Vísir - 09.08.1975, Page 2

risnsnn:
— Hefurðu farið til út-
landa?
Haukur Haröarson, 9 ára: Já, i
hitteöfyrra. Þá fór ég til Mæjorka
meö mömmu, pabba, systur
minni og bróöur. Þaö var voöa-
lega gaman, en ég veit ekki, hvort
ég fer nokkuö aftur.
Tómas Tómasson, 8 ára: Nei,
aldrei. Ég er heldur ekkert á leið-
inni og mig langar ekki neitt. Ég
vil miklu frekar vera hérna á ís-
landi.
Hallvaröur Þórsson, 13 ára:
Aldrei. Mig langar að fara og þá
helzt til Hawai-eyja. Hvort ég
fer? Það veit ég ekki.
Arnar Hólm, 10 ára: Nei, aldrei.
Mig langar til Afriku, en fer
áreiðanlega ekki á næstunni.
Harry Engel, 14 ára: Ég á heima
erlendis, á Hawai-eyjum.
Mamma er islenzk en pabbi út-
lendur. Hvort ég hef feröast mik-
ið? Já, pabbi vinnur nefnilega i
sambandi við sjónvarp og við
ferðumst mjög mikið.
Arni Tryggvason, 12 ára: Já, I
fyrra fór ég meö pabba og
mömmu til Danmerkur, Þýzka-
lands, Hollands og Luxemborgar.
1 september förum við svo til
Mæjorka.
Utanáskrift síðunnar er: Visir, Síðumúla 14, Reykjavík — ,,Lesendur hafa orðið"
Visir. Laugardagur 9. ágúst 1975
DYRT AÐ BURSTA
í SÉR TENNURNAR
VIÐ SIGÖLDU
Guðmundur Þorsteinsson
hringdi:
,,Ég var á ferðalagi upp að
Sigöldu og uppgötvaði, að ég
hafði gleymt tannkreminu
heima. Ég brá mér þvi inn i
verzlunina þarna og keypti eina
litla túpu af Colgate fluor og svo
keypíi ég benzin á bilinn. Þegar
ég hafði keyrt i burtu, fór ég að
hugsa, að ég hefði borgað allt of
mikið fyrir þetta tvennt og sneri
við og spurði um verð á tann-
kreminu. Litlar 330 krónur
kostaði hún, var svarið um
verðið, og ég sem hafði gleymt
túpunni á borðinu heima (og ég
tek það fram — alveg sams
konar) og hún kostaði 114 krón-
ur! Er þetta nú ekki heldur
mikil álagning?”
enn i gömlum glæðum. Kirkjan
boðar enn helviti og prestar
samþykktu að lýsa yfir andúð á
dulrænum fyrirbrigðum. Eng-
inn maður á Islandi skilur það,
enda hefur það greinilega komið
i ljós við skoðanakönnun, að all-
flestir Islendingar hafa trú á þvi
dulræna.
Tel ég mig vel geta verið
kristinn og lifað i samlyndi við
guð, án þess að hin þröngsýna
stofnun, kirkjan komi þar nærri.
Skil ég vel, hvers vegna
kirkjusókn á íslandi hefur
minnkað stórlega, þegar haft er
i huga að kirkjan fær allflesta
hugsandi tslendinga upp á móti
sér. Hins vegar fagna ég þvi, að
til eru enn prestar eins og séra
Sigurður Haukur o.fl.
Mjög fróðlegt var að hlusta á
huglækninn, Einar Jónsson
bónda á Eirtarsstöðum i
Reykjadal, flytja mál sitt i þætt-
inum um huglækningar og dul-
ræna reynslu sina.”
HVERJIR
MEGA
GANGA
MEÐFRAM
ELLIÐA-
ÁNUM?
Lesandi hringdi:
„Maðurinn minn er bil-
stjóri. í kaffitimanum um
miðjan daginn fyrjr nokkru
var hann staddur niðri við
Elliðaár. Gerði hann sér þá
það til gamans að ganga niður
með Elliðaánum, borgarmeg-
in. Laxveiðimaður stóð hinu
megin við ána og var að renna
fyrir lax, svo sem lög gera ráð
fyrir.
Jæja, þegar minn maður
kom labbandi upp eftir aftur,
þá var veiðimaðurinn kominn
með ’ann á. Hann lét sig þó
hafa það að sleppa annarri
hendi af stönginni og banda
manninum minum frá, en
hann lét það ekki á sig fá. Sem
betur fer náði hann laxinum,
en ég er viss um, að hann hefði
kennt manninum minum um,
ef hann hefði misst laxinn.”
