Vísir - 19.08.1975, Síða 2

2
VÍSIBSm:
— Hvaða húsdýr
vildirðu helzt eiga?
Magnús Björgvinsson, verka-
maður: — Hund alveg hiklaust.
Ég hef aldrei átt neitt dýr, en ef
ég fengi mér dýr, þá vildi ég
ekkert annaö en hund.
Salbjörg óskarsdóttir, nemi: —
Hund. Nei, ég hef aldrei átt neitt
dýr. Hrædd við hunda? Nei, þá
vildi ég ekki eiga hund.
Sigurður Pálsson, starfsmaður i
skólagörðum Seltjarnarness: —
Ja, nú veit ég ekki. Jú frosk
sennilega. Ég átti einu sinni
frosk. Þá var ég úti i Noregi, og
eignaðist frosk i tvo daga. Ég
varð að skilja hann þar eftir, þvi
ég fór hingað heim.
Björn Sigfússon, nemi: — Kött.
Ég átti einu sinni kött, en hef
aldrei átt neitt annað dýr. Gaman
af köttum? Já, já.
Margrét Jörgensen, húsmóbir: —
Kött held ég. Ég átti kött fyrir
nokkru og þá aðeins i þrjá
mánuöi. Svo hef ég átt hund og
einu sinni átti ég hest, en ég hef
ekki áttaðra dýrategundir, aö þvl
er mig minnir.
Reynir Kristinsson, nemi: —
Hund — og kannski páfagauk. Ég
hef aldrei átt neitt dýr, en ef ég
ætti að velja á milli páfagauksins
og hundsins, þá kysi ég hundinn
frekar.
Visir. Þriðjudagur 19. ágúst 1975
LESENDUR HAFA ORÐIÐ
Rökleysur hraktar um
Ferðabók Eggerts og Bjarna
. - .. __ •
— Enska útgáfan
186 blaðsíðna
úrdráttur — sú
islenzka 686
í tveim bindum
orlygur Hálfdánarson
skrifar fyrir hönd Bóka-
útgáfunnar Arnar og
Örlygs hf.:
„Fimmtudaginn 14. þ.m
haslar „bókavinur” sér góðan
stað á ritvelli blaðs yðar og
beinir spjótum að útgáfufyrir-
tæki minu. Hann auðkennir sig
með nafnnúmerinu 8350-8361, en
þjóðskráin fortelur mér, að það
númer beri Stefán Anton
Jónsson, Sjónarhóli 1, Stokks-
eyri. Stefán „bókavinur” læðir
þeirri firru að lesendum, að
útgáfufyrirtækið láti tslendinga
borga 25 þúsund krónur fyrir
sams konar bók og útlendingar
borgi sex þúsund og fimm
hundruð krónur fyrir. Ef Stefán
væri sá „bókavinur” sem hann
vill vera láta, þá myndi hann
efa hafa kynnt sér, hver munur
er á islenzku og ensku útgáf-
unni. tslenzka útgáfan er I
tveim bindum, alls 686 blaöslöur
auk frummyndanna i litum, en
enska útgáfan er I einu bindi,
186 bls. auk myndasiönapna. Þá
segist „bókavinurinn” hafa
heyrt það og séð I Islenzkum
fjölmiðlum að „útgáfufyrir-
tækið hafi gert betur, hafi það
nú fengið þekkta málvísinda-
■menn (trúlega ekki útgjalda-
laust) til þess að þýða bókina á
enska tungu, gefið hana út á
FORNPRENTPAPPIR og boðið
erlendum kaupendum fyrir kr.
6.500,00”, svo vitnað sé orðrétt I
ritsmiðina. Það veröur að segj-
ast eins og er, aö maður sem
heldur jafn lipurlega á penna
fellur strax undir þann grun aö
hafa ekki viljað taka rétt eftir,
hver sem ástæðan kann aö vera.
I fréttatilkynningu bókaútgáf-
unnar var það tekiö fram, aö
hér væri um að ræða endurút-
gáfu frá 1805. Hún hafi hins veg-
ar verið endurskoðuö og borin
saman við frumtexta. Ég
kannast ekki við að hafa I
fréttatilkynningunni titlað þá,
sem verkiö unnu, sem „ekta
málvisindamenn”, en óneitan-
lega gerir það skrif Stefáns
„bókavinar kræsilegri og kann
það aö þjóna tilgangi hans.
Þaö er langt bil á milli þess að
endurskoða gamla þýðingu og
að þýða frá grunni. Það vita
þeir sem við bókaútgáfu fást og
einnig þeir aðrir sem vilja sjá
hið sanna, jafnvel „bókavinir”.
Þá hleypur greinarhöfúndur
léttilega á milli þeirra tveggja
útgáfa af Ferðabókinni sem
gefnar voru út á sl. ári, þ.e.a.s.
þeirra 174 eintaka, sem sér-
prentuð voru á fornprenta-
pappir og kostuðu 25 þúsund
krónur með söluskatti og hinna,
sem voru 1400 og prentuð voru á
úrvalsgóðan Thai-coat mynda-
pappir og kostuðu 15 þúsund
krónur með söluskatti. Lætur
hann i það skina, aö verðmunur-
inn hafi allur legið i fornprenta-
pappirnum og er það ein for-
sendan til viðbótar sem hann
gefur sér, liklega til þess að
greiða sem þyngst höggin og
stærst. Flestir bókavinir munu
vita að litlar sérútgáfur eru
mun dýrari I framleiðslu . Svo
var einnig að þessu sinni.
