Lesbók Morgunblaðsins - 10.04.1927, Blaðsíða 6

110
LESBÓK MORGtJNBLAÐSINS
svoleiðis með, að þeir veita á vatni
í ámurnnr, — rjðmaámurnar.“
Svo kveður hnnn- vísur um þenna
rjóma, sem jeg het þó ekki fylg.jn
frásögninni — og vatnið, sem veitt er
í ámurnar.
„Hefirðu ekki frá æfintýrum að.
segja, karlinn minn; hefirðu ckki
stunduni komist í hann krappann um
dngaua ?“
„Ojú“, svnrar karlitfn, „það kann
nú nð vern, að svo piegi að orði koma,
en altaf hefir karlinn komist út úr
ógöngunum, þó á móti bljesi. Og
aldrei hefi jeg vilst nm dagana.“
Svo segir hann mjer sögu af ferð-
um sínum vfir fjöll og heiðar. Hann
vnr áttavitinn og leiðtoginn. hvort
sem slórhríðin geysaði eðn lognmollan
lngði kollhúfurnar. Einu sinni upp
gnfst maður, sem Steindór luifði í
eftirdragi á heiði í stórhríð. pá varö
Steindór dhpur, er frásögnin hnje
að þeim aldurtila.
„Jeg gat ekki borið hann til bvgða“
mælti Steindór.
„Hvernig gastu ratað, gamli minn
í stórhríðinni
Steindór klappar sjálfum sjer á
gagnaugað, brosandi. „Jeg ljet veð-
uratöðuna vísa mjer leið, og 1 jet vind-
inn gnauða á gagnanganu og segja
mjer til vegar.“
Og hann hneigir sig.
„En í lognmollunni, við hvað
stnddistu þá V ‘
„Við huglmðið, blessaður vertu, og
blessaðir verið þið. HuglioðiÖ er
áreiðanlegt og ósvikult. Og aldrei lá
jeg úti. En þessi eini, sem jeg nefndi,
hann uppgafst á heiðinni og jeg gat
ekki borið haun til bygða.“
„Hevrðu gamli minn! Hvað er besr,
hvað líkar þjer best næst danska
rjómanum? — í henni veröld!“
Karlinn hneigir sig og lyftir ann-
ari hendinni, því líkt sem kennimað-
ur gerir, sá sem ætlar að blessa
söfnuð sinn.
„Mjer — jeg elska hesta ennþú
meira en rjómann danska, blessaða
hestana.“
„Attirðu góða hesta V ‘
„Jcg góða hesta!“ og nú sýpur
hann á pela og klappar út í loftið
— hestinum sínum. „Jeg átti Böria.,
sem aldrei brást, brúnan gæðing eða
úrvals hest. Jeg átti hann.“
„Og hvað er af honum að segja
í fljótu bragði
„Pað er nú ekki hægt að greina í
snatri, skal jeg segja þjer og nú fer
Esja eftir klukkutíma. Jeg er á^för-
um. Og guð launi öllum góðum
mönnum fyrir mig. En á Sörla er. jeg
■ ] - • t V .j ,
óhræddur, verð óhræddur á " honúm,
þó jeg ætti að snndríða á þeira brúna
yfir djúpið mikla.“
„Reyndurðu hann á sundi í ánum
austur frá f ‘
„Já, í ánum og líka í sjónum. Jeg
sundreið Lagarfljót í roki, þar se'n
brúin er nú og þótti það vera frá-
sagnavert.“
„Og hvernig atvikaðist það ?“
„Svoleiðis, að ferjumanni þótti ekki
fært yfir fljótið fyrir hvassviðri. Jeg
var ásamt ferðamönnum hinumegin
við ferjuna og reið út í til að sækja
hana. Og það tókst.“
„Var ekki ókvrð í álnum,“ spurði
jeg.
„Maðitr lifandi! Aldan skall öðru
hverju upp að hökunni á mjer og
Sörli bljes frá sjer löðrinu. Og svo
þegar yfrum kom, tók jeg bátinn og
sótti samferðafólkið/'
Pess vil jeg geta til skýringar, að
Lagarfljót er tvöfalt eða þrefalt að
bneidd, þar sem þetta gerðist, á við
Olvesána hjá brúnni.
