Vísir - 27.05.1972, Blaðsíða 2

2
VÍSIR. Laugardagur 27. mai 1972.
risntsm--
— Hvert er álit yðar á
fegurðarsamkeppnum?
Ketill Larsen, leikari: — Ég hef
ekkert við þær að athuga, þó að
sjálfur fari ég ekki til að horfa á,
þegar fegurðardrottningar eru
kjörnar. Ja, jú. . . . einu sinni fór
ég, en ég held, að fegurðardrottn-
ingin, sem þá var kjörin, sé
ábyggilega farin að láta á sjá.
Þaðvarfyrir einum 15árum,sem
það var.
Það má ekki grafa fegurð-
Kinara Björnsdóttir, húsmóðir:
— Mér finnst feguröarsam-
keppnirnar vera skemmtileg til-
breyting frá hversdagsleikanum.
Mér finnst stúlkurnar, sem þátt
taka i keppnunum, ekki nógu
sprækar og ánægðar með að taka
þátt. i þeim. — Nei, ég hef aldrei
verið við úrslitakeppni um titil
fegurðardrottningar, en oft hefur
mig langað.
Sigurður <1 uðmundsson, efna-
fræðingur: — Æi, mér finnst al-
veg eins, að það megi leggja þess-
ar fegurðarkeppnir niður fyrir
fullt og allt. Ég fæ ekki séð, að
þær þjóni einum eða neinum til-
gangi.
Brynhildur Jónasdóttir, ljósmóð-
ir:— Þær geta leitt gott af sér,
eins og t.d. að opna ungum stúlk-
um leiðir og atvinnumöguleika.
Þvi ekki að leyfa þessum stúlkum
að njóta fegurðar sinnar — og
öðrum um leið. . . . ???
Þuriður llaldal Sigurjónsdóttir,
afgreiðslust.: — Ég er þeim and-
vig. Mér finnst þær ekki eiga
nokkurn rétt á sér. Það eru svo
óskaplega margar fallegar stúlk-
ur á landinu, að mér finnst ekki
vera hægt að draga eina fram i
sviðsljósið fram yfir aðra. Það
var jú sök sér með fegurðarsam-
keppnina, þegar farið var út um
landið með sýslukeppnir og
þannig reynt að leita þeirra
fallegu sem viðast.
afur Sigurðsson, simvirki:
Ja. . . ekki mundi ég vilja
ta afnema þá skemmtun, sem
■ af fegurðarsamkeppnum.
álfur hef ég bara farið einu
nni á slika keppni, en það var
rir um tiu árum. Ég hef ekki
ngur tima til áð láta það eftir
ér að fara aftur. Læt mér bara
Egja núna að kikja á myndirnar
: þessum stelpum i dagblöðun-
leita uppi sóðaskap
þegar snyrtimennskan er að verða allsróðandi?
Jæja, nú skuium við fara í smá-
leiðangur og taka myndir af öli-
um sóðaskapnum i borginni,
sagði undirritaður við Bjarnleif
ljósmyndara á miðvikudaginn.
Fyrr i mánuðinum hafði ég tekið
mig til eina helgi og rölt um borg-
ina og ofbauð sá sóðaskapur,
sem blasti við á mörgum stöðum.
Kn nú skyldi sem sagt skera upp
herör gegn ósómanum og sýna
fram á að svona lagað gengi ekki
lengur. En margt fer ööru visi en
ætiað er..sem betur fer.
Fyrst renndum við niður i mið-
bæinn og virtum fyrir okkur
fógetagarðinn við Aðalstræti.
Smá skiki af honum ber laufguð
tré og þar eru snyrtilegir gras-
blettir i kringum Skúla. En hann
snýr baki að mestum hluta garðs-
ins og lái honum það hver sem
vill. Hið næsta stórhýsi Ragnars i
Markaðinum og Landsimahúsinu
er smánarblettur á miðbænum og
stingur illþyrmilega i augun
þegar gengið hefur verið yfir fall-
egan Austurvöllinn. I þessum
hluta garðsins ægir saman múr-
steinsbrotum, spýtna- og járna-
rusli og menn eru farnir að leggja
bilum sinum þarna vitt og breitt.
Eitt eða tvö tré standa þarna
visin og kræklótt og berjast fyrir
lifi sinu. A ég bágt með að trúa
þvi að þetta verði látið lita svona
út i sumar. Það væri til háborinn-
ar skammar.
