Vísir - 08.11.1974, Blaðsíða 2

2
risntsm:
Tekur þú mark á stjörnuspám i
dagblöðunum?
Katrin Falsdöttkr, mynd-
listaskólanemi: — Nei, ég tek
ekkert mark á stjörnuspám. Ég
les þær yfirleitt aldrei.
Stefania Steinþórsdóttir,
myndlistarnemi: — Ég les
stjörnuspárnar einstaka sinnum
bara aö gamni minu, en ég tek
þær ekki alvarlega.
Margrét Karlsdóttir, myndlistar-
nemi: — Mér finnst stjörnuspárn-
ar skemmtilegar og les þær eigin-
lega sem brandara en ég tek ekki
mark á þeim.
örn Marelsson, nemi: — Ég les
þær alltaf, llklega af gömlum
vana. Ég get nú ekki sagt að ég
taki mark á þeim en ég mundi
ekki vilja missa þær úr blöðun-
um, maöur er orðinn þeim svc
vanur og það er oft gaman aí
þeim.
Svavar Jónsson, nemi: — Ég tek
nú ekki mikið mark á þeim en les
þær samt alltaf. En mér finnst
gaman aö stjörnuspeki þar sem
karakter i merkjunum er tekinn
fyrir.
Erlendur Helgason, arkitekt: —
Nei, ég trúi nú ekki á stjörnu-
spárnar. Ég renni yfir þær
einstaka sinnum bara af forvitni
Visir. Föstudagur 8. nóvember 1974
LESENDUR HAFA ORÐIÐ
ÞEGAR BOÐ OG BONN
ERU BROTIN
S.F. sendir þessa:
,,Ég fór á rjúpuveiðar um
daginn. Rjúpuveiðar fara
þannig fram, að maður gengur
og gengur og gengur, skimar i
allar áttir, fær hálsrig og heldur
niöri i sér andanum af ótta viö
að vekja eftirtekt.
Svo sér maður eitthvað hvitt.
Riffillinn af öxlinni, miðað og
...æ, gleymdi ég ekki helvitis
lásnum á. Þar fór þessi. En það
eru fleiri rjúpur, og ég held
áfram göngunni.
Von bráöar sé ég eitthvað
hvitt aftur og framkvæmi aftur
athöfnina — tek lásinn þó af i
þetta sinn. Ég lit i kikinn og sé
þá einhverja ljótustu rjúpu sem
ég hef um ævinnar daga séð.
Hún er með hvitan koll og held-
ur honum á sér með hálsbandi
um hökuna. Rjúpan hefur lika
komið auga á mig og patar út i
loftið öllum öngum. Ég legg
riffilinn vonsvikinn niður, bregð
honum á öxl og geng til lög-
regluþjónsins.
Hann tekur upp bók og fer að
skrifa: „Tilraun til'
manndráps.....”
„Nei, heyrðu mig,” grip ég
fram i fyrir honum. „Mér
sýndist þú bara vera rjúpa....”
Lögregluþjóninn gefur mér
hornauga og heldur áfram að
skrifa: „Móðgun við vörð lag-
anna,” tautar hann fyrir munni
sér.
„Sko, ég er bara friðsæll
veiðimaður hérna, i þeim eina
tilgangi að skjóta rjúpu i jóla-
matinn,” grip ég fram i fyrir
honum örvæntingarfullur.
Hann hættir aö skrifa og litur
á mig ströngum augum.
„Rjúpnaveiðar eru bannaðar
hér, maður minn,” segir hann
valdsmannslega og hvessir á
mig augun.
„Bannaöar?” ét ég upp eftir
honum. „Það getur ekki verið.
Ég hef alltaf veitt rjúpu hérna,
og veit ekki til þess að það sé
bannað.”
„Eigendur landsins hafa
bannað rjúpnaveiðar hérna og
auglýst það bann með pomp og
pragt,” segir lögregluþjónninn
ánægður með sjálfan sig.
„Eigendurlandsins? En næsti
bær er i a.m.k. 20 kilómetra
fjarlægð.”
„Það er einmitt sá,” segir
lögregluþjónninn, ennþá
ánægður með sjálfan sig.
„A hann allt þetta land?”
spyr ég.
„Einmitt!”
„En þótt hann eigi allt landið,
getur ekki verið að hann eigi
það sem á þvi er, eins og t.d.
rjúpur,” segi ég i þrætutón.
„Jú, einmitt, hann á allt sem
er á landi hans,” segir lög-
regluþjónninn og veifar pennan
um I kringum sig til að gefa
orðunum aukna áherzlu.
„A hann þá okkur? Við stönd-
um á landinu hans,” segi ég og
þykist nú hafa nappað lögguna.
Helviti var þetta gott hjá mér,
hugsa ég með sjálfum mér.
Lögregluþjónninn glápir á
mig.
„Ert þú að rifa einhvern
kjaft?” spyr hann og lyftir á ný
upp bókinni og pennanum.
„Hvaö er nafnið? Má ég sjá
byssuleyfi, ökuskirteini og nafn-
sklrteini?”
Ég er svo heppinn að bera
þetta allt saraan á mér og
framvlsa þvi nú. Ég áræði ekki
að spyrja hann frekar, þvi hann
er orðinn brúnaþungur. 1 þvi að
hann skrifar i bókina, kemur
maður aðvifandi. Ég finn á
lyktinni að þetta er bóndi.
„Þið burgeisarnir viröizt nú
bara stunda það að brjóta boð
og bönn,” hvæsti hann á mig
skrækum rómi. Ég spyr hver
maðurinn sé.
„Ég er eigandi þessa lands.