Steindór sýpur á pelanum, svo sem
hann vilji taka úr sjer hroll eftir
sundreiðina á Sörla.
Svo segir hann og brosir því brosi,
sem komið er frá góðri samvisku og
heitu hjarta:
„Önnur sundreið mín á Sörla kynni
að vera ofurlítið frásagna verð —
þegar jeg sundreið út á Seyðisfjörö
í Hóln.“
Og nú drepur karlinn titlinga og
lítur til okkar augum, sem virðast
spyrja ú þessa leið:
pið ráðið því, hvort þið rengið mig,
en jeg segi satt.
„Já, þetta skeði að aftni dags;
skipið lá út á höfninni og jeg sló í
Sörla og stýrði honum út í sjóiun.
Hann fór hiklaust og jeg reið fram
að skipinu, stefndi að stiganum og
fór af baki við hann, batt Sörla við
stigann og fór upp á skipið svona
eins og jeg var. Svo þegar jeg kom
upp á þifarið, náði jeg í skipstjóra
og hofmeistara, býð gott kvöld og
segi:
„pið hjerna herrar mínir! Jeg reið
á Sörla mínum hjerna fram að stig-
anum, tylti honum þar og — hvað
jeg vildi segja. Getið þið ekki hjálp-
að einum íslending um svolítinn seyi-
il til að velgja kverkarnar; þið hjerna
• herrar mlnir.“
Og nú klappaði Steindór frá T)al-
húsum sjálfum sjer á ennið.
„HveVnig tóku Hólamenn í þetta f ‘
s])urði jeg.
„Ágætlega, bestu menn á því skipi,
jeg fjekk góða hressingu, kvaddi með
virktum og sneri til Sörla míns. Hann
var kyrr við stigann og jeg settist á
bak og reið til lands.“
.Teg niældi þenna einstaka veiðraonn
með augnnum, og mælti:
„Mjer þykir tilvinnandi að haía
sjeð þig, þó í svipan sje. Hvað seg-
irðu, ef jeg skvldi setja þig í blöðin?
Ekki er nú um annað að tala en augnn
bliks niynd af þjer.“
„í blöðin!“ mælti Steindór.
„Jeg licfi ekki hugsað uin það. Jeg
hefi verið í fangi stórhríðanna og
í knjám lognmollunnar. Öldurnar á
Lagarfljóti hafa liossað mjer og nú
vantar mig hjartastyrkjandi dropa í
nesti heim á leið. Jeg trúi því ekki,
að þjer þyki tilvinnandi að bera mig
á borð fyrir Reykjavík. En vel hefir
hún farið með mig — segir hann —
þessa dnga, sem jeg dvaldi hjer.“ —
Esja blæs ty brottfarar og Stein-
dór frá Dalshúsum lítur til dyranni.
Nú fyrst lít jeg á hendurnar, ev
hann rjettir fram þá hægri til kveðju.
pær eru iðjumerktar og hafa á sjer
orrustueinkenni, sigg og þá snerpu,
sem lífsbarátta lætur eftir sig til
minja. Skeggið er grófgert og því
líkt sem gransel, þeim sem hefir
legir uppi á ís og kafað krap-
nðan sjó. En auguu í karlinnm
leiftra og úr þeim hrjóta gneistar
íslenskrar horku. Og nllir limir þessn
öldurmennis leika á alls oddi, fjörs
og fimleika.
Og þó hefir hann engar æfingar
stundað aðrar en þær, sem honum
liafa í skaut fallið á útigangi þeini,
sem íslensk náttúra hefir haft á
boðstólum.
Pegar Lagarfljótsbrúin var bygð,
sundreið Steindór fljótið með fram
brúnni, eftir að hafa átt í hnotabiti
við þáverandi landritara, sem hrúna
vígði, og kemur þeirra ágreiningur
ekki rið frásögn miimi.
pegar jeg kvaddi karlinn mælli jeg.
„Berðu kveðju mína Sörla þínum,
Steindór, — kestinum brúna, sem bar
þig yfir Lagarfljót gegnum holskefl-
urnar, ljettfetanum, sem þú sund-
reiðst út í skipið,“ ö. Fr,