Tíminn - 09.02.1966, Qupperneq 7

MEÐVJKUDAGUR 9. febrwar 1966
TÍMINN
7
Loödýraræktarfrum-
varpið rætt á Alþingi
Þingmenn neðri deildar Alþing-
is komn saman í dag í fyrsta
skipti að afloknn jólahléi. Þrjú
m'ál voru á dagskrá, sinubrennur,
loðdýrarækt og vinnuvemd. Þar
sem enginn var á mælendaskrá
um sinubcMHxur, var málið ekki
tekið fyrirf
Einn af flutningsmönnum frum-
varpsins um loðdýrarækt, Jónas
G .Rafnar fylgdi málinu úr hlaði
og gerði í stuttu máli grein fyrir
rökum þeirra sem aðhylltust loð-
dýrarækt á íslandi. Lögin, sem í
gildi eru um loðdýrarækt eru frá
árinu 1951, sagði Jónas, og hefðu
þau frekar átt að vera sniðin sem
Vinnuvernd
Flutningsmaður frumvarps um
vinnuvernd o.fl., Hannibal Valdi-
marsson sagðist hafa flutt frum-
varp sitt tvö undanfarin ár, en
sökum tímaskorts hefði það ekki
verið tekið fyrir. Nú flytti hann
það í þriðja sinn að mestu leyti
óbreytt. Hann hefði stuðzt við
norskt frumvarp um vinnuvernd
og samið þetta frumvarp, með
hliðsjón af því. Einnig sagðist
hann hafa kynnt sér dönsku lög-
gjöfina um vinnuvernd og hann
sagði að danska löggjöfin væri
miklu kröfuharðari en frumvarp-
ið, sem hann hefði samið. Ekki
taldi hann ástæðu til að rekja
efni frumvarpsins, sem væri í 8
köflum, nánar, þar sem hann
hefði verið búinn að því á s.l. ári.
Hann taldi þó nauðsynlegt að
skýra örlítið nánar kaflann um
vinnuvernd barna, en svo kallaði
hann persónur allt að 14 ára aldri.
Sem menningarþjóð, þá verður
íslenzka þjóðin að setja vinnu-
verndarlög. Hingað til hefðu ver-
ið sett þrenn vinnuverndarlög,
vökulög á togurum, lög um
greiðslu verkakaups og öryggis-
ráðstafanir á vinnustöðum, og
kvað Hannibal þessi lög ágæt svo
langt sem þau næðu.
Að lokinni ræðu Hannibals var
málinu vísað til 2. umræðu og heil
brigðis- og félagsmálanefndar og
sleit forseti Neðri deildar síðan
fundi.
MINNING . . .
Framhald af 9. síðu.
lagði múrarastörfin alveg á hill-
una og tók að sér aðalflugkennara-
starfið hjá Flugsýn.
Höskuldur var fæddur á fsa-
firði 8. september 1925 og var
hann því á 41. aldursári er hann
lézt. Foreldrar hans voru hjón-
in Rebekka Bjarnadóttir og Þor-
steinn Ásgeirsson, lengi formaður
við ísafjarðardjúp. Faðir hans
lézt fyrir 14 árum en móðir hans
varð nýlega áttræð og sá ég þá
Höskuld í sxðasta sinn, þar sem
saman voru komnir flestir af 80
afkomendum Rebekku. Höskuldur
reglugerð, því þau eru mjög flók-
in.
Sjálfsagt væri að leyfa loðdýra-
rækt að nýju innan vissra tak-
marka, þannig að strangt eftirlit
yrði haft með búunum, sem til
bráðabirgða yrðu fimm talsins ef
frumvarpið yrði samþykkt.
Á íslandi væri fyrir hendi mikill
fiskúrgangur, sem væri alveg til-
valið fóður fyrir minka, sem fyrst
og fremst yrðu fluttir inn af loð-
dýrum. f stað þess að selja fisk-
úrgang sem gúanó, þá fengist
fimm sinnum hærra verð fyrir
hann, ef hann væri seldur sem
minkafóður.
Sagðist Jónas hafa kynnt sér
framieiðslu minkaskinna víðs veg-
ar um heim og samfcvæmt þeim
rannsóknum hefðu öll Norður-
löndin ræktað minka um langt
skeið, þó að Færeyjar og Grænland'
hefðu fyrir skömmu hafið ræktun
minka, og væri minkaræktun þar
nú blómlegur atvinnuvegur.
Einnig væri loftslagið tilvaiið
fyrir minkarækt á fslandi og sjálf-
sagt væri að afla þjóðinni tekna
með útflutningi minkaskinna.
