Vísir - 17.04.1972, Blaðsíða 6

é
VÍSIR. Mánudagur 17. april 1972.
VÍSIR
Útgefandi: Reykjaprent hf.
Framkvæmdastjóri: Sveinn R. Eyjólfsson
Ritstjóri: Jónas Kristjánsson
Fréttastjóri: Jón Birgir Pétursson
'y Ritstjórnarfulltrúi: Valdimar H. Jóhannesson
Auglýsingastjóri: Skúli G. Jóhannesson
Auglýsingar: Hverfisgötu 32. Simar 11660 86611
Afgreiösla: Hverfisgötu 32. Simi 86611
Ritstjórn: Siðumúla 14. Simi 86611 15 línuri
Askriftargjald kr. 225 á mánuöi inranlands
i lausasölu kr. 15.00 eintakið.
Blaöaprent hf.
Ævintýrið um veskin góðu
Menn höfðu lengi vitað, að Ólafia væri hin mesta
gleðskaparkona, þótt minna færi fyrir greindinni.
Það kom þvi sumum á óvart núna á miðjum vetri,
hversu slyng fjáraflakona hún reyndist, þegar i
harðbakkann sló.
Það þarf sterk bein til að þola góða daga, sögðu
menn, þegar ólafia erfði milljarðana hennar Jó-
hönnu i fyrrasumar. Sparisjóðsbækur þeirrar
gömlu voru tæmdar á nokkrum mánuðum og Ólaf
ia lifði i dýrlegum fagnaði fram á vetur. Menn eru
enn angurværir af minningunum um þessa mánuði
hinnar takmarkalausu gjafmildi.
Þegar mesta viman rann af Ólafiu, fór hún að
telja, hve mikið fé hún mundi hafa til húshaldsins á
næsta ári. Það reyndust ekki vera nema tólf millj-
arðar, en þurftu helzt að vera sextán, svo nokkur
höfðingbragur væri á, að dómi Ólafiu.
Henni kom þá i hug, að ýmsir kotkarlar mundu
vera aflögufærir með fé. Hún hugsaði til Jóns Jóns-
sonar þess, sem óvart hafði orðið þess valdandi, að
hún hreppti arfinn um sumarið góða. Hún fór i veski
hans og hirti það, sem þar fannst. Það reyndust
vera tveir milljarðar, gott búsilag.
En ekki nægði þetta, svo að sækja þurfti á fleiri
mið. Þá mundi ólafia eftir Geir frænda og bræðrum
hans, sem bjuggu viða um land. Hún fór i veski
þeirra og náði i tvo milljarða til viðbótar. Krotaði
hún nokkur orð á miða og lét i veskin i staðinn. Var
nú vel fyrir húshaldi hennar séð.
Jóni leiddist að sjá, að veski hans var orðið tómt.
Ólafia huggaði hann og sagðist með töfrum mundu
geta fyllt veski hans aftur með tveimur milljörðum
og þó heldur betur. Jón þerraði tárin og beið eftir
kraftaverkinu, sem átti að gerast fyrri hluta júni.
Skyldi þá vera hátið á heimili hans, svonefnd skatt-
skrárhátið.
Geir og þeir bræður söknuðu einnig fjár sins og
voru hinir styggustu. Tóku þeir þá eftir miðumólaf-
iu i veskjum sinum og lásu. Það kom i ljós, að þetta
voru ávisanir á annan milljarðinn, sem glataður
var, og skyldi hann greiðast af Jóni Jónssyni,
skjólstæðingi ólafiu. Gerðu þeir bræður svo, en
undu þó hag sinum hið versta.
Þannig varð Jón að láta af hendi ekki aðeins tvo
milljarða, heldur þrjá. Var hann nú i miklum vanda
staddur, þvi að hann átti það sammerkt með Tóm-
asi postula að trúa ekki fyllilega á kraftaverkið,
sem átti að gerast i júni. Fór hann nú að huga að
þvi, hvar hann fengi fé tií salts og grautar.
Renndi hann hýru auga til dverga þeirra, sem
sátu á gullkistum i klettahöllum þeim, sem bankar
nefnast. Er höfuðsmaður þeirra varð þess var, að
gull þeirra var i bráðri hættu statt, lét hann þau boð
út ganga, að þeir skyldu sitja sem fastast á kistum
sinum og ekki upp ljúka, þótt Jón Jónsson bæri sig
sem aumlegast.
Þessu fallega ævintýri er enn ekki lokið. En ólaf
ia býr áfram i dýrlegum fagnaði. Og Jón Jónsson
biður eftir kraftaverkinu i júni. Það er þvi bezt að
slá hér botninn i ævintýrið, svo að tryggt sé, að það
hafi góðan enda.
Brytjað upp á andlegum skyldleika manns og apa
Brjálaða dýrið
Fræðimenn likja
manninum i vaxandi
mæli við það dýr,
sem hann er en
skammast sin fyrir að
viðurkenna. Eins og
margir einstaklingar
manna blygðast sin fyrir
ætt sina og uppruna og
„blásast upp”, þannig
hefur dýrið maður blás-
izt upp og ofmetnazt.
