Vísir - 29.01.1971, Síða 7

V í SIR . Föstudagur 29. janáar 1971.
Pólitík
T ElKRiET Agnars Þoröarsooar,
^ Baráttusíetið, var dágott
sjfewarpsefni. Þö er ég ekki
vtes om þaö hafi verið að sama
sfcapi gott ieíkrit. GaMar þess
vom margir augljósir: atburða-
násín og viöbrögð persónanna
iðtáega óraunveruleg og ósann-
fæianöi, yifiribragð a®t reyfara-
SseOTt, ám iþess þó að tii futis
teekfet aS rrá þwí, sem er aöal
neyifaranm, hraðri og spennandi
atbm&aiás og óvBemtum lausn-
Htn; þasBCt á móti mátti þaima
sp fltesta Mekki attourðakeöj-
XErmar fyrir, og endirirm lá
aoftfcnö ®ós fýrór afflan siðari
Htota JeSkrítsins.
■C»o 'þitítt fyuár þetÉa a®t naut
“ JeíkritSÖ sm talsvieiit vel i
fltEtnángi sjönvarpsinis og vtar
ekfcert ósfcemrrttSkjgt é að horfa,
Meontr þar masgt tSL 1 fiynsta
tagi var teiJafitffi toetíir soiðið
tffl sjónvarpsfiutnings en fliest
önmwfefenzfc teiíkiát, sesn í sjón-
vappi hafe verið sýnd ta þessa;
mögíílerkar s|önvarpstæ>kninnar
voru nýttir tii fuHnustu, sviðið
síbreytilegt og iðuiega látið fara
fram tveimur sögum í einu, en
skipti þeirra á milli gerð af
kunnáttu og öryggi. Leikritið var
víðs fjarri því að vera „myndað
leiksvið“, eins og leikrit Magn-
úsar Jónssonar í haust tíl að
mynda var, heldur greinilega
samið eingöngu til sjónvarps-
flutnings, og trúlega öhæft tM
sýningar á öðrum vettvangi,
hvort heldur væri á Jó<4csviði
eða í útvarpi.
í öðro lagi fóru leikarar vel
með hlutverk sín. Að vísu
fannst mér stundum að þeir of-
lékju, þ.e. beíttu oif sterkum á-
herzlum fyrir sjónvarpsflutning,
en vegna þess hve nærgöngul
myndavéíin er geta leiktorögð,
sejn eru nauðsynieg á sviði, orð-
ið afkáraieg á skermi. Ein'kum
faanst mér á þessu bera hjá Er-
lingi Gíslasyni. En að öðru leyti
skrhrðu ieiikararnir hlutverkun-
um eins vel og efni stóðu til,
jafnvel betur. Það var ekki
þeirra sök, að sumar persón-
Hringur Jóhannesson skrifar um myndBst:
Ung og óreynd
Cvaia 'Þórisdóttir er ein þeirra
ungu málara, sem verða fyr-
h: því að haida of snemma sína
fyrstu sýningu. Þá sýningu, þar
sem einkum woru olíiunálverk,
sá ég í Unuhúsi, og mátti margt
að henni finna, bæði meðferð
iita og tei'kningu, eins og algengt
er um nemendur sem ekki eru
búnir að fá næga skólun, hvað
þá orðnir þess megnugir að tjá
sig á persónulegan máta. Þó
mátti á sýningunni sjá verk
sem bentu til að höfundur hefði
hæfileika tíl myndgerðar.
Um sýningu Svölu Þörisdótt-
nrá teikningum, sem nú stendur
yfir í anddyrd Norræna hússins,
er það að segja að hún hefur
breikkað tjáningarsvið sitt og
náð meira valdi en áður á teikn-
ingu. í blaðaviðtali hefur hún
látiö þess getið að hún sé ung
og ekki fullmótuð ennþá, en hafi
oröið fyrir djúpum austurlenzk-
um áhri'fum, og er allt þetta
augljóst af sýningu hennar.
Að lokum langar mig til að
geta þess að anddyri Norræna
hússins er svo fallegt og vel
skipúlagt (eins og reyndar hús-
ið allt) að allt sem þar er hengt
á veggina dæmist til að fara illa.
urnar voru ósannfærandi og
jafnvel ösamstæðar sjá.Ifum sér.
