátmn sjálfur.
„Glæpalýður Masters höfuðs-
manns?“
„Gefur að skilja. Og ekki nóg
með það, heldur veit það nú sér
hver Arabi á tvö hundruð mílna
svæði, að brezkar njósnasveitir
em á ferðinni í Qattaralág-
inni...“
Johnson var ekki viss um,
hvort heldur Watkins hafði sam-
úð með Aröbunum, sem þarna
höfðu verið felldir, eða hvort
hann hefði áhyggjur af hugsanleg
um hefndarráðstöfunum af þeirra
hálfu.
„Teljið þér, að við eigum þá að
breyta um stefnu, herra minn?“
„Það er óhugsandi. Þetta er
eina leiðin, sem liggur um Qatt-
ara-Iágina. Við verðum að halda
áfram suður á bóginn, þangað
til kemur að skaröinu."
„Já, herra minn.“ Johnson beiö
frekari fyrirmæla.
„Segið mönnunum að moka
sandj yfir Ifkin. Það er kominn
ódaunn af þeim.“
Johnson sneri sér að liðþjálfan
um, sem næstur stóð, og endur-
tók skipunina.
„Við höfum náttstað héraa og
leggjum svo af stað í fyrramálið
strax og birtir'1, mælti Watkins
enn.
„Já, herra rninn."
Johnson bar hönd að enni og
gekk á brott til að sjá um nauð
synlegar ráðstafanir, feginn því
að eiga þó einu sinni náttstað við
vatnsból undir pálmatrjám. Her-
mennirnir voru þegar farnir að
grafa líkin í sandinn.
Arabíski njósnarinn, sem fór á
undan aðalhópnum, hélt með úlf
alda sinn í taumi upp á sandöld
una, sem næst var suður af vin-
inni. Þegar hann átti stuttan spöl
ófarinn upp á brúnina, lagðist
hann niður og skreið það, sem
eftir var, þangað til hann sá vin-
ina, vatnsbóliö og pálmana fyrir
neðan sig. Hann kom þegar auga
á brezku hermennina og sá. brátt,
hvað þeir höfðust að. Hann taldi
í skyndi farartækin og hermenn-
ina, og andrá siðar hleypti hann
úlfalda sínum sem mest hann
mátti til baka, til móts við aðal-
hópinn, sem var á leiðinni frá
Siwa.
^Engin
miskynii
ÁTTUNDI KAFLI.
Skömmu fyrir dögun barst
gnýr af hreyflum og hjólum farar
tækja á leiö um lágina til þeirra
uppi á bergbrúninni. Arabarnir
urðu fyrstir til að bregða blundi,
þeir læddust hljóðlaust fram á
bergbrúnina og horfðu fram af,
Leech kom þangaö andrá síðar,
og hver af öörum. Douglas vakn
aði með þeim síöustu, það tók
hann nokkurt andartak að átta
sig, áður en hann svipti af sér
ábreiðunni og hélt fram á berg-
brúnina til þeirra hinna.
Fyrst í stað gátu þeir ekki
greint neitt sökum myrkurs, en
þeir horfðu allir í átt á hljóðið,
sem nálgaöist að sunnan, slóðina,
sem þeir höfðu sjálfir farið, þang
að til Hassan varaði þá við Ar-
abasveitinni, sem væri á leið inn
í lágina. Douglas spurði sjálfan
sig, hvort sá hópur mundi hafa
náð að vininni fyrir kvöldið.
Þegar lýsa tók af degi, sást of
an af bergbrúninni, hvar nálgað-
ist lest vélknúinna farartækja úr
suðri, þar var á ferðinni þýzk
könnunarsveit, herflutningabílar
og léttir brynvarðir bílar. Dougl
as gat innan skamms greint,
hvaða vopn þeir höfðu meðferðis,
og að þungum vélbyssum var
komið fyrir aftan á bílunum. Sem
snöggvast virti Douglas fyrir sér
svip þeirra hinna frammi á berg
brúninni, þeir störðu með athygli
á herflokkinn, sem nálgaöist, en
þar var engan kvíða eða ótta að
sjá á neinum, nánast forvitni og
ekkert fram yfir þaö. Þegar hon
um varð litið niður í lágina aft-
ur, sá hann að flutningatækjun-
um var ekið út af slóðinni og í
felur á bak við sandhóla og
kletta, því næst tóku hermenn-
irnir að koma fyrir sprengjuvörp
um og léttum hríðskotabyssum
og miðuðu þeim í suðurátt eftir
EFTIR ZENO
láginni, á slóðina frá vininni, sem
Douglas og leiðangur hans hafði
farið kvöldið áður. Honum létti,
því að nú þóttist hann vita, að
það væri þeim, sem lágu uppi á
bergbrúninni, sem fyrirsátin væri
gerð. Þeir, hann og leiðangurs-
menn hans, máttu því happi
hrósa, en hitt fannst Douglas und
arlegast, að Þýzkurunum skyldi
hafa borizt njósn af ferðum
þeirra. Helmingur þýzka liösins
flutti sig fjær slóðinni og kom
þar upp skotvopnum sínum —
hin sígilda launsátursaðferð að
láta óvininum eftir eins konar
geil til að fara inn í, svo unnt
væri að ráðast á hann báðum
megin frá.
Þýzku hermennirnir höfðu hröð
og þjálfuð handtök, þegar þeir
komu fyrir sprengjuvörpunum og
hríðskotabyssunum. Einn af liðs-
foringjunum gekk upp að berginu
og virti fyrir sér flakið af fjar-
skiptabílnum, leit síöan upp eftir
bergveggnum, en yppti síðan öxl
um, þeim þar uppi til mikils létt
is, og hélt aftur til manna sinna.
Douglas gat séð þá alla og hvaö
þeir höfðust að, ofan af berginu,
en honum var ljóst, að þeir. sem
nálguðust eftir láginni, mundu
ekki geta komið auga á þá, svo
vel hafði þeim tekizt að fela sig.