Fræðimenn hafa að
undanförnu bent á
margt i fari mannsins,
sem svinar til dýra en
áður var látið kyrrt
liggja, þótt allir vissu,
eins og nýju fötin
keisarans. Bent er á
likingu milli hegðunar
stjórnenda stórfyrir-
tækja og dýrahóps, og
sumir tala um, að
maðurinn sé dýr, sem
hafi fengið æði.
Mannfræöingurinn Rudolf Bilz
spyr, hvaö dýrin muni „halda”
um mannskepnuna, mættu þau
frá skýra. Þau mundu segja að
maöurinn hafi týnt heilbrigði
skynsemi dýrsins. I reynd mætti
spyrja hvort dýrarikiðíiafi efni á
að halda manninum, sem sé
„munaður, sem náttúran hafi
leyft sér,” en hún sé að fara á
höfuöið meö munaöinn, eins og
sést i þvi, að maðurinn er langt
kominn með að skera á liflfnu
náttúrunnar, rjúfa lifskeðjuna
með útrýmingu annarra lifvera.
Bilz hefur orðið var við margt,
sem bendir til „brjálæðis” i
hegöun mannsins. Sumt af þessu
gat átt við heim fyrri tima, áður
' en heimurinn breyttist vegna
verka mannsins. Við lærum I
skólum eitthvað Iitilræði um það,
hvernig lifið verður til. Maðurinn
eigi margt skylt við apa i likam-
legum efnum. En litið hefur verið
athugað um andlegan skyldleika
manns og apa, þött andlegur
skyldleiki hljóti að leiða af sömu
rökum og hinn likamlegi,eins og
'augljóst er. Þetta rannáóknarefni
er eitt „tabúið”, sem menn þora
1 ekki að snerta af ótta við, að
sannleikurinn verði þeim til
vandræða, ein heilög kýr er, að
maðurinn sé nánast guð, og
'gjarnan haldið fram, að maður-
inn sé skapaður i „mynd” guðs til
1 frekari áréttingar. Seinni tima
rannsóknir hafa afhjúpað rök-
' leysu i hugmyndum mannsins um
manninn.
Hafnað fyrir stór eyru.
Hvers vegna getur maðurinn
stundum ekki þolaö aðra af sinni
tegund, af þvi að sá hafi stór eyru,
stami eða sé svartur á lit? Bilz
hefur greint að fjögur stig
þessarar „afneitunar” er menn
afneita öðrum, sem á einhvern
hátt eru fra'brugðnir þvi
„normala”.
‘Framkoma þess, sem hafnar
tengdabróður sinum, segir Bilz
er til dæmis á lægsta stigi að gefa
þeim hornauga, sem hafnað er,
bæklaða drengnum og fyllikall-
inum, eða þeim sem er óvenju-
legur i klæðaburði eða holdum, i
hvernig sem hann fellur ekki i
rikjandi „kliku”, sé hún smoking-
buin eða siðhærð, drukkin eða
ódrukkin, einmaka eða fleirmaka
i kynferðislifi, eftir þvi sem við á.
011 tökum við þátt i „afneitun” á
öðrum mönnum.sem eru eitthvað
„óvenjulegir”.
Óttinn ræöur i rauninni þessari
afstöðu. Hvað um ungu
llllllllllll
»»»»»»
Umsjón:
Haukur Helgason
stúlkurnar, sem hafa stritað við
að megra sig, af þvi að þeim
fannst þjóðfélagið krefjast þess
af þeim, vildi strákur við þeim
lita annars? Hvað væri,ef fitan
yrðu skyndilega ofan á og þjóð-
félagið „krefðist” þess að fólk
væri holdugt?
Kála þeim „skrýtnu”.
A aðeins hærra stigi birtist
afneitun eins manns á öðrum i ill-
viljuðu glotti. A þriöja stigi i
illviljuðum og sóðalegum
„brandara” um hinn, segir Bilz.
Næst kemur aö þvi, að opinskátt
er beitt valdi i viðskiptum við
fórnardýrið, hvort sem honum er
ýtt út úr handboltaleik i leikfimi-
salnum eöa hann er laminn
nokkuð. A lokastigi er fórnar-
dýrinu kálað.
Af skarpskyggni sinni hefur
Bilz fundið samlikingu með
þessari hegðun 1 „dýrarikinu”. í
ýmsum tilvikum ráðast önnur dýr
á það, sem vikur frá hinu venju-
lega, og i sumum tilvikum gera
þau út af við það.
Skylt þessari hvöt mannsins er
áhugi hans á að fylgjast sem bezt
með þvi, hvað „náunginn” er að
aðhafast. Þar eru menn að leita
að „veikleika” náungans til að
geta útskúfað honum að minnsta
kosti, ef „þarf”. Rógur setur
menn i gröfina dag hver.
Hugsanleg skýring á þessum
hvötum er náttúrulög málið um
að þeir „færustu lifi”. 1 óbliðri
náttúrúnni hefur dýrið, sem vikur
fra þvi „normala” oftast litla
möguleika á að lifa. Það dregur
að óvinveitt dýr og stofnar hjörð-
innii háska. Þaðgeturekki haldið
sinum hlut um maka, fæðuöflun
og slikt. I okkar heimi er þetta
geggjun.