Lesbók Morgunblaðsins - 22.05.1927, Blaðsíða 4

156
LESBÖK MORGUNBLAÐSINS
Búnaðarkennararnir eru áhuga-
sarair menn, sem A'inna af mikilli
alúð. Þekklng þeirra eykst með
ári hverju. Rannsóknir þeirra bera
góðan árangur.
Með áframhaldandi elju mun
það takast, að leiða fleiri og fleiri
af æskumönnum vorum inn á svið
landbúnaðar, til ræktunar. Losið
og hringlið þreytirTnenn til lengd-
ar. Hugsjónirnar heimta veruleika
er fram í sækir; hringlið stöðvast
og menn sækjast eftir ákveðnum
verkefnnm til þess að sprevta sig
á. Þjóðlíf vort er að komast í
þetta liorf.
í einu bxinaðarblaði voru stóð
nýlega eftirfarandi málsgrein:
„Síðustu 20—30 árin hafa 1000
bændaefni útskrifast frá búnaðar-
skólum vorum að meðaltali á árí..
Ennþá fleiri hafa haft tækifæri til
þess, að kynnast og la-ra af bú-
n.
Síðan 1919 hefir oft komið ber-
lega í ljós, að friðarskilmálarnir
voru í mörgum atriðum ófram-
kvæmanlegir. — Bandamenn hafa
sjeð það sjálfir: sumir vildu end-
urskoða Versalasamninginn og
setja vægari kosti, aðrir vildu
jafnvel fjötra Þjóðverja enn þá
fastara. Út af þessu spratt eink-
um sundrung sú og togstreita,
sem síðan hefir verið með Eng-
lendingum annarsvegar, en Frökk-
um og uiidirtyllum þeirra hins-
vegar.
Síðarnefndir hafa spornað þver-
úðarlega gegn öllum ívilnunum í
garð Þjóðverja og með því glætt
hatur og spilt friðarvonum. Ef
þeir hefðu verið einir um hituna
á dögum vopnahljesins, hefðu Þjóð
verjar orðið ennþá ver úti. Sem
dæmi má nefna eitt uppkast til
vopnahljessamninga, sem lagt var
fyrir herforingjaráðið. Höfundur-
inn var fyrv. utanríkisráðherra
Frakklands, þektur rithöfundur og
meðlimur vísindafjelagsins, — G.
Hanotaux. Þar er svo skápað fyrir,
að Þjóðverjar láti af hendi við
Bandamenn öll lönd vestan Sax-
elfar, að þeir framselji allan flgta
fræðingum vorum, um hmar þörf-
ustu framfarir á sviði landbúnað-
ar. Tilraunastarfsemin á sviði jarð
ræktar og húsdýraræktar leysir
sífelt úr nýjum gátum og vanda-
málum og gerir bændum vorum
mögulegt, að fylgjast með tíman-
um, eftir breytingum á framleiðslu
og markaði.
Búnaðarþekking hinna ungu
bænda vorra, er be.sti stofnsjóður
landbúnaðarins.
Og það er ánægjulegt að sjá,
hvernig hinir ungu bændur vorir
leggja sig í líma við vinnuna, og
hvernig álit á ýmsum bústörfum
er gersamlega að breytast,
Með ári hverju komumst við
)iær markinu; með ári hverju nær
hugur og hönd meira valdi yfir
frjóafli jarðar.
S. Hasund.
sinn og afvopni gervallan herinn,
að Bandamenn skuli taka í sínar
hendur allar námur, allar verk-
smiðjur, ailar járnbrautir, allar
opinberar byggingar og öll opinber
störf, að þeir skuli hagnýta það
alt sem sína eign um óákveðinn
tíma, en Þjóðverjar borgi brúsann.
Þessi uppástunga var ekkert
einsdæmi í þá daga, en af því að
hún kom fram hjá jafn merkum
manni, var hún að eftirtektarverð-
ari, Og þeir, sem eitthvað hafa
kynt sjer franskar bókmentir frá
þeim tímum, ekki síst blöð og
tímarit, hafa hlotið að finna sama
andann svo að segja hvervetna;
þeim hefir hlotið að skiljast,
hversu miklir Frakka-dindlar sem
þeir annars væru, að bak við
Hanotaux og hans líka stóð allur
þorri Frakka, ekki síst þeirra, er
fóru með ráðin í landinu.
Þá er flestum kunnugt með hve
mikilli áfergju og ósveigjanleik
Clemenceau vildi ganga milli bols
og höfuðs á Þjóðverjum. En það
voru fleiri „tígrisdýr“ í Frakk-
landi þá, og hefir þeim enn, því
miður, lítið fækkað.
Þegar friðarsamningurinn var
^órjúfanlega' ‘ staðfestur og gatlir-
skrifaður án þess Þjóðverja-
hatarar kæmi fram öllu því, er
vildu, beindu þeir fje og kröfturn
í aðra átt. Þeir vildu einangra
Prússland og efla sjálfstjórnar-
hreyfingu í öðrum ríkjum Þýska-
lands. Þáð er á allra vitorði nú,
að í þessu skyni liafa frönsku
yfirvöldin sóað miljónum á mil-
jónir ofan. Hessen, Wiirtenberg,
Bæjaraland og Saxland skyldu
verða sjálfstæð ríki, en Rínarlöna-
in franskt landstjóradæmi. Með
því eina móti væri „germanska
liættan“ yfirstigin og Evrópu-
friðnum borgið undir verndar-
væng latneskrar menningar. Þess-
aiú skoðun var hampað í stærstu
blöðum Parísar og útbreiddustu
tímaritum, henni var haldið á loft
af fræðimönnum, rithöfundum og
stjórninni sjálfri bæði leynt og
ljóst. Jafnframt streymdi franskt
gull til þýskra óeii-ðarseggja í
Rínarlöndunum og Wúrtemberg. f
Rínarlöndunum áttu Frakkar liægr
um vik eftir Ruhrtökuna. En ekk-
ert dngði. Þegar æfintýri þeirra
Hitlers var að engu orðið, liefir
undirróðurinn smám saman hætt
af sjálfu sjer.
Ruhrtakan lánaðist aftur á móti
altof vel í þeim skilningi, livað
miklu tjóni hún olli fyrir Þýska-
land. Hún reið markinu þýska að
fullu, og hrun gjaldmiðilsins liafði
í för með sjer slíka evmd, að engu
tali tekur; dýrtíð, atvinnuleysi og
hungur. Það eru svo að segja eina
ávextirnir af þessu gerræði
frönsku stjórnarinnar.
Skaðabótamálið hefir verið efst.
á baugi í frönskum blaðaheimi öll
seinustu árin; stórblöðin nota það
sem svipu á Þjóðverja og jafn-
framt tækifæri til að rægja þá út
á við. Hver sem vill sannfærast
um það, þarf ekki annað en fletta
upp í seinustu árgöngum af Temps,
Figaro, Quotidien, eða öðrum
stjórnarblöðum í það og það skift
ið; hann þarf ekki annað en lcynn
ast skrifum frægustu blaðamanna,
sem nú eru uppi í Frakklandi, t. d.
þeirra Waleffe, Railby, Lunien
Romier, Seydoux, Býrand, sem
allir eru samtaka í að ófrægja
Germani við hvert tækifæri.
Alstaðar kveður við sama tón:
Þjóðverjar vilja ekki borga, nema
tilneytídir, þeir geta borgað, eu
Úr frðnsknm herbnðnm.
(Frá frjettaritara Mbl. í París).