Tíminn - 20.05.1966, Blaðsíða 10

10
TÍMINN
FÖSTUDAGUR 20. maí 1966
66
peningaseðlana sem hann ætlaði að taka með sér. Þar
gerði hann skyssu. Meðal seðlanna voru nokkrir þeirra sem
stolið hafði verið frá starfsmanni Celanes Mexicana, en
númer þeirra allra voru skráð þegar þjófnaðurinn var fram-
inn. Þetta kom Corelos á óvart, hann missti kjarkinn, játaði
allt og skýrði nákvæmlega frá stuldunum sem hann hafði
framið ásamt félaga sínum. Hann skýrði svo frá að þeir
hefðu lagt leið sína frá Suður-Ameríku til Mexíkó vegna
þess að þeir hefðu vitað að þar væri aðferð þeirra ókunn.
Corelos nafngreindi félaga sinn við lögregluna. Hann hét
José Fernandes og var sömuleiðis alþjóðlegur vasaþjófur
frá Chile. Eftir nokkurra sólarhringa leit var hann einnig
handtekinn. Hann játaði umsvifalaust fyrir lögreglunni, en
neitaði svo öllu þegar fyrir rannsóknardómarann kom. Core-
os tók þá alla ysökina á sig og var settur í fangelsi, en
Fernandes var sleppt þar sem engar sannanir voru gegn
honum. Hann hófst þegar í stað handa að frelsa félagá sinn,
sem beið dóms fyrir þjófnað, samsæri og að ganga með
falsað vegabréf.
Án þess að lögreglan yrði vör við auglýsti Fernandes i
blaði eftir tveim „ungum mönnum til aðstoðar efnarann-
sóknastofu.“ Margir voru um boðið, og Fernandes, sem nú
þóttist vera kaupsýslumaður frá Kolumbíu, valdi úr tvo
sem virtust hraustlegir en ekki ýkja vel viti bornir. Þeim
var báðum greitt eins mánaðar kaup fyrirfram og fengin
húsakynni í þokkalegu gistiheimili. Fernandes heimsótti þá
daglega, fór með þá í ökuferðir í bíl sínum og aflaði sér
algers trausts þeirra á fáum dögum. Þegar hann sagði þeim
dag nokkum, að tveir frændur sínir sætu í fangelsi, trúðu
fíflin því og féllust á að he’imsækja fangana.
Fjórum sinnum heimsóttu þeir „frændurna“ í fangelsinu,
en það voru auðvitað Corelos og þjófur sem dvaldi í klefa
með honum. Á gamlársdag 1954 keypti öðlingurinn Fernand-
es ný föt á starfsmenn sína, sem féllust fúslega á að fara
með gjafir til frændanna í fangelsinu.
Vegna þess hver dagur var stóð heimsóknartíminn til
miðnættis. Piltunum hafði tekizt að lauma inn koníaksflösku
frá Fernandes og hún var strax tekin upp. Kvöldið leið
við glaum og gleði, en vínföngin fóru mestöll niður í gestina,
og þeir tóku ekkert eftir bragðinu af svefnlyfinu sem Cre-
los laumaði í drykki þeirra. Um tíuleytið voru báðm stein-
sofnaðir. Næsta morgun vöknuðu þeir í fangafötum læstir
inni í fangaklefa. Glæpamennirnir höfðu gengið út um
fangelsishliðið klæddir fötum gestanna.
Þetta var snjall flótti, en sagan var ekki þar með búin.
Einn af leynilögreglumönnum Mexíkóbanka, Alvarez del
Castillo, komst að raun um að þjófarnir höfðu komizt til
Brazilíu, og hann útvegaði sér styrk frá S.þ. til námsdvalar
í Sao Paulo. Þar notaði hann meðal annars tímann til að
látast vera mexíkanskur glæpamaður nýkominn til borg-
arinnar. Á drykkjustofu í glæpamannahverfinu var honum
vísar á Corelos.'Mexíkómaðurinn vísaði brasilísku lögregl-
unni þegar í stað á strokufangann, og skömmu síðar var
Fernandes handsamaður, einnig í Sao Paulo.
