Vísir - 13.11.1975, Side 2

2
Fimmtudagur 13. nóvcmber 1975. VISIR
VÍSIBSm:
Sigmar Björnsson, skrifstofu-
stjóri: — Nei, alls ekki. Tek
ekkert mark á minum eigin
draumum, þó eitthvað geti verið
til i annarra draumum.

-
mBmSMimmm » Jr «J Jj % g fel| g I »Imm I t3s % a
ffi Jg, ^ J k 1 i i i 1 1 « ■ V A 1 M
& TÍ i k 1 J k%S..O«^ ÍF « .
Hver verður borgarbókavörður?
Jl. hringdi:
,,t frétt i einu dagblaðanna nýlega kom fram, að aðeins þrir menn
kæmu til greina sem borgarbókaverðir i Reykjavik, en starfið var
fyrir skömmu auglýst til umsóknar.
Samkvæmt bestu heimildum er hér um reynslulitið fólk að ræða,
tvær rauðsokkur og einn flokksbundinn Alþýðubandalagsmann. t
þessu tilefni vil ég varpa fram þeirri spurningu hvort afhenda eigi
kommúnistum þessa þýðingarmiklu stofnun.
Þessari spurningu getur Visir ekki svarað. Verðum við ekki bara
að biða eftir ákvörðun borgarráðs?
HaHiaaaBBa
r
Guöjón V. Guömundsson skrif-
g ar:
,,Nærfellt allt mannkyn er án
vonar. Við höfum öll einstak-
lingsbundnar vonir, en væri það
ekki dásamlegt, ef til væri von
sem allt mannkynið gæti átt
hlutdeild i, án tillits til kynþátt-
ar, þjóðernis eða þjóðfélags-
stöðu?
Það væri sannarlega stórkost-
legt, þvi að i henni væri engin
eigingirni eða þjóðernishroki,
heldur mundi hún fullnægja
sameiginlegum óskum og þörf-
um alls mannkynsins. Þrjátiu
ára starf Sameinuðu þjóðanna
hefur sannað, að þeim hefur
mistekist að vera eða sjá fyrir
slikri von, þó að litið sé á þau
sem friðar- og öryggisbandalög
heims. Sameinuðu þjóðirnar
hafa verið það veigamesta sem
kannkynið hefur getað boðið
jfram, hvað myndi gerast ef
j starfsemi þeirra væri skyndi-
lega stöðvuð? Hvað annað hefði
mannkynið þá fram að bjoða?
Enginn vafi er á að mannkyn-
ið veit ekki sitt rjúkandi ráð.
Hópur hugsandi manna, sem
■■BBMHHWBnnH

