Lesbók Morgunblaðsins - 02.10.1927, Blaðsíða 8

312 LESBÓK MORGU NBL AÐSINii
Mynd þessi ei- tekin í Ósló, þegar Stresemann, utanríkisráðherra
Þjóðverja kom þangað til þess að taka á móti friðarverðlaunum
Nobels. Myndin sýnir hann og Lykke, forsætisráðherra Norðmanna
á götu í Ósló.
bardaga, blót og hóflaus gildi. —
Fólkið dansar með hrifningu, þög-
ult og alvörugefið; tónarnir gagn-
taka það eins og minningar dýrð-
legra stunda, sem eru fyrir löngu
liðnar, eða enn þá langt inni í
framtíð. —
Maður lætur Imgann ósjálfrált
reika langt aftur í tímann, til for-
fcðra'forfeðranna, til hellisbúanna
í Altamira, sem voru lbðnir eins
og apar, lifðu á villidýrakjöti,
feldu breina, vísunda og birni,
feldu hinn ægilega hellisbjörn
(„ursus spelaeus), þótt ekki hefði
þeir önnur vopn en axir og „boom-
erang“ úr steini.
Ef til vill'hafa þeir dansað eitt-
livað svipað þessit, þegar brennið
logaði óvanalega glatt og allir
voru óvanalega saddir og kátir.
En þeir höfðu elckert hljóðfæri,
ekki einu sinni bumbu og banjó,
eins og villimenn vorra tíma, að
eins drynjandi rödd, sem stældi
hunguröskur dýranna og hljóðiu
í storminum. Þegar vökurnar voru
langar og veiðin lítil, máluðu, þeir
rauðkrítarmyndir á hellisveggina
af dýrunum, sem þeir hugsuðu um
í vöku og svefni, þráðu og óttuð-
ust, Enn þann dag í dag prýða
þessar myndir hina saggasömu
íbúð steinaldarmannsins, og mörg-
um, sem sjer þær, kynni að
detta í hug, að þær hefðu verið
gerðar fyrir stuttu, fyrir nokkr-
hm tugum ára, af einhverjum list-
lineigðum nautasmala 19. aldarinn-
ar, — svo vel hefir þögnin og
myrkrið geymt þær í tuttugu þós-
und ár !*)
1 kastaníulundinum hefir verið
dansað Játlaust í allan dag. Nú er
komið fram yfir miðaftan. Kvöld-
svalinn eykst, Iðandi rökkurmóða
legst yfir vesturhlíðar dalsins. —
Reykimir úr verksmiðjustroinpun-
*) Það er engin furða, þótt
sumir hafi lengi haldið fram, að
þessar mýndir væru miklu yngri
og ef til vill gerðar í svipuðum
tilgangi og „þýðingar“ Mac Pher-
sons.En nú vita allir, að um blekk-
ingar getur ekki verið að ræða,
því að samskonar myndir (af dýr-
um forsögualdar) hafa fundist a
m. k. í 25 hellum öðrum víðsvegar
um Prakkland og Spán.
um líkjast verum, sem sveima
þreytulega um loftið, dansandi
charleston „au ralenti“, og smá-
liverfa inn í ltvöldskýjabólstrana
hvíta og tígulega,
Skuggarnir lengjast, geislarnir
liallast meir og meir. Jeg horfi iun
í botninn á dalnum, þar sem hinn
ilmandi barrskógur breiðir limið
Vfir litla búgarðinn lians írureta-
goyena, Kýrnar koma baulandi
niður brekkuna, allar með klukku
um hálsinn, og geiturnar jarma
0<ieruleysislega inn í þykninu með
fram smalastígnum. Asninn stend-
ur bundinn við garðhliðið; þar
maular hann burkna og þistla og
lirín beisklega í hvert sinn og eiu-
hvern ber að garði, — einhvern,
sem ekki er bundinn eins og hann
sjálfur.
Skuggarnir lengjast, fylla skörð-
in milli hnjúkanna og liella myrkri
niður í gljúfur ánna.
Það er verið að dansa „jota“.
Belgflautan skælir eins og gamalt,
tómantískt mandólín. Hannóniku-
tónarnir seyða fram í huganu
fcjúka dansþrá, löngun til að snúa
baki við alvöru, lífsstríði og sorg,
löngun til að gefa ljettúð og
nautnum lausan tauminn. Bassinn
'er hinn óblíði armur veruleikans,
sem kippir í mann við hvert spor.
Loftið er þrungið af ilmi víns og
blóma, Um lundinn sveima bros-
andi andlit, sem þrá kossa. Rauðar
varir, hvítir vangar, svört augu.
Kariwienn með „boina“ reika iun-
liverfis hinar sporljettu meyjar,
eins og silungar í hringiðu fossins.
Skuggar þeirra teygja sig iðandi
inn eftir lilíðinni, teygja sig óend-
anlega, eins og svipur hins mikla
Aitórs, — hins ókrýnda konungs
allra Baska ; eins og armar dvergs-
ins Basajaum, mannætunnar, sem
allir óttuðust, því að liann var
herra skógarins.
Dagurinn hverfur óðum bak við
Jinjúliana fyrir ofan Portugaiete.
Fólkið týnist burt úr kastaníu-
lundinum. Það er ölvað og óða-
mála. Hjónaleysin dreifast um
lilíðina tvö og tvö. Og meðan
„angelus" liljómar hátíðlega frá
Begona, hlusta jeg öfundsjúkur á
samtöl elskendanna, sem berast t:l
mín í brotum úr öllum áttum.
—- Líst þjer á mig, Pepe?
— Vertu sæll, Manuelo!
— Vertu sæl, Isabelita!
— Ó, Concha!
— Gullið mitt! Einn ltoss enn,
aðeins einn, bara einn, einn. —
— Adios! Adios! Adio-o-os!
___________________________Þ.
Isafoldarprentsmiðja h.f.