Vasaþjófnaður hefur þekkzt frá því sögur hófust og er
síður en svo einskorðaður við karlmenn. Kvenvasaþjófar
hafa margsinnis sýnt engu minni hugvitssemi og leikni. Á
öndverðri átjándu öld var uppi í London stúlka að nafni
Mary Youngs, sem gerðist vasaþjófur á barnsaldri. Hún
var tekin af vergangi í þjófaflokk og hóf sjálfstætt starf
eftir mánaðar nám. Brátt gerði hún að sérgrein sinni að
stela af söfnuðinum við guðsþjónustur. Hún lét búa sér
til gervihendur, svo hún gat setið í kirkjubekknum með
spenntar greipar í kjöltu sinni, meðan lifandi hendurnar
könnuðu vasa sessunauta hennar. Þetta bragð dugði henni
árum saman, en loks var hún gripin og hengd.
Rúmum tveim öldum síðar notaði ítali að nafni Francesco
sama bragð með miklum árangri í Róm. Hann gekk eðli-
lega klæddur í venjulegum jakka, en 1 hægri erminni var
gervihandleggur. Sína eigin hendi notaði hann til að kanna
vasa og töskur farþega í strætisvögnum. Það varð honum
að falli að óeinkennisbúinn lögregluþjónn sá við honum.
Alþjóðalögreglan sendir sífellt út um heiminn tilkynn-
ingar um reynda og víðförla vasaþjófa. Margir þeirra k'omu
úr flóttamannabúðum í stríðslok. Þjófaflokkur sem enn er
að starfi var í fyrstu eingöngu skipaður Rúmenum en síðar
bættust í hann menn af öðrum þjóðum Suðaustur-Evrópu f
■ ■ J
DANSAÐÁ DRAUMUM
27
anum. Hún greip andann á lofti
og varð enn einu sinni vór við
tryllta dans hjarta síns.
Síðan fékk hún það á tilfinn-
inguna, að einhver væri að horfa
á sig, sneri sér snöggt við og leit
upp í tröppurnar, beint í augu
Vere Carrington
XI. kapituli.
I
Fyrsta hugsun hennar var —
hve lengi hafði hann verið þarna?
— Hr Carrington, stamaði hún
og hljóp upp tröppurnar. — Eg
vissi ekki — ég hafði — enga
hugmynd um að þér munduð
koma upp eftir í dag.
— Auðsjáanlega ekki. Rödd
hans var ísköld — Ég hafði held-
ur ekki ætlað mér að koma hing-
að fyrx en á morgun, en það var
áður en hringt var í mig.
— Hringt í yður, endurtók
hún, síðan, þegar hún mætti aug-
um hans, uppgötvaði hún að aldr-
ei fyrr höfðu þau verið svo köld
og fjandsamleg.
Fyrsta áfallið við að sjá hann
var liðið hjá og allar áhyggjur
hennar skullu aftur á henni sem
risastór hræðslualda.
— IHvað hefur komið fyrir?
HERMINA BLACK
spurði hún. — Er eitthvað að?
— Eitthvað að — !
Dyravörðurinn kom í ljós í hin-
um enda anddyrisins á leið til
klefa síns
Vere snerist á hæli og benti
reiðilega til hennar. — Það er
bezt fyrir yður að koma hingað
inn, skipaði hann hörkulega.
Jill fylgdi honum inn í auða
biðstofuna Hún hafði alltaf kunn
að vel við þetta herbergi með
bleikrauðu veggjunum síðar fyrsta
daginn sem hún kom að rafa við-
tal við 'yfirhjúkrunarkonuna —
það var eitthvað við það sem var
gjörólíkt venjulegum biðstofum.
En núna virtist vingjarnlegt og
notalegt andrúmsloftið skyndilega
hafa fallið ofan í frostmark, þó
hún gerði sér grein fyrir því að
það neistaði þrátt fyrir kuldann.
