Vísir - 29.10.1975, Blaðsíða 7

VÍSIR. Miðvikudagur 29. október 1975.
7
Sigvaldi
Hjálmarsson
skrifar
timi til að rétta landið við,
meðal annars af þvi að
hörmungunum hafði varla linnt,
og þar að auki beitti hann aldrei
mjög harkalegum aðgerðum.
Hann hafði meðal annars þann
galla (?) að vera ekki fól, En á
þeirri vöntun hefur ýmsum
stjórnaranum orðið hált!
t Vestur-Pakistan var litil
eyðilegging i styrjöldinni, en
austurhlutinn gersamlega i
rúst.
Mujibur Rahman, hinni miklu
sjálfstæðishetju og idealista, er
einnig og með réttu legið á hálsi
fyrir að hafa ekki megnað að
endurreisa atvinnuvegina á þvi
hálfu íjórða ári sem hann var
við völd, hann hafi látið spill-
ingu viðgangast og liðið ráða-
mönnum að raka saman fé með-
an þjóðin svalt og hálfgerðir
óaldaflokkaróðu uppi hingað og
þangað.
Fyrir þetta galt hann með
engu öðru en lffi sínu, og sumir
af mestu sjálfstæðishetjunum,
einsog t.d. ljúfmennið Syed
Nazrul Islam, sitja i fangelsi.
En þess ber að gæta að spilling
þrifst þvi aðeins að við lýði sé
einhver snefill af mannréttind-
um. Þegar þau eru með öllu af-
numin heitir það sem við köllum
„spillingu” allt öðru nafni og
þykir ekki ámælisvert nema
smámenni eigi i hlut!
Enginn hefur tekið sér fyrir
hendur að upplýsa feril þeirra
flokksbræðra Mujiburs sem nú
eru við völd, en þeir ornuðu sér
ekki siður en aðrir við b jarmann
af veldi hans.
Þetta vil ég segja þeim manni
til málsbótar sem enginn leggur
nema illt til þessar vikur.
Hefndarmorð
Ýmsum spurningum um
stjórn Khondakar Mustaque
Ahmeds er ósvarað:
Ekki er upplýst hversu upp-
reisnina gegn Mujibur bar að I
raun og veru, og hvert var upp-
runalegt samband Khondakar
Mustaque Ahmeds við upp-
reisnarliðið. Var hann alltaf
með i ráðum, eða gekk hann i lið
uppreisnarmanna þegar þeir
leituðu að reyndum stjórnmála-
manni til að taka við?
önnur spurning beinist að
þætti erlendra rikja I uppreisn-
inni. Sama mórguninn og hún
var gerð hlaut hin nýja stjórn
viðurkenningu tveggja rikja:
Pakistans og Kina.
Var það þá hneykslun yfir
spillingu og slælegum stjórnar-
háttum sem olli þvi að Kina
hafði aldrei fengist til að viður-
kenna stjórn Mujiburs? Svo
hlýtur að vera ef ekkert annað
bjó undir uppreisninni en
hreinsa til og losa landið við
spilltan stjórnara. Hver sem vill
má trúa þvi!
Eða var uppreisnin hefndar-
morð?
Á það bendir m.a. að hvorki
konum né börnum var þyrmt.
Allt skiptir þetta máli þvi
raunverulegur tilgangur
byltingarinnar er veigameiri en
yfirlýsingar ráðamanna fyrstu
mánuðina.
íslom ríkistrú
Strax I upphafi birti hin nýja
stjórn merkilega yfirlýsingu:
Islam skyldi vera rikistrú eins-
og I Pakistan.
Mönnum kann að finnast að
þetta séu litilvæg orð úrþvi mik-
ill meirihluti þjóðarinnar er
Múhameðstrúar. En hér kemur
annað til: Mujibur Rahman sem
sjálfur var sanntrúaður
Múhameðstrúarmaður vildi
samt aldrei á annað hlusta en
algert trúfrelsi rikti i Bangla-
desh, þvi trqfrelsi væri einn
þátturinn i þvi að fólk fengi að
ráða sér sjálft. — Ef ekki er trú-
frelsi verður tjáningarfrelsi
aldrei óheft, og þarsem ekki er
tjáningarfrelsi þar er kúgun!
Framundan eru tveir vegir:
Bangladesh menn gætu haldið
áfram á sömu braut og Mujibur
Rahman valdi, en ástundað
betri stjórnarhætti, meiri ögun
og heiðarleika ásamt með rösk-
legum aðgerðum i atvinnumál-
um. Og þá er vel.
En þeir gætu lika horfið til
baka þeirrar stjórnarstefnu
sem rikt hefur löngum i Pakist-
an, þ.e. til mun ihaldsamari
sjónarmiða.
Varla er til á jarðarkringlunni
meiri óskapnaður en Pakistan.