Og f Jpriðja lagi fjaliaði leikrit
ið um efni, sem er mönnum
nærtækt, ekki sízt á kosn-
ingaári. Stjórnmálabarátta, bæði
mMli flokka og innan flokka, er
mörgum hugstætt umræðuefni
þessa dagana, og sjálfsagt eru
þeir margir, sem líta þá haráttu
álfka kýnískum augum og Agn-
ar gerir í leikritinu. Mér þykir
trúlegt að það sé þetta, sem á
meginþátt í því, hve vel leik-
ritinu virðist yfirleitt hafa verið
tekið af sjónvarpsnotendum. Þó
voru hvorki Tómas né Konráð
verulega stjórnmálamannsilegir
menn, sízt Tómas, sem ailan tfm
ann lert út fyrir að vera ailt
annað en sá pólitíski streber,
sem niðurlagið gaf þó til kynna
að hann væri þrátt fyrir ailt.
En hvað sem þessu líður, þá
lýsti ieikritið stjómmáiabarátt-
unni af fullkomnu vrrðingar-
leysi, baráttan snerist ekki um
stefnumál eða hugsjónir, heldur
fólst hón f framapoti, baktjalda-
mabki og rógtourði. Og hvernig
sem á því stendur þykir það
orðfið góð latína á íslandi að
lýsa póiití'kinni á þennan hátt,
og þeir mimu fleiri sem áiíta
þá lýsingu rétta en hinir sem
trúa á hugsjónabaráttuna og
málefnaágreininginn.
í ÞRIÐJUDAGSKVÖLD stjórn
1 aði Magnús Bjarnfreðsson
umræðum í sjónvarpi um eitur-
lytfjavandamálið. Þetta voru
mjög fróðlegar umræður, og
þar kom greinilega fram, að sú
trú fær ekki staðizt, sem marg-
ir hafa reynt að halda í fram
undir þetta, að eiturlyfjafarald-
urinn mundi sniðganga ísland
eitt landa. Hins vegar virðist
mönnum enn engan veginn Ijóst,
hvemig bezt er að hamla gegn
eitunlyfjasolu og eiturlyfja-
neyzlu í landinu. í umræðuþætt
imim komu fram ýmsar upp-
lýsingar um, bvað fyrir dyrum
sfcæði að gera, og hugmyndir um
hvað 'hægt væri að gera, en ég
saknaöi þess að ekki skyldi þar
vera fjallað nánar um sum þau
nýju vandamál er au'kin athafna
semi lögregVu og annarra yfir-
vatda óneitanlega hlýtur að
skapa. Á nokkrum þeirra var að
vísu tæpt; tH að mynda þeirri
spurningu, hvort framkvæman-
legt væri að skylda lækna til að
láta fögreglunni ævinlega f té
upplýsingar um eiturlyfjaneyt-
endur, sem feita til þeirra. Þessi
spuming er ekki aðeins lögifræði
legs eðlis, heldur Hka og langt-
um fremur félagsleg og sið-
ferðisleg. Mér skildist á Þórði
Möller, að hann áliti að læknar
gaetu ekki gengizt undir skilyrð-
islausa tilkynningaskyldu um
þessi efni, en hins végar virtist
eini lögfræðingurinn, sem var
meðal þátttakenda, ekki sjá neitt
athugavert við að taka slíka
skyldu upp. Þet.ta er efni, sem
full ástæða er til að ræða um,
og sömuleiðis væri ástæða til
að ræða efni, sem Magnús Bjarn
freðsson nefndi í umræðunum,
þ. e. hvort barátta gegn eitur-
lyfjum réttlæti rýmkaðar heim-
ildir handa lögreglunni, t. d. til
að gera húsleit.
í þessi mál má engan veginn
^ líta frá því sjónarmiði einu,
hvað sé vænlegast til að stemma
■■ ... 'í:.,... ■.■■, JHtí, "■;'■ .,
Baráttusætið: Brynja Benediktsdóttir og Gunnar Eyjólfsson í
leikriti Agnars Þórðarsonar.
stigu viö eiturlyfjaneyzlu, held-
ur verður líka að gæta hins, sem
kann að tapast á öðrum sviðum.
Á að skylda lækna til aö til-
kynna um eiturlyfjasjúklinga,
jafnvel þótt það geti kostað
það aö þeir missi trúnað sjúkl-
inga sinna og jafnvel að sjúkl-
ingar þori ekki að leita læknis
af ótta við að komast undir
mannahendur í beinu framhaldi
af þvi? Og hvaða áhrif kann
rýmkuð húsrannsóbna'heimiM
lögreglu að hafa á almennt rétt-
aröryggi? Þessar spurningar og
fleiri af svipuðu tagi hljóta að
koma upp og þær verður að
ræða af 'hreinskilni og tafca þá
fyrst ákvarðanir, þegar Ijóst er
orðið aö þær kunni ekki að valda
meira tjóni á öðru sviði en þær
gera gagn á hinu.