Stefáni „bókavini” hefði að
sjálfsögðu verið velkomið að
leita upplýsinga hjá fyrirtækinu
um öll þessi atriði, áður en hann
hljóp alvopnaður inn á rit-
völlinn, en það hefur liklega
ekki hentað honum, hitt hentaði
betur að koma niðhöggi á útgáf-
una. Baráttuaðferðir eru svo
margar sem mennirnir.
Grein sinni lýkur Stefán svo
með „að það annars ágæta
útgáfufyrirtæki hefði mátt sjá
sóma sinn i þvi að okra ekki
meira áinum tryggu islenzku
viðskiptavinum en á erlendum
vonarpeningi”.
Ég visa fullyrðingu Stefáns
„bókavinar” um okur algerlega
á bug. 1 fyrsa lagi er sú
viömiðun, sem hann tekur sér,
út I hött. Munurinn á útgáfu
kostnaði 186 og 686 blaðsiöna
bóka er ósambærilegur. Þá hvet
ég hann til þess að taka Ferða-
bókina og mæla Iesmál hennar
og finna þannig út hve margar
meðalbækur, segja um 160 blað-
siðna, það myndi fylla. Þá
mætti hann gjarnan reyna að
leggja rétt mat á hið vanda-
sama umbrot islenzku
útgáfunnar. Band á svo stóru
tveggja binda verki og gjörð
kassans mætti hann lika taka
meö i reikninginn. Utanferðir og
undirbúningskostnað af ýmsu
tagi má hann svo sem reyna að
meta líka. Fái hann enn út þá
niðurstöðu að útgáfufyrirtækið
hafi okrað á bókunum, þá sýnist
mér það liggja ljóst fyrir, að
hann er jafnsnjall að hagræða
sannleikanum.hvart heldur það
er i tölum eða rituöu máli.”
Er fólk haldiá stelsýki?
— Kisur, hjól og skór hverfa fró einum og sama drengnum
Laufey Jakobsdóttir, Aðalstræti
16, hringdi:
Það hlýtur að ganga yfir ein-
hver stelsýkisalda. Tveim kött-
um var stolið frá syni minum, 13
ára, á laugardagskvöldið.
Báðar voru læður, svartar og
hvitar, kirfilega merktar með
hálsbandi, sem I var heimilis-
fang og simanúmer.
Rauðu DBS hjóli (kosta 53
þúsund) með krómuðum brett-
um, þriggja gira no. 4403873 var
stolið á fimmtudagskvöldið og
búiö aö leita dyrum og dyngjum
að þvl. Hjá rannsóknarlög-
reglunni var ég áðan að gá að
þvl, en þó þar væru I vanskilum
alls konar hjól, skellinöðrur og
mótorhjól, var hans hjól þar
ekki. Hann var einmitt aö fá
vinnu sem sendill, en hún fór
auðvitaö I vaskinn ásamt
hjólinu.
Um verzlunarmannahelgina
fór hann að Laugarvatni og fór
eins og gengur og gerist I gufu-
baö. A meöan kom einhver
skólaus og tók traustataki 9
þúsund króna skóna hans. Hann
varð að ganga berfættur upp I
tjaldiö sitt.
Til Viðeyjar fór hann á skáta-
mót, og þar hurfu strigaskórnir
hans.
Svei mér þá, ég er farin að
halda, að þetta séu einhver álög.
En fyrst og fremst hef ég nú
áhyggjur af kisunum og þætti
vænt um aö fá þær aftur. Ötrú-
legt þykir mér llka, ef foreldrar
sjá ekki ef börnin þeirra koma
allt I einu á dýru hjóli heim til
sln, eða hafa allt I einu eignazt
rándýra skó.”
Einkaróð til ofdrykkjumannsins
Arelius Nielsson skrifar:
„Yfirskrift bréfsins um helztu
leiðir til að draga úr eftirspurn
eftir sigarettum og brennivini —
nefnilega hátt verðlag og gott
fordæmi listafólks og stjórn-
málamanna, hefur valdið dálitl-
um misskilningi.
Sumir hafa tekið þessi um-
mæli sem ráð til ofdrykkju-
manna, en þau eru nokkuð önn-
ur.
Það duga satt að segja oft eng-
in ráð, hversu góð og viturleg
sem þau eru. Þar ræður sjálfs-
blekking og lífslygi mestu, eftir
að náð er vissu stigi vandræð-
anna.
Samt er nú sjálfsagt að reyna.
Og þeim, sem eru ekki alveg
fjötraðir, mk benda á ýmislegt
til bóta.
I örfáum setningum þetta
helzt:
aarm
■■MBBnHKB
1. Talaðu við einhvern, sem þú
treystir til hjálpar.
2. Taktu bjargfasta ákvörðun:
Ekki dropa meira, hvað sem á
dynur.
3. Bæn I einrúmi, ef þú ert trú-
hneigður.
4. Fáðu fyrirbæn eða sambæn
hjá presti eða öðrum, sem þú
treystir vel.
5. Leitaðu huglæknis eða sál-
fræðings.
6. Sæktu A.A. fundi alveg reglu-
lega og notfærðu þér „sporin”
þeirra.
7. Talaðu við lækni og vertu þá
allsgáður.
8. Fáðu að dvelja á „Flóka-
deild” um tima.
9. Taktu „Antabus” á hverjum
morgni I mánuð.
10. Treystu kærleika Krists þér
til hjálpar.
Gangi þér vel.”
HRINGIÐ I SlMA 86611 MILLI KL. 16- 17