A Austurvelli sátu ástfangnir
unglingar á bekk og nutu þess að
láta sólina skina á fyrstu alvöru
ástina en á öðrum bekk sátu tveir
öldungar og rifjuðu upp gamlar
minningar, sem urðu enn skærari
i björtu sólskininu. Þarna var
ekkert nema fegurðin, og
sama er að segja um Tjörn-
ina og Hljómskálagarðinn.
Fagurgrænar velhirtar flatir sem
beinlinis báðu menn um að koma
og teygja úr sér smástund. En við
Bjarnleifur héldum ótrauðir
áfram i leit að sóðaskap og öðrum
ósóma. Ekki er beinlinis hægt að
segja að það sé fallegt umhverfis
Umferðarmiðstöðina en njólinn á
lika eftir að fá sinn fagurgræna
lit.
Uppá Háteigsvegi, skammt frá
Sjómannaskólanum stendur mik-
ill vatnstankur sem hulinn er torfi
og grjóti. Það mun hafa verið
Knut Zimsen sem lét byggja þetta
mannvirki hér fyrr á dögum
þegar ibúar Skólavörðuholts
kvörtuðu mjög undan skorti á
vatni. Tveir steinkassar standa
upp úr hólnum og lengi vel var viti
á öðrum þeirra, eða allt þar til
Sjómannaskólinn var byggður.
Nú er gamli vátnsgeymirinn
löngu búinn að ljúka sinu hlut-
verki og torfið og grjótið fýkur
burt. Þarna þyrfti annað tveggja
að tyrfa geyminn og búa til fall-
egan hól eða þá ryðja honum
burt. Eins og nú er, þá er þetta
minnismerki engum til sóma.
vopnið gegn sóðaskapnum að
hver og einn reyni að gera sem
fallegast i kringum sitt eigið hús.
Jafnvel hinir örgustu sóðar hljóta
að taka eftir hvað sólin skin miklu
bjartar i velhirtum garði
nágrannans en á járnaruslið i
eigin garði. Viða eru bygginga-
framkvæmdir i gangi og af eðli-
legum ástæðum fylgir fram-
kvæmdum jarörask og ýmsar til-
færingar. Við þvi er ekkert að
segja ef ekki gleymist að laga til
þegar verki er lokið.
Fegrunarnefnd Reykjavíkur
hefur látið gera smekklegan
bækling sem dreift er i öllum
skólum borgarinnar. Með þessu
móti vill nefndin vekja áhuga
skólaæskunnar á fegrun borgar-
innar og efnir jafnframt til teikni-
samkeppni meðal skólafólks um
auglýsingaspjald er nefnist
„Fegrum borgina” og verða veitt
verðlaun fyrir beztu tillögurnar.
Meðal slagorða i bæklingnum eru
þessi „Flestir flýja sóðalega
borg” og ,,Allir eitt: Ræktum og
prýðum Reykjavik”. Vafalaust
geta allir borgarbúar tekið undir
þessi orð Fegrunarnefndar.
SG.
Sumarblómin kinkuðu kolli til
Ijósmyndarans i garði einum við
Stóragerði.
Umhverfi Slökkvistöðvarinnar við Eskihlfð er til fyrirmyndar. Vel hirtar flatir og klipptir kantar gerir
umhverfiö einkar aðlaðandi.
Múrsteinsbrot, járnarusl, krækiótt tré og bilar i fógetagarðinum við Aðalstræti.
Sólskin og fegurð
Það verður að segjast eins og
er, að okkur mistókst að finna
þann yfirþyrmandi sóðaskap,
sem ætlunin var að fletta ofan af.
Margir staðir sem fyrir nokkrum
vikum voru ataðir rusli blöstu við
okkur sem grænar grasflatir og
jafnvel búið að planta sumar-
blómum á nokkrum þeirra.
Borgin hafði tekið ótrúlegum
stakkaskiptum á ekki lengri tima.
Þótt ekki væri nema 6. vika
sumars var engu líkara en daga-
talið hefði ruglazt i riminu og það
væri komið langt fram i júni.
Garðar fullgrónir og búið að
margslá suma, blómin vögguðu
útsprungin i görðum og allstaðar
mátti sjá fólk að störfum við að
fegra og snyrta i kringum sig og
sina. Við gáfum sem sagt ljót-
leikann upp á bátinn en nutum
fegurðarinnar þess i stað.
Auðvitað er rusl á mörgum
stöðum en vafalaust er sterkasta
Gamli vatnsgeymirinn við Háteigsveg virðist alveg hafa gleymzt eftir að hann hætti að miðla vatni til
sárþyrstra ibúa Skólavörðuholts. i roki fýkur mold og sandur af hólnum, og er þetta minnismerki hið óhrjá-
legasta.
Hvers
vegna að