Lesbók Morgunblaðsins - 02.10.1927, Blaðsíða 6

310
LEfíBÓK MORGUNBLAÐSINg
hefir staðið; hve hátt sem marg-
ar tímanna bylgjur hafa risið, þá
er eins og þær hafi brotnað við
kirkjudyrnar á Strönd.
Þetta, sem' jeg nú hefi drepið á,
er ekki nema fátt eitt af því hinu
marga »g merkilega, sem segja má
um Strandarkirkju.
En er það nú nokkuð undarlegr,
þótt menn með líðandi tíma hafi
hneigst til þeirrar trúarsannfær-
ingar, að Strandarkirkju liai’i
fylgt og fylgi einhver „hulinn
verndarkraftur!‘ ‘
Aður en jeg hætti, ætla jeg að
rifja upp ummæli Dr. Jóns sál.
Þorkelssonar um Strandarkirkju.
Hann segir: „Strönd með Strand
arkirkju er einn af hinum merki-
legu stöðum hjer á landi; Strönd
gamalt liöfðingjasetur og höfuð-
ból; kirkjugarðurinn á Strönd
legstaður margra stórmenna og
nafnfrægra manna; af slíkum
mönnum, sem þar eru grafnir,
mun almenningur nú best kann-
ast við Erlend lögmann, og eink-
um Fróða-Eirík Vogsósaprest, sem
hvert mannsbarn á landinu þekk-
ir, og þjóðsögur vorar hafa gert
að þessum góða kunnáttumanni,
sem öllum verður hlýtt til af sög-
unum um hann. Forlög og æfin-
týr kirkjunnar á Strönd eru mik-
il, enda ber helgi hennar yfir alt.
Enginn verður betur við áheitum
en hún, og þeir, sem að henni
hlynna til gagns og góða, verða
hamingjumeiri eftir. Væru öll stór-
merki hennar kunn og komin í
eitt, mundi sú jarteiknabók veta
ósmá.“
En orð mín um Strandarkirkju
ætla jeg að enda með því, að
minna alla menn á þann sann-
leika, að það er margt til milli
himins og jarðar, sem heimspek-
ina eða veraldarviskuna dreymir
ekki urn, og með því að taka upp
orð Kristínar gömlu Jónsdóttur
í Þorkelsgerði:: „Strandarkirkja
hefir verið vön, að borga fyrir
sig; og svo hygg jeg, að enn muni
verða.“
Minning skáldsins
Stephans G. Stephanssonar.
Viðlag:
Mínar eru sorgirnar
þungar sem blý.
Bregður fyrir blárri móðu,
berst úr fjarlægð hrópið þunga.
Söngva Svanur liggur látinn,
lokuð augu, stirðmið tunga.
Gengur sterk að víga-verki
váleg Hel með dökka kransinn,
máttug seiðir rnenn og konur
með sjer út í lokadansinn.
Horfir þjóð á heljarslóð
og hrygðþrungin ský,
hennar eru sorgir
þungar sem blý.
Hví er hljótt í Klettafjöllum ?
Hví er nótt í skáldsins inni?
Hví er þróttur þrotinn ljóða?
Hví er dróttum hrygð í sinni?
Því er hljótt, að hneig í valinn
hugfljúgandi Skáldmæringur,
því er hljótt, að harpan dýra
hjer á jörð ei framar syngur.
Svanur flaug til sólheima
sólmyrkva í
sorgir eftir skildi
þungar sem blý.
Lifði ítur landnámsmaður
löndum vestra flestum hærri,
fyrir handan hafið breiða
hetjan prúða ættjörð fjærri.
Ljek sjer þar í lundi Braga
• ljóðsnillingur fremda-mætur.
Strit Voru allir æfidagar,
andvökur hans löngu nætur.
Vakir yfir látins leiði
lífsminning hlý,
linar hún sorgir
þungar sem blý.
Vaki þjóð á vígaslóðum,
vaknið sveinar, nóg er sofið!
skiljið ljóð, er skáldið hefir
skarpsýnn hnýtt og saman ofið,
skáld, sem hefir rammar riúiir
fi§t? er hnigið fyrj- en yarði. —
Vaki, vaki vinir Braga,
vorðið er skarð í ykkar garði,
kveiki eld á kotungs arni:
l.terleiksorð hlý,
kveðið burt sorgir
þungar sem blý.
Hátt skal stefna, hugleysingar,
himininn er nógu viður,
lengra, lengra hefjið huga,
hærra, stærra takmark bíður.
Enginn^ lasti flug þess fleyga,
flýgur liann um víða geyma.
Fljúga þeir, sem fjaðrir eiga,
fjaðralausir sitja heima.
Ef við fljúgum ekki bak við
örlaga ský,
af því verða sorgir
þungar sem blý.
Ljúfa kveðjum ljóða svaninn,
leiðið vermi sólin bjarta,
fagurt vaxi friðar blómstur
fannhvítt yfir skáldsins hjarta.
Sál hans lifi voröld vafin
Vargöld apamannkyns fjærri, —
gleymi striti, stríði, vökum,
starfsvið fái ennþá hærri.
Göngumóðum góð er hvíldin
grafrúmi í
gleymast þar sorgir
þungar sem blý.
Sje jeg leikinn lífs og dauða,
lokin störf að entu skeiði.
Læt jeg eins og haglkorn hrjóta
hrímað rím að skáldsins leiði.
Fellur bólgið brim að ströndum,
brotnar fley við klettastalla,
þögn er yfir sævarsölum. —
Sof í friði, skáldið snjalla.
Horfir þjóð á hrannaslóð
og hrygðþrungin ský;
hennar eru sorgir
þungar sem blý.
Kristjón Jónsson.