Eigum við þó enga von?
hreinskilningslega viðurkennir,
að stjórn manna hefur brugðist,
fer sifellt vaxandi, vonirnar
sem þeir hafa bundið við menn
hal'a brugðist.
Trevstið eigi
lignarmemui m
Það sorglegasta er þó að þeir
hafa enga aðra von til að hugga
sjálfa sig og aðra með. En þótt
siversnandi og þegar örvænt-
ingarfullt heimsástand nútim-
ans hafi deytt vonir óteljandi
manna, þá hefur þetta sama á-
stand gefið vonum annarra byr
undir báða vængi.
Hverjir eru þessir óvenjulegu
menn, sem verða æ vonbetri
eftir þvi sem heimsástandið
versnar? Hvað hafa þeir sem
aðrir hafa ekki?
Það eru þeir sem trúa á Guð
og reyna af alhug að lifa lifi sinu
i samræmi við það. Þeir fylgja
ráðum sálmaritarans: „Treyst-
ið eigi tignarmennum, ma.nni,
sem enga hjálp getur veitt. Andi
hans liður burt, hann verður aft-
ur að jörðu, á þeim degi verða
áform hans að engu”.
Þeir sem treysta þróunar-
kenningunni og efnishyggju-
heimspeki hennar segja að ekk-
ert annað sé til en hið efnislega
er leita megi til. Þvi eru þeir án
vonar og munu að siðustu ör-
vænta. Kenningar þeirra eru
ekki aðeins ófullnægjandi
heldur einnig ósannfærandi,
vegna þess að þær skortir rök-
festu og eru ekki i samræmi við
staðreyndir sögunnar.
Það er svo sannarlega til
nokkuð æðra en við mennirnir.
Biblian svarar þeirri spurningu
sem og öllu er viðkemur mann-
inum og lífinu.”
enska mennin
snobbið
„Meyja” skrilar:
„Dynamo Kiev hét einn frægt
knattspyrnulið sem hér var á
ferð ekki alls fyrir löngu.
Hvernig i ósköpunum datt
blaðamönnum það i hug, að
segja að liðið væri frá „KÆNU-
GARÐI”.
Ég er bókstaflega búinn að
leita mig máttlausan á landa-
korti minu (sem útgefið er á ts-
landi) að þessum „Kænugarð”,
hvar i andsk. er hann.
Að visu fann ég borgina Kiev,
en varla er það hún?
Staðreyndin er aftur á móti
sú, að „menningarsnobbið”
sem herjar á all flesta okkar
blaða- og fréttamenn er að gera
menn stjörnuvitlausa i kollin-
um.
t þeirra augum er Kiev ekki
nægilega islenskt orð, svo
„Kænugarður” skal það vera,
fari það i heitasta.
Hvers vegna skira liðið þá
ekki „KÆNUGARÐAR RAF-
ALLINN”svona til þess að vera
með þetta alveg á hreinu?
Eitt sinn heyrði ég sögu um
ungan pilt, nýútskrifaðan úr
gaggó.
Ekki hafði pilturinn sá áður
komið út fyrir landsteinana
þegar ákveðið var að nú skyldi
hann heimsækja frænku i Dan-
mörku.
Frænka bjó i „HRÓARS-
KELDU” og pilturjpn áttj bara
að taka bilinn frá Kastrup til
Hovedbanegarden "(á ég
kannski að segja „Höfuðbraut-
argarðurinn?) og taka þaðan
lestina til „HRÓARSKELDU”,
ósköp einfalt, svo var frænka
þar til að taka á móti honum.
Þessi piltur fékk að gista hjá
islenska sendiráðsritaranum i
Köbenhavn, eftir að danskir
lögreglumenn höfðu verið svo
hjálpsamir að koma honum
þangað.
Ástæðan, það gekk engin lest
til „Hróaskeldu”, og enginn
vissi hvaðpilturinn var að röfla,
fyrr en hann að lokum gat stam-
að þvi út úr sér að hann væri
„bara” islenskur, þvilik
skömm.
Það er svo sem allt i lagi aö
kalla Roslkilde „Hróaskeldu”,
en þá mega útlendingar lika
koma til Iceland, búa i „Smoke-
bay”, og fara i útsýnisferðir til
„Goldenfalls” o.s.frv.
Eigum við bara ekki að skira
alla okkar kaupstaði enskum
nöfnum, svona rétt til þess að
t menningarsnobbi
þjóða?
Nei aldeilis ekki. Þetta eru
okkar kaupstaðir, þeirra eigin
nöfn, alveg eins og New York
heitir ekki „Nýja Jórvik”, Kiev
heitir ekki „Kænugarður”,
Helsingör heitir ekki
„Helsingjaeyri”, London heitir
ekki „Lundúnir”, forsetar
Bandarikjanna búa ekki i
„Daviðsbúðum”, þeir búa i
Camp David.
I guðanna bænum hættum
þessu snobbi, af öllum þjóðum
höfum við ekki ráð á þvi.
„Miðað við fólksfjölda” eig-
um við heimsmet i þessu snobbi,
bravó.”
Dreymir þig fyrir daglát-
um?
Guðmundur B jörgúlfsson,
klæðskerameistari að iðn: — Svo
sannarlega. Stundum tek ég
mark á þeim og get staðsett atriði
oft og tiðum eftir draumum. Ég
hef orðið var við látið fólk en það
er annað mál.
Sigmar Guðmundsson, húsvörð-
ur: — Nei, mig dreymir bara
tóma vitleysu. Draumar hafa
aldrei varað mig við neinu.
Unnur Sigurðardóttir, húsmóðir:
— Nei, mig dreymir aldrei neitt
sem vit er i.
Sigrún Jónsdóttir, afgreiðslu-
stúlka: — Nei, aldrei. Það getur
þó verið eitthvað til i draumum,
ég tek ekki fyrir það.
Helga Guöjónsdóttir, húsmóöir:
— Nei, ekkert sem mark er á tak-
andi. Þó dreymir mig eins og
aöra.
J «
sjflf