Vísir - 07.10.1974, Blaðsíða 7

Visir. Mánudagur 7. október 1974.
7
Tizkan nær til barn-
anna og ótrúlega ung
vilja sum þeirra klæða
sig á sem „nýtizkuleg-
astan hátt”. Það er
IINIIM
s íða i\i
Eitthvað fyrir
skólakrakkana
eins gott að hugsa vel
um fötin sin og lita
þokkalega út, en einum
of langt getur það samt
gengið.
Það er til dæmis leiðinlegt
þegar börnin metast um það
hver er finastur og þar fram eft-
ir götunum. Liklega vill það
helzt vera í skólanum, en ekki
ætlum við að fara að hvetja
neinn til þess að hafa nú barnið
sitt sem allra finast, með þess-
ari mynd.
Hér kemur bara smá ábend-
ing um hentugan fatnað i skól-
ann, sem gengur jafnt á strák
sem stelpu. Vesti eru alltaf
þægileg og vinsæl, og á stúlk-
unni sjáum við rautt vesti með
dökkbláu og hvitu stroffi.
Innan undir vestinu er svo
hægt að vera i skyrtu eða peysu,
hvort heldur vill. Það getur ver-
ið gott að vera I peysu innan
undir þegar kalt er i veðri.
Strákurinn er svo i þægilegri
peysu, sem er rauð, blá og hvit
að lit. Peysan er úr bómull og
mjög þægileg vegna þess að
hana má þvo næstum i það
éndalausa. Slikur fatnaður er
alltaf hentugastur á börnin,
hvort sem þau eru i skólanum
eða annars staðar.
—EA
Vegnar ógiftum konum betur?
— ó meðan giftum mönnum vegnar hins vegar betur
„Hvað verður af öll-
um sætu stúlkunum, og
hvaðan koma allar
þessar leiðinlegu
kerlingar?” , Þannig
hljóðaði ein lina i er-
lendu dægurlagi fyrir
nokkrum árum.
Höfundurinn (karl-
maður!) virtist vita
ágætlega svörin við
báðum spurningunum.
En hann reyndi ekki að
svara spurningunni:
Hvers vegna allar sætu
stúlkurnar urðu að
leiðinlegum kerling-
um!
Jessie Bernard, ameriskur
prófessor i félagsfræði, hefur nú
skrifað bók sem heitir The Fu-
ture of Marriage, eða framtið
hjónabandsins. Þar er fjallað
um stöðu konunnar og karl-
mannsins innan hjónabands og
utan þess. 1 þessari bók vill
Jessie Bernard halda þvi fram
að hjónaband hafi hreinlega
slæm áhrif á konuna.
Hjónabandið eins og það er i
flestum tilfellum enn i dag, tak-
markar konuna gifurlega, segir
prófessorinn.Sumar konur þjást
af þunglyndi og ýmsum fleiri
andlegum erfiðleikum. Oft
gengur það svo langt, að konan
þjáist orðið af likamlegri van-
liðan eða sjúkdómum.
Ógiftum konum vegnar miklu
betur, rétt eins og giftum mönn-
um vegnar miklu betur, vill
prófessorinn meina.
En hvað þá? A að binda enda á
þetta fyrirkomulag, hjónabönd
og gefa börn upp á bátinn.
Margir vilja halda þvi fram að
það séu jú börnin sem binda
konuna.
Nei, á það trúir prófessor
Bernard ekki. Maður og kona
hafa þörf fyrir einskonar kunn-
ingsskap. Ef báðum gefst
tækifæri til þess að sinna sinum
áhugamálum utan hjónabands-
ins og skipta með sér heimilis-
verkum, verður hjónabandið
miklu betra.
Vinnan verður að vera jöfn
hjá báðum, og hjónabandið
verður að þróast upp i það að
verða einskonar samningur,
lengri eða styttri, milli tveggja
aðila, sem bera fulla virðingu
fyrir hvort öðru og leita bæði
eftir þvi að reglunum sé haldið.
Þetta er kannski ekki svo nýtt
sem prófessor Bernard setur
þarna fram. En hann er sá
fyrsti sem setur sina skoðun
fram, sem hann byggir á
visindalegum athugunum.—EA
Kuldin herjar á
Þessar kuldahúfur
getum við gert sjálf
Kuldinn er farinn að herja á
okkur á nýjan leik, og okkur
bregður óneitanlega við eftir
hlýtt og gott sumar. Vetrar-
fatnaðurinn er nú ekki lengur
lokaður inni i skáp, en sjálfsagt
hefur mörgum þótt súrt að
draga þykka frakkann eða káp-
una fram I dagsljósið á nýjan
leik.
En það dugir ekki að kvarta.
Menn verða bara að bita á jaxl-
inn og verja sig eins vel og hægt
er fyrir fylgisveinum vetrar
konungs. Það er vist ekki hægt á
annan hátt en að búa sig vel og
klæða kuldann af sér.
Við þurfum sannarlega á
höfuðfötum að halda hér á landi.
Enda fór það svo að tizkukóngar
gerðu húfurnar að einu þvi allra
vinsælasta I tizkuheiminum.
Þær ætla lika að verða langlifar,
sem betur fer.
í nokkrum verzlunum höfum
við rekizt á húfur og trefla stil.
Er það svipað og fékkst I fyrra-
vetur. Höfuðfötin og treflarnir
eru að sjálfsögðu misjafnlega -
falleg og dýr, en þar sem allir
vilja reyna að spara á þessum
siðustu og verstu timum, þá
komum við hér með hugmyndir
að húfum.
Þessar húfur eru allar mjög
skemmtilegar og fallegar, og
ekki ætti að vera svo ýkja mikill
vandi að prjóna þær eða hekla.
Ef vill, má svo gera trefil I stil.
Húfan á mynd númer eitt er
prjónuð úr acryl og er ljósrauð
að lit. Uppbrotið á húfunni er
prjónað með stærri prjónum 'en
sjálfur kollurinn. Það gefur húf-
unni skemmtilegan svip.
Húfa númer tvö er mislit, og
svona mætti reyndar prjóna úr
afgöngum. Húfan er prjónuð úr
mohairgarni.
A mynd númer þrjú er rúst-
rauður hattur, heklaður.
Hatturinn er heklaður úr mjög
grófu ullargarni með stóru
skyggni og hlif fyrir eyrun. Hlif-
in er fest i annarri hliðinni og
hneppt i hinni.
Mynd númer fjög
ur sýnir svo drapplitaðan túr-
ban úr acryl. Hann er heklaður
úr tvöföldu garni.
Á næstu mynd er ljósblá húfa,
hekluð. Hún er hekluð úr acryl.
Þá sjáum við hvita húfu hekl-
aða úr tvöföldu ullargarni.
Þar næst sjáum við breitt
band sem prjónað er utan um
höfuðið. Efst er gat. Bandið er
aöeins saumað saman i hliðinni
og er I þremur litum, ljósrauðu,
rústrauðu og gulu.
A mynd númer 8 er mjög
falleg húfa, með stóru og þykku
uppbroti. Húfan er hvit með
bleikri og grárri rönd.
Mynd númer niu sýnir okkur
svo túrban, sem er prjónaður úr
tvöföldu mohair-garni. Túrban-
inn er i þremur litum. ljóslill-
uðum dökklilluðum og rúst-
rauðum) —EA