Vísir - 19.02.1973, Qupperneq 2

2
Vlsir. Mánudagur 19. febr. 1973.
visissm:
Hvaða áhrif heldur þú
að gengisfellingin hafi á
þinn hag?
Valgeröur Jónasdóttir,
húsmóðir:Þvigetég ekki svarað.
Hún hefur mjög slæm áhrif á
allra hag.
Agústa Bjarnadóttir: Ætli það
verði ekki i allra óhag! Sennilega
fær fólk lika minna fyrir kaupið
sitt.
Jón Arnason, sjómaður: Ég
hugsa, að hún hafi slæm áhrif. Ég
geri ráð fyrir, að fólk fái minna
fyrir kaupið sitt.
Eyjóifur Þorgilsson, starfsmaður
i Ilainpiðjunni: Ég get nú litið
sagt um það nú, það er svo stutt
liðið siðan. Gengisfellingar áður
hafa verið misjafnlega slæmar
eöa sæmilegar.
Sigurður Sveinbjörnsson, nemi:
Hún hefur ekki mikil áhrif á minn
hag, þar sem ég er i skóla, en
almennt held ég, að hún komi út
sem kjaraskerðing, aðallega fyrir
láglaunafólkið.
Lúðvik Vilhjálmsson, flugum-
ferðarstjóri: Hún hefur sömu
áhrif og vanalega. Maöur veröur
að spara meira, þvi þetta lækkar
kaupmáttinn.
jÞjófurinn, |
sem spókaði
sig í þýfinu!
Sumir kallar eru
skrýtnir. Maður botnar
ekkert i þeim. Svoleiðis
er það með manninn,
sem fyrir nokkrum
dögum nældi sér,
ófrjálsri hendi, i salla-
finan mokkafrakka og
dýrindis leðurkuldastig
vél, loðfóðruð.
Maður sá, sem á gripi þessa,
er bókbindari i Isafoldarprent-
smiðju. Kvöld eitt ætlar hann,
eins og venja hans var, að fara
heim til sin að loknum vinnu-
degi. En þegar hann opnar fata-
skápinn sinn til að setja þangað
inn vinnusvuntuna sina og taka
út fina mokkafrakkann, sparka
töfflunum af lúnum fótunum
og smeygja sér siðan i hlýju og
mjúku loðkuldastigvélin sin, —
þá var ekkert I skápnum. Ekki
tangur né tetur.
Maðurinn varð, eins og von-
legt er, felmtri sleginn við sjón
þessa. Undrunin varð siðan
smátt og smátt að gremju, þeg-
ar upp rifjaöist, að hann hafði
látið lykilinn standa I skránni.
Anzans klúður!
Nú snarast bókbindarinn aft-
ur inn i bókbandssalinn og spyr
alla þar stadda, hvort þeir hafi
séö nokkurn grunsamlegan
náunga frammi á skörinni hjá
skápunum.
Allir kveða nei við, utan ein
yngismær, sem segir að fyrr um
daginn hafi hún séð mann einn,
sem hafði allt útlit fyrir að vera
i hópi svokallaöra róna. Ekki
kunni hún nánari deili á
manninum utan hún sagðist
mundu þekkja hann aftur, kæmi
hann fyrir sjónir hennar á ný.
Frakkaeigandinn bregður nú
sem skjótast við og hringir á
lögregluna, sem af sinu
alþekkta snarræði er komin á
staðinn eftir fáeinar minútur.
Tekin er skýrsla um atburð-
inn og yngismærin er beðin að
koma með á lögreglustöðina til
að skoða myndabækur og
freista þess að þekkja aftur
manninn á stigapallinum. Þetta
gerir hún meö ljúfu geði.
Skemmst er frá þvi að segja,
að ekki finnst ljósmynd af
manninum, en lögreglan segist
munu hafa augun hjá sér og til-
kynna eigandanum, ef frakkinn
og stigvélin heimtast.
Sem vonlegt er, var lundin
ekki kát hjá bókbindaranum,
þegar hann gekk til náða um
kvöldið.
Næsti dagur eftir var eins og
hver annar venjulegur dagur i
lifi starfsfólksins i Isafoldar-
prentsmiðju, nema bókbindar-
inn var ekki i mokkafrakkanum
sinum og kuldastigvélunum
góðu. Að öllu jöfnu heföi þó ver-
ið full ástæða til, að hann gerði
þaö vegna vonzkuveðurs, sem
barði andlit manna þennan dag.