Björgvin Björgvinsson skrifar:
,,A sunnudagskvöldið 3. ágúst
var mjög fróðlegur þáttur i
sjónvarpinu, er bar yfirskriftina
„Sjötta skilningarvitið”, i um-
sjá Jökuls Jakobssonar. Þáttur-
inn fjallaði um huglækningar.
Ég rita þetta bréf vegna þess,
að ég er i einu og öllu sammála
þvi, er séra Sigurður Haukur
Guðjónsson sagði i þættinum, að
honum þætti ekki skritið, að
læknar hefðu vantrú á huglækn-
ingum, en sér fyndist furðuleg-
ast af öllu, að prestar væru á
móti þeim og teldu þær brjóta i
bága við Bibliuna. Vitnaði
Sigurður i Matteusarguðspjall
máli sinu til stuðnings, að hug-
lækningar brytu á engan hátt I
bága við kenningar Krists, siður
en svo.
Frá þvi að prestastefnan svo-
kallaða samþykkti að lýsa yfir
andúð á dulrænum fyrirbrigð-
um, hef ég misst allt álit á
prestastéttinni. Tel ég hana
þröngsýna i meira lagi. Fyrr á
öldum voru menn brenndir á
báli fyrir villutrú og kirkjan
kom öllum fyrir kattarnef, sem
ekki voru algjörlegá inni á
hennarlinu. Þetta voru brjálæð-
islegar öfgar, er kirkjan not-
færði sér, en til þess hafði hún
vald þá. í dag hefur hún sem
betur fer, ekki slikt vald. Hvar
stæðu þeir menn þá, sem hefðu
trú á dulrænum fyrirbrigðum,
huglækningum o.s.frv? Á okkar
dögum hefur dregið að mestu úr
öfgum kirkjunnar, en þó lifir
„Gauksungar skammta
peninga úr hnefa
— gamalt fólk
gert útlœgt
af heimilum"
Tvitugur skrifar:
„Ég get ekki lengur orða
bundizt vegna þeirrar með-
ferðar, sem öryrkjar og gamalt
fólk fær i þjóðfélaginu okkar.
Það hefur um nokkurt skeið
verið tilhneiging i þá átt að
minnka fjölskyldueiningar
þjóðfélagsins og er þetta
alkunna. Þessu veldur hin al-
menna þróun á Vesturlöndum.
Gamalt fólk og öryrkjar hafa
smám saman verið gerð útlæg
af heimilunum og menn hafa
litið svo á, að það væri verkefni
samfélgsins að sjá þessu fólki
farborða annað hvort með þvi að
sjá þvi fyrir húsnæði og pening-
um eða með þvi að safna þvi
saman á stofnunum og hirða þar
með örorku- og ellilifeyri þess
upp i kostnaðinn. A þessu hvoru
tveggja er mikill misbrestur.
Það af þessu fólki sem býr út af
fyrir sig og oft mjög afskipta-
litið, er nú að þvi komið að
svelta i hel, svo bág eru kjör
þess. Þetta segi ég ekki aö
gamni minu, heldur veit ég, aö
þetta er satt, þvi að vegna
starfa mins hef ég komið inn á
nokkur svona heimili og séð þá
örbirgð, sem margt gamalt fólk
og öryrkjar búa við. Eins hef ég
komiö á tvö elliheimili hér á
höfuðborgarsvæðinu. Þar er
aðbúnaður að visu viðunandi aö
sumu leyti, en biðlistar eftir
plássum i þessum stofnunum
eru svo langir, að trúlega verða
flestir, sem á listanum eru,
komnir á annað tilverustig,
áður en röðin kemur að þeim.
Niðurstaða min er á þessa
leið: Okkur, sem nú erum að
ganga til leiks sem fullgild at-
kvæði, hlýtur að blöskra sú
meðferð, sem gamalt fólk og
öryrkjar hefur fengið hin siðari
ár. Þar er ekki neinum pólitisk-
um flokki um að kenna, heldur
þeim móral, sem rikt hefur i
landinu.
Allr heilvita menn ættu að
skammast sin niður i tær fyrir
að láta þá, sem minna mega sin,
svelta, mitt i allsnægtunum,
sérstaklega vegna þess að
margt af gamla fólkinu er út-
slitið eftir að hafa alið upp þá
gauksunga, sem skammta nú
peningana úr hnefa og skera við
nögl til þeirra, sem ekki hafa
bolmagn eða eru of kurteisir til
að brúka þá frekju, sem virðist
þurfa, til þess að geta lifað.”
LESENDUR HAFA ORÐIÐ
„Kirkjan hefur ekki
vald til galdrabrennu
— ef svo vœri, hvar stœðu dultrúarmenn þó?"