Það er sjálfu sér sundurþykkt,
landshlutum haldið saman með
hervaldi og rúmlega tuttugu
fjölskyldur ráða mestöllu fjár-
magni landsins. Það er trúveldi
sem viðheldur hinum fornu
dygðum (?) af öllum mætti.
Saga um loforð
Astæðulauster að væna Khon-
dakar Mustaque Ahmed um flá-
ræði, a.m.k. umfram það sem
gengur og gerist meðal stjórn-
málamanna, en ekkert hefur
gerst sem bendir til annars en
þess að hann sé að taka upp þau
vinnubrögð sem riktu i Pakistan
allt frá þvi það varð til. ...
Og þá er óvist að þingræði
verði komið á i febrúar 1977 þótt
þvi hafi verið lofað, eða jafnvel
þótt það komist á, að það verði
langlift. Saga Pakistan hefur
verið saga loforða um frelsi sem
ekki hafa verið efnd, og réttinda
sem tekin voru af mönnum
áðuren þau komust alminlega i
framkvæmd.
Engir þekkja slika stjórnar-
háttubetur en Bangladeshbúar.
Einmitt við þá voru þeir að losa
sig með þvi að gerast sjálfstætt
riki fyrir örfáum árum.
Erling Blöndal Bentsson, sellóleikari
Sérlega
kúltíveraðir
listamenn
tjáningin liggur i laglinunni
sjálfri. Og þessi verk gera ekki
siður kröfur til áheyrenda en
flytjenda. Erling Blöndal flutti
svituna eins og hún er upphaf-
lega hugsuð: röðaf danslögum.
Honum tókst m jög vel að draga
fram sérkenni og karakter
hvers danslags: Gavottinn lét
hann með skýrum upptöktum
eins og vera ber, músettan
minnti á sekkjapipu og i gigue
eða gikknum birtust einkenni
sveitadansins. Aukalagið á tón-
leikunum var Sarabanda úr
þriðju svftunni sem hann lék af
sömu snilld.
Mér þótti einnig gaman að
heyra sónötu Chopins. Hann
samdi aðallega pianómúsik,
eins og kunnugt er, enda lá hún
án efa best fyrir honum. Þó
liggur dáltið af kammermúsik
eftir hann, sem sjaldan heyrist
flutt. Samleikur Erlings Blön-
dals og Arna var prýðilegur.
Þeir eru báðir afburða kamm-
ermúsikkantar. Sum verkin,
sem á efnisskránni voru, gera
jafnmiklar kröfur til pianósins
og sellósins, til að mynda sónata
Beethovens og raunar einnig
sónata Chopins. Erling Gröndal
og Árni hafa oft leikið saman
áður, virðast þekkja hvorn ann-
an mætavel, og andlegur skyld-
leiki þeirra er ótviræður.
Aheyrendur fögnuðu listamönn-
unum mjög innilega og það rikti
mikil stemmning á þessum tón-
leikum.
Tónleikar Tónlistarfélagsins i
Austurbæjarbiói, 24. október.
Flytjendur: Erling Blöndal
Bengtsson, sellóleikari og Árni
Kristjánsson, pianóleikari.
Efnisskrá:
Schumann: Fantasia fyrir selló
og píanó, op. 73.
Bach: Einleikssvfta nr. B i
D-dúr fyrir seiló.
Beethoven: Sónata i C-dúr op.
102 nr. 1.
Chopin: Sónata i g-moll, op. 65
Erling Blöndal Bengtsson er
mjög góður sellóleikari. Tækni
hans er óbrigðul. Þó er hún ekki
takmark i sjálfu sér, heldur
miðill til músikalskrar tjáning-
ar. Tónn hans er fallegur þó
ekki sé hann ýkja mikill. Bæði
hann og Árni Kristjánsson eru
sérlega kúltiveraðir listamenn.
Þeirforðast öfgar I túlkun sinni,
andstæður eru ekki mjög skarp-
ar, t.d. hvað hraðaval og styrk-
leika snertir. En innan þess
ramma sem þeir setja sér ræður
fingerður skali músikalskrar
túlkunar. Leikur þeirra fannst
mér njóta sin best I hægum lýr-
iskum þáttum: i upphafsþætti
Fantasiu Schumanns og hægu
þáttunum i sónötum Beethovens
og Chopins. Ég hefði á hinn bóg-
inn kosið meiri andstæður i' Són-
ötu Beethovens, en hann var
tónskáld andstæðnanna öðrum
fremur. Þetta ber að skoða
fremur sem athugasemd en
ekki aðf/innslu. Túlkun þeirra á
þessu verki var markviss og
samræmd.
Einleikssvitur Bachs, bæði
þær sem hann samdi fyrir fiðlu
og selló, eru einhver magnað-
asta músik sem hann samdi.
Þar er ekkert hægt að fela, öll
TÓNLIST
Eftir
Atla Heimi
Sveinsson
cTMenningarmál