Hún sneri sér að reiða, kulda-
lega manninum sem var nýbyrj-
að loka hurðinni og spurði:
— Gjörið svo vel að segja mér
hvað kom fyrir. Ungfrú St. Just —
— Ungfrú St. Just datt — það
er ómögulegt að segja strax um
afleiðingarnar.
— Datt —
Vere hafði verið að fást við
hrædda, móðursjúka stúlku og
hann var í engu skapi til að þola
taugaveiklun annarrar.
— Vinsamlegast standið ekki
þarna eins og kjáni og endurtak
ið orð mín, bað hann.
— Jill dró djúpt andann. — Ég
— mér þykir það leitt —
— Leitt! Drottinn minn dýri!
Yður ætti að þykja það leitt, sagði
hann og var að springa af reiði.
— Vanræksla yðar — það dð þér
snúið baki við ábyrgð yðar af
ásettu ráði, hefur haft i för með
sér slys, sem gerir e.t.v. allt starf
mitt að engu og hefur orsakað,
guð einn veit hve miklar, þján-
ingar. Sjálfstjórnin sem hann
hafði tamið sér, sem hafði hulið
reiði hans og óþolinmæði fram að
þessu, brast skyndilega og hleypti
fram reiðiöldu sem skall á stúlk-
unni sem hann var sannfærður um
að ætti sökina á því sem hafði
gerzt, og með hræðilegum orðum
sem virtust flá af henni skinnið
eins og svipa, ásakaði hann hana
— um algeran skort á ábyrgðar-
tilfinningu, að vanrækja starf sitt
og stofna sjúklingi sínum í hættu,
og hún hlustaði, náföl og veik af
hryllingi yfir því sem hafði kom-
ið fyrir.
Að síðustu bað hún: — Lofið
mér að útskýra. Ég vildi ekki fara
út í dag.
— Hvers vegna fóruð þér þá?
— Vegna þess — hún bandaði
hendinni vonleysislega — að yfir-
hjúkrunarkonan krafðist þess.
— Viljið þér fá mig til að trúa,
sagði hann hörkulega, — að sjálf
yfirhjúkrunarkonan hafði krafizt
þess að þér yfirgæfuð sjúkling yð-
ar! Ég trúi því ekki. Þér eruð
einfaldlega að reyna að afsaka
sjálfa yður —
Þrátt fyrir vesældina rykkti Jill
til höfðinu. — Ég lýg ekki hr.
Carrington —
Hann þusaði áfram. — Yfir-
hjúkrunarkonan gaf yður líklega
leyfi til að fara út vegna þess að
þér báðuð hana um það. Þér hljót-
ið að hafa getað beðið dálítið leng-
ur með að hitta — vin yðar.
— Ég fór ekki til að hitta
neinn. Jill var svo særð, að hún
gleymdi öllum hegðunarreglum.
Ég vildi komast fljótt til baka —
ég var áhyggjufull yfir að vera
í burtu —
— Samvizka yðar hefur sagt
nokkuð seint til sín! Þetta er nóg,
Systir. Þó að augu hans leiftruðu
enn hættulega, var rödd hans köld
og róleg aftur — og einhvern veg-
inn voru orðin full enn meiri fyr
irlitningar. — Mér hefur dottið í
hug að þér væruð e.t.v. ekki hæfar
til að takast ábyrgð á herðar —
að þér væruð ekki færar um, að
beina athygli yðar óskiptri að
vinnunni. Mér þykir leitt að ég
skyldi gleyma þeim grun og vera
svo heimskur að treysta yður. Ég
er — því miður — ekki einn
af stjórnendum þessa staðar, og
ég hef ekkert vald til að fá óskir
mínar uppfylltar, en hvað sjúkling
minn snertir krefst ég þess að fá
hjúkrunarkonu sem ég get treyst
— ég mun benda ungfrú Travers
á það á morgun.
— Eigið þér við. spurði Jill og
vætti burrar varirnar, — að —
þér viljið ekki að ég hjúkri ungfrú
St. Just?
Hann hafði snúið sér að dyrun-
um og leit kuldalega við. — Það
er einmitt það sem ég á við.