Og ég skal segja þér, að ég væri
fyrir löngu búinn að banna
rjúpnaveiðar hérna ef ég hefði
vitaö hvað hér fer fram. Við
bændurnir I hreppnum ákváð-
um að banna veiðar hérna á
landinu okkar. Núna erum við
að framfylgja þvi banni, en það
er bara lifshættulegt verk. Ég
hef aldrei komið hingaö fyrr,
maður má ekki vera að þvi aö
stunda fjallgöngur, þaö er svo
mikið að gera I búskapnum. En
ég er búinn aö sjá fullt af
vopnuðum mönnum á sveimi
hérna, og sumir þeirra voru
meira að segja að skjóta á
rjúpurnar. Þetta er sviviröa.”
Bóndi talar ótt og titt og
varpar mæðinni.
Lögregluþjónninn hefur lokið
skriftunum. Hann skipar mér að
yfirgefa þetta landsvæði.
„Hvaða landsvæði?” spyr ég
eins og fáviti.
Bóndi og laganna vörður lita
hvor á annan.
„Engan kjaft,” segir lög-
regluþjónninn. „Út af minu
landi,” æpir bóndinn. „Já, en
hvar eru mörkin?” spyr ég þrá-
kelknislega.
„Þau þekkja allir. Þú verður
að vera fyrir utan skarðið milli
hólanna þarna I austur,” segir
bóndi. Ég sný mér við og geng i
áttina aö bilnum minum, illa
farinn á sál og likama.
Allt i einu kemur bóndi
hlaupandi á eftir mér, réttir
mér miða og hleypur siðan til
baka á eftir lögregluþjóninum.
Þeir taka stefnuna að rjúpu-
veiðimanni, sem ég þekki og
var á veiðum ekki allfjarri mér.
Ég lit á miðann.
„Veiðileyfi eru seld hjá
Bakkabræðrum i Koti. Hægt er
að greiða með giróseðli. Leyfis-
gjald er 500 kr. fyrir daginn.”
Falskor auglýsingar
S.H. spyr:
„Stundum er óþægilega mikið
misræmi I auglýsingum og
framkvæmdum, sem þar eru
auglýstar. Maður hefur oft orðið
var við þetta — mér dettur i
hug, er ég ætlaði að nota mér
viðgeröaþjónustu, sem oft er
auglýst I Visi sem góð og þægi-
leg. Ég fékk I fyrstu góð svör, en
smám saman harðnaði á
dalnum, þangaö til ég fékk ekki
annaö en rosta og var loks sagt
aö fara til fjandans.
Þetta rifjastupp fyrir mér nú,
er ég hef i vasanum miða frá
framköllunarfyrirtæki, sem ég
hef ekki skipt við áður. Ég fór
með filmu I framköllun 6.
nóvember, og á miðanum
stendur, að ég megi sækja
myndirnar 14. nóvember — sem
sagt 8 daga biötimi. En i dag, 7.
nóvember, sé ég þetta fyrirtæki
auglýsa, að myndirnar séu
afgreiddar á þremur dögum.
Hvern er verið að hafa að fifli
— og hvers vegna?”
BRAGARBOT A
VEGARKAFLA
Kópavogsbúi hringdi:
„Það ber að geta þess sem vel
er gert. Einn lesandi minntist
fyrir nokkrum dögum á hættu-
legan veg og beygju i Kópavogi,
vegna slæmrar lýsingar. Það er
núna búið að bæta úr þessu i bili.
Meðfram veginum er búið að
láta endurskinsstaura, og þeir
ná alveg út að bensinstöðinni,
efst á Kópavogshálsi, þannig að
nú þarf enginn að lenda i neinni
stórvægilegri hættu þarna i
myrkri.”
ÞAÐ ER HÆGT AÐ LÆRA AF ÓFÖRUM
Móti hverjum einum
fikniefnasjúklingi i Banda-
rikjunum nú á þessu ári eru 15
forfallnir drykkjusjúklingar.
Afengi veldur meirihluta allra
dauðaslysa á vegum landsins —
um 28 þúsund slysum árlega.
Drykkjuskapur er orsök
þriðja hluta allra fangelsana i
Rlkjunum.
Fólk, sem ofnotar áfengi,
styttir ævi sina að meðaltali um
10-12 ár.
Árlega eykur áfengisneyzla
útgjöld rikisins um 15 billjónir
dala I tjónum, vinnutapi og
lyfjakaupum, o. fl. meira en
nokkur styrjöld.
Af öllu, sem gert er til hjálpar
alkóhólistum i Bandarikjunum,
eiga AA-samtökin stærstan
hlut.
011 þessi ummæli eru vitnis-
burðir opinberra og visinda-
legra ályktana um áfengis-
neyzlu i Bandarikjunum, sem
nú er þó talið eitt hið auðugasta
velferöarriki veraldar.
En mætti nú ekki ýmislegt af
þessu læra fyrir litla þjóð hér á
norðurhjara, sem margt sækir
gott til þessarar stóru systur —
eða stóra bróður — i vestrinu.
Vissulega er þar margt gott
að læra og þaðan mikils að
vænta. En það er einnig hægt að
læra af óförum. Sagt er að
þannig þróist flugtæknin á
öruggastan hátt. Hér er I sann-
leika flogið hátt i vellystingum,
sem bezt sést I bifreiöaf jölda á
götum borgarinnar og mann-
fjölda i gildaskálum á kvöldin.
„En þeir finna til, sem flugu
hátt^ og féllu niður á stein.”
Þannig er með marga.
Og þótt þær vísindalegu
ályktanir, seni hér eru birtar
frá landi hreinskilninnar um
ófarir æðri sem lægri stétta, séu
sizt til fagnaðar, þá falla þær vel
saman vio boöskap okkar
„bindindispostula” svonefndra,
hvað sem Oddur i Afriku kann
að segja um Egil sterka og
brugg hans á Borg.
Árelius Nielsson.