Halldór Ásgrímsson tók næstur
til máls og kvað erfitt að halda
minknum í skefjum og benti jafn-
framt á, að minknum hefði enn
ekki verið útrýmt. Tjónið, sem
hlotizt hefði við tilkomu minksins,
væri gjfurlegt og það hefði ekki
verið að ástæðulausu, sem Alþiugi
hefði lögfest bann við minka-
rekstri.
Minkurinn eyðir nytjafuglum,
öðrum fuglum, sem til augnayndis
eru og svo væri það ekki svo lítið
af silungi og laxi, sem minkurinn
æti árlega.
Einnig benti Halldór „minka-
mönnum“ á, að margt gæti breytzt
á komandi árum um sölu loðdýra-
skinna. Sala þeirra væri háð tízku,
sem væri margbreytileg og óstöð-
ug. Einnig væri sennilegt, að fisk-
úrgangur hækki í verði og með
nútíma tækni væri kleift að vinna
mannafóður úr fiskúrgangnum.
Villiminkurinn á íslandi væri nú
útbreiddur og mikil þörf væri á
því að kynna sér lifnaðarhætti
hans til hægari útrýmingar honum
Fleiri tóku ekki til máls um
loðdýrarækt og var málinu vísað
til 2. umræðu og landbúnaðar-
nefndar.
er af traustum og góðum ættum
við ísafjarðardjúp. Móðurfaðir
hans var Bjarni Jakobsson, kenn-
ari og hreppstjóri að Nesi í Grunn
vík, en föðurafi var Páll Ásgeirs-
son frá Arnardal, albróðir Ásgeirs
Ásgeirssonar, skipherra, sem stofn
setti Ásgeirsverzlanirnar á Vest-
fjörðum og sigldi sjálfur út með
afurðir sínar og var talinn einn
mesti athafnamaður landsins á
öldinni sem leið. Eru þetta allt
afkomendur Magnúsar prúða,
Jóns Indíafara og annarra kunnra
garpa við ísafjarðardjúp..
Höskuldur var næst yngstur af
7 bræðrum og 10 systkinum og
er hann hinn fyrsti, sem hverfur
úr þeim hópi. Sjósókn og sjó-
mennska hefur verið sterkur þátt-
ur í þessari ætt. Þrír bræðra hans
eru kunnir sem skipstjórar, en
einn þeirra hætti þó sjómennsku
fyrir allmörgum árum og gerðist
bóndi, tveir störfuðu um árabil
sem vellátnir brytar og einn er
vélstjóri. Sjálfur hóf Höskuldur
ungur sjómennsku og lifði það að
sjá skip sökkva undan fótum sín-
um án þess þó að slys yrði á
mönnum.
Eftirlifandi kona Höskuldar er
Kristfríður Kristmarsdóttir frá
Siglufirði, hin mesta myndarkona,
ekki síður að sér í kveniegum
hannyrðum en Höskuldur var í
iðn sinni. í sameiningu bjuggu
þau sér og fjölskyldu sinni hið
vistlegasta heimili í húsi því, er
þau höfðu komið sér upp að Víg-
hólastíg 14 í Kópavogi og voru
þau ætíð einstaklega skemmtileg
heim að sækja. Börn þeirra eru
5, á aldrinum frá 3ja til 16 ára,
heilbrigð og mannvænleg böm.
Það er stór hópur skyldmenna
og vina, sem á um sárt að binda
við fráfall Höskuldar Þorsteins-
sonar, en sárastur er þó söknuð-
urinn hjá eiginkonunni, börnun-
um hans ungu og aldraðri móð-
ur, sem nú hafa misst ástríkan
og umhyggjusaman eiginmann,
föður og son. Við biðjum hinn
mikla höfund hins góða að vernda
þau og styðja í raunum þeirra.
Ég vil svo Ijúka þessum orð-
um mínum með síðasta erindinu
úr kvæði því, sem Guðmundur
Árni Valgeirsson frá Auðbrekku
birti í blaðinu „Dagur á Akur-
eyri 2. þ.m.:
„Einhvern tíma kemur þýður
þerrir
og þurrkar burtu tárinvsem við
grétum.
Við hetjustarfið alltaf mikils
metum
og minnumst ykkar, Höskuldur
og Sverrir.
Karlmennsku og kjark fær ekk-
ert bundið,
kannski fer að rofa af nýjum
degi.
Nú fljúgið þið um fagra ljóss-
ins vegi.
Við flytjum ykkur kveðju yfir
sundið."
Henry Hálfdansson.
MINNING . . .