Prentarar eru manna dug-
mestir við vinnu sina og má það
þvi einstök heppni heita að einn
þeirra leit upp frá vinnu sinni
um nónbil. Og hvað skyldi hann
nú hafa séð, þegar augu hans
hvörfluðu út á götuna? Hvorki
var það meira né minna en
mokkafrakki og leðurkuldaskór
vinnufélaga hans, bókbindar-
ans, utan á einhverjum
bláókunnugum manni.
Þar sem prentarinn er þekkt-
ur að ráðvendni og rósemi,
hvaflaði varla að honum að æða
beint út á götuna og segja við
manninn: Farðu úr flíkunum
félaga mins. Nei, það vildi hann
ekki gera. Hann tók heldur hinn
kostinn að fara upp á loft, ná i
bókbindarann, til hann gæti
komið og þekkt sina hluti aftur,
svo óyggjandi væri.
Þegar þeir prentarinn og bók-
bindarinn komu niður aftur og
sviptu upp útidyrahurðinni,
kom i ljós, að sá grunaði var á
bak og burt.
Smá von kviknaöi nú i brjósti
bókbindarans um, að þegar
timar liðu, fyndi hann aftur
muni sina.
Liður sá dagur að kvöldi án
frekari tiðinda.
Næsta dag á eftir hafði
prentarinn, sem áður gat, aug-
un hjá sér og varð nokkuð tiðlit-
iðútum gluggann. Honum hafði
þótt það miður að láta þrjótinn
ganga sér úr greipum. Þar sem
prentarinn var eins og áður
sagði grandvar maður og sam-
vizkusamur, lét verkstjórinn
sem hann sæi ekki, hve tiðlitið
honum varð út um gluggann,
enda hafði hann grun um hver
ástæðan væri. Hann skildi
undirmann sinn.
Um atburð þann, sem nú
gerðist, hefur prentarinn siðar
sagt: „Ég varð i senn undrandi
og glaður”.
Það, sem gerðist, var, að
prentarinn leit út um gluggann
og sá aftur ókunna manninn i
frakkanum og skónum. — Nú
var ekki verið að tvinóna við
neitt, heldur kallaði hann á
félaga sina, sem næst honum
stóðu og bað þá sem skjótast að
koma út á götu að handsama
þjóf.
Huku þeir félagarnir út á götu
og tóku manninn til fanga, með-
an annað fólk hringdi á lögregl-
una og kallaði á bókbindarann.
Bókbindarinn þekkti strax aftur
föt sin og varö eins og allir
hljóta að skilja, mjög glaður.
,,Ég skal kæra ykkur”, sagði
maðurinn i mokkafrakkanum,
„það er bannað að ráðast svona
á fólk og þjófkenna þaö”.
En þrátt fyrir hótanir og bæn-
ir voru starfsmenn ísafoldar-
prentsmiðju staðfastir og héldu
manninum, þangað til lögreglan
kom.
Farið var með manninn á lög-
reglustöðina. Það mun hafa
verið lykt af honum.
Seinna þann dag kom svo lög-
reglumaður og afhenti hinum
glaða bókbindara aftur það,
sem hann um tima hafði haldið
sér alglatað.
Skyldi maður ekki ætla, að
sögunni af týnda mokka-
frakkanum og loðskónum væri
lokið? Jú, en svo er þó ekki.
EFTIRMÁLI.
Daginn eftir kemur bókbind-
arinn i vinnuna i frakkanum og
stigvélunum, alsæll. Hann setur
flikurnar inn i skápinn og gætir
þess vandlega aö loka.
Um miðjan dag er einn starfs-
manna prentsmiðjunnar á
gangi i stiganum og þykist þá
þekkja manninn, sem kemur á
móti honum. Þaö var þjófur sá,
sem áöur gat. Hann er spurður,
hvað hann vilji hér og svarið
var: „Mig langar til að hitta
manninn, sem ég tók frakka frá
i misgripum um daginn”.
Náð var i bókbindarann, og
tóku þeir tal saman. Þjófurinn
fyrrverandi var hinn ljúfasti i
öllu viðmóti að þvi er bezt varð
séð og ræddu þeir i bróðerni
saman. Að lokum heyrðist við-
mælandi bókbindarans segja:
„Heyrðu annars, heldurðu ekki,
að þú gætir lánað mér fyrir eins
og einni kók?”
— Ló.
G.K. skrifar:
„Það haföi ég haldið, að sá
dagur mundi aldrei renna upp, að
ég sakanði gömlu þjóðveganna
með öllum „Geirsbeygjunum”,
eins og hann Ólafur Ketilsson
kallaði það eftir þáverandi vega
málastjóra.