— En þér eruð óréttlátur! hún
gat ekki haldið aftur af sér — Ég
hef gert allt sem i mínu valdi
stendur —
— Nema að taka minnsta tillit
til óska minna, og efna lofordin
sem þér voruð svo fljótar að gefa,
og án þess að gefa henni tæki-
færi til að svar opnaði hann harð-
ina og fór út.
Jill steig ósjálfrátt fram, stað-
næmdist og fann að hún skalf frá
hvirfli til ilja. Hnn rétti út hend-
ina sem í leiðslu, tók fast um sto'i-
bakið og stóð og studdi sig upp vig
það með lokuð augun.
Henni fannst sem hún hefði ver-
ið barin unz hún var hálf með-
vitundarlaus og fann ekki lengur
fyrir sársaukanum.
Vaninn og viljastyrkurinn komu
henni von bráðar til bjargar. Sið-
an tók hugur hennar til starfa
og hún uppgötvaði að ennþá —
þrátt fyrir úthellingu Vere — vissi
hún ekki einu sinni hvað haíði
komið fyrir.
Hún varð að komast að því.
Hún gekk hratt og örugglega út
í anddyrið og var lögð af stað til
skrifstofu yfirhjúkrunarkonunnar,
þegar henni datt í hug, að Vere
væri kannski þegar kominn þang-
að.
— Veiztu hvort að yfirhjúkrun
arkonan er ein, Patrik?
— Hún er ekki við, fröken. Fór
til London eftir að þér voruð
farnar út, sagði dyravörðurinn. —
Hún ætlaði að fara í leikhúsið i
kvöld og kemur ekki aftur fyrr en
seint.
— Áttu við að hún hafi farið
áður en hr. Carrington kom?
spurði Jill.
— Einmitt, sagði Patrik.
— Yfirhjúkrunarkonan fór allt-
af í bæinn einu sinni í máuðu,
og auðvitað hafði hún ekki þurft
að segja Jill, að það væri einmitt
þessi dagur. hugsaði hún dauflega.
ÚTVARPIÐ
! dag
Föstndagur 20. maí
7.00 Morgunútvarp 12.00 Hádeg
isútvarp 13.15 Lesin dagskrá
næstu viku. 13.30 Við vinnuna
15.00 Miðdegisútvarp. 16-30 Síð
degisútvarp
17.00 Fréttir
17.05 Stund
fyrir stofutónlist. Guðmundur
W. Vilhjálmsson. 18.00 íslenzk
tónskáld. Lög eftir Pál fsólfs
son 18.45 Tilkynningar 19.30
Fréttir 20.00 Kvöldvaka: a.
Lestur fornrita: Þáttur af Sig
urði slembidjákn. b. Uppreisn
in á Skelinni. c. tökum lagið!
d. Frá Hörðalandi Ásta Valdi
marsdóttir segir frá kvenfélags
hátíð og fleiru i Indre Arna. e.
Kvæðalög Þórður Jónsson fer
með nokkrar stemmur. 21.30
Útvarpssagan: „Hvað sagði
tröllið?“ eftir Þórleif Bjarna-
son Höfundur flytur (6) 22.00
Fréttir og verðurfregnir. 22.15
íslenzkt mál Ásgeir Blöndal
Magnússon cand. mag. flytur
þáttinn. 22.35 Næturhljómleik
ar. 23.25. Dagskrárlok.
Laugardagur 21. maí.
7.00 Morgunútvarp 12.0OHádegls-
útvarp 13.00 Óskalög sjúklinga
14.30 í vikulokin 16.00 Á nótum
æskunnar
16.30 Þetta
vil ég
heyra 17.35 Tómstundaþáttur
barna og unglinga 18.00 Söngvar
( léttum tón 18.45 Tilkynningar
19.20 Veðurfregnir 19.30 Fróttlr
20.00 Laugardagskonsert. 20.50
Leikrit leikfélagsins Grimu: Fan-
do og Lis eftir Fernando Arrabal
22.00 Fréttir og veðurfregnir 22.
15 Danslög 24.00 Dagskrárlok.
morgun