Framhaid af 9. síðu.
guð um að varðveita um ókomna
framtíð.
Megi það vera huggun í hinum
mikla harmi að eftir stendur
minning um góðan dreng.
Jón Magnússon.
Glaðir skulum allir að öllu
til átthaga vorra
horfa, er héðan sá hverfur
oss hjarta stóð nærri.
Veit ég, er heimtir sér hetju
úr harki veraldar
foringinn tignar, því fagna
fylkingar himna.
Þannig kvað Jónas Hallgríms-
son um Bjarna Thorarensen. Sökn
uðurinn er sár, þegar ástvinir eða
félagar eru kvaddir á brott, og
því sárari, er sá var meira metinn,
sem horfinn er. Þá er það huggun
harmi gegn að horfa lengra, eins
og Jónas gerði, og finna tilgang í
því, er við fyrstu sýn virtist
grimmúðlegt tilgangsleysi. Þá
er gott að geta sagt með Jónasi:
Fast ég trúi: Frá oss leið
vinur minn til vænna funda
og verka frægra, sæll að skunda
fullkomnunar fram á skeið.
Það er erfitt að sætta sig við
þá staðreynd, að Sverrir Jónsson
sé allur á hinu jarðneska starfs-
sviði. Geðþekkari, drengilegri og
áhugasamari samstarfsmann vgr
ekki hægt að kjósa sér. Það Jget
ég óhikað mælt fyrir munn okk
ar allra, sem áttum þess kost að
vinna með honum í samtökum
Framsóknarmanna. Þótt hann
væri fæddur alllöngu eftir alda
mótin, átti hann í ríkum mæli
þann félagsanda og fórnarhug,
sem einkenndi úrvalsmenn alda
mótakynslóðarinnar svonefndu
Áhugi hans og fórnfýsi naut
sín sérstaklega vel vegna þess,
að hann var ágætlega gáfaður,
glöggur á menn pg málefni, góð
ur að tala máli sínu, og fastur
og öruggur fyrir, þegar á reyndi.
Öll framkoma hans var þannig, að
það kom eins og af sjálfu sér,
að hann ynni sér vináttu og traust
þeirra, sem kynntust honum og
unnu með honum.
Sverrir valdi sér ungur flugið
að atvinnugrein og vann sér brátt
álit sem einn færasti flugmaður
íslendinga. Það leiddi af félags-
hyggju hans, hæfileikum og skap
gerð, að hann varð mikill áhrifa
maður í félagi flugmanna, þegar
það reis á legg. Þar reyndist
hann hinn trausti baráttumaður
meðan hans naut. við. Félags-
skapur flugmanna á honum tví
mælalaust mikið að þakka. Sverri
var það sérstaklega mikið áhuga
mál, að flugmenn héldu fast
á rétti sínum á sviði öryggismál-
anna. Þar hefur mikið áunnizt,
m. a. fyrir atbeina hans, en
mörgu er þó enn áfátt í þeim
efnum. Það væri í anda Sverris
Jónssonar, að stéttarbræður hans
héldu fast á þeim málum.
Við, sem unnum með Sverri að
félagsmálum, munu lengi minn
ast hans og sakna hans. Við
skiljum vel, hve þungt frá
fall hans hlýtur að vera konu
hans, börnum, öldruðum föður,
systkinum og öðrum ástvinum.
Þeim vottum við innilegustu sam
úð. En þau eiga á þessari stundu
ekki aðeins samúð okkar, sem
þekktum Sverri, heldur allrar
þjóðarinnar, sem dögum saman
fylgdist með leitinni að hinum
vösku félögum, sem hættu lífi
sínu til að vinna mannúðar
TrOlofaö par
um tvítugt
(danir) óska eftir vinnu,
saman eða sitt í hvoru lagi,
frá 23. þ. m.
Helst við garðyrkju, en
allt kemur til greina.
Holger Rasmussert, c/o
Thorkild Rasmussen,
Thurögade 17, Odense,
Danmark.
verk. Það var í fullu samræmi
við hjálparhug, drenglyndi og
karlmennsku Sverris Jónssonar að
falla frá á þann veg. Góð hlýtur
heimkoman að vera þeim," sem
þannig ljúka tilyist 'sinni hér,
og víst hlýtur' þeim að vera
ætlað að „fljúga á vængjum morg
unroðans, meira að starfa guðs
um geim.“
ÞJÞ.
Brúnir! Svartir!
Rauðir!
Tii allrar vinnu á sjó og
landi.
Verksmiðjan
gw MAX
UNIÐ ALNAVORUMARKAÐINN
í LISTAMANNASKÁLANU