En núna, þegar maður ekur
þennan fina glæsiveg austur yfir
Hellisheiði, og Ingólfsbraut
austur, koma þau augnablik, að
ég hefði heldur kosið alla
hlykkina og holurnar.
Það er svo fljúgandi hált að aka
þessa braut, að ég hef farið þar
um með liíið bókstafiega i
lúkunum. Slitlagið er svo slétt, að
minnir á spegil, og um leið og
hálku gerir, þá er eins og maður
sé á sokkaleistunum að feta sig
eftir vélbónuðu gólfi.
Ég veit, að sérfræðingarnir
töldu sig sjá vel fyrir þvi, að ekki
mundi myndast hálka á braut-
inni. Þeir ætluðu að koma i veg
fyrir það með þvi að sjá svo um,
að vatn gæti ekki setzt á veginn.
Með þvi að hafa hávisindalegan
halla frá miðju brautarinnar út til
hliðanna, þá á allt vatn að renna
jafnharðan út af brautinni og
fram af vegarkantinum.
Ég verð að játa, að mér þótti
þetta mjög skynsamleg ráðstöfun
og líkleg til þess að hrifa. En mér
yfirsást i þá daga og áttaði mig
ekki á þvi fyrr en núna, þegar
inaður er kominn af stað og ekur
eftir nýsköpunarbrautinni, að
þessi hávisindalegi vatnshalli er
jafnframt hávisindalegur
BILhalli. Leitist vatnið við að
renna niður hallann og út af
veginum, þá lýtur bill á ferð eftir
þessum halla alveg sama
lögmáli. Hann rennur lika i áttina
út af veginum.
Það er bara hreinlega ekki
nógu sniðugt. Þvi að aðal-
^hyggjuefniö er þaö að reyna að
halda bilnum á brautinni, en ekki
að reyna að koma honum út af
henni.
Annars var ekki ekki rétt hjá
mér að taka svo til orða, að bfllinn
lyti þarna sama lögmáli og
vatnið. Ég veit af reynslunni, að
bíllinn leitar að visu undan hall-
anum. En ég skal ekkert segja
um vatnið.
Ég veitbara eitt. Það á að heita
útilokað, að nokkurt vatn sé á
veginum, sem gæti frosið og
myndað isingu, flughála yfir-
ferðar. Svo að ég skil ekkert i
þessari fljúgandi hálku, sem
myndast nú samt annað veifið á
þessari viðsjálu braut.
Slikt var i miklu minni mæli á
gömlu malarvegunum með öllum
þeirra „Geirsbeygjum”. — Það
máttu þeir eiga, þótt slæmir
þættu”.
vikna, meðan þeir skrifa spalta
upp og spalta niður um þessa
kjörgripi.
Mér er alveg hulin ráögáta,
hvað er svo voðalega merkilegt
við þessa farkosti.
Þær eru búnar að vera hérna
viku, þessar flugvélar, og aðeins
einu sinni hefur ein þeirra komizt
til Eyja. Og það gekk með mestu
harmkvælum. Hún þurfti að létta
af sér eldsneyti, og ég veit ekki,
hvaða kúnstir, til þess að komast
þangað.
Við hér á tslandi eigum flugvél
sem vinnur sér þessar Vest-
mannaeyjaflutninga miklu léttar
Það eru Fragtflugvélin.
Hún er búin að fara margar
ferðir þangað á þessum tima og
dugar mjög vel. Hún flytur meira
i ferðinni heldur en þessar
Herkúlesvélar. Að visu flytur hún
„aðeins” 15 smálestir i ferð
á meðan þessar Herkúlesflug-
vélar eiga að geta tekið tuttugu
smálestir til flutnings. En það er
aðeins i orðinu. Þær geta tekið 20
tonn, ef þær hafa 4000 feta langa
flugbraut til þess að bægslast
eftir, áður en þær ná sér á loft. —
Flugbrautin i Eyjum dugir
auðvitað hvergi nærri til þess.
Mér finnst þetta ekki svo
athyglisverð frammistaða, að
það taki þvi að helga mörgum
dálksentimetrum á dag skrifum
um afrek eða öllu heldur væntan-
leg afrek þeirra”.
HRINGIÐ í
síma86611
KL13-15
LESENDUR
HAFA
ORÐIÐ
Naumast það er lótið með
Blaöalesandi hringdi:
„Mér hefur fundizt hann hálf
skritinn þessi óskaplegi áhugi
fréttamanna fjölmiðlanna á
Herkúlesflugvélunum. Þeir eru
svo klökkir af hrifningu yfir
þessum gripum, að þeir nánast
Herkúles-flugvélarnar
Bíllinn ó að haldast
veginum - ekki utan