Lesbók Morgunblaðsins - 17.06.1928, Blaðsíða 2

186
LESBÓK MORGUNBl-AÐSINS
fyrir að fljúga utan við Vestfirði
og koma við í ísafirði. En úr því
varð þó ekki.
Þegar benzinið var komið, var
lagt á stað. Farþegar voru fjórir.
Rúm það, sem þeim er ætlað, er
viðkunnanlegt, og þægilegt mjög.
Er það svipað' og í bifreið, lágt
undir loft, tveir hægindastólar að
framan og mjúkur bekkur aftan
við. Klefi þessi er hitaður (hiti alt
að 20°) og fer þar prýðilega um
mann.
„Súlan“ skríður út höfnina. —
Fyrir óvana er líkt að sitja í henni
eius og bifreið. Þegar út úr hafn-
armynninu kemuir mætir henni svo-
lítið gjalp og hoppar hún þá og
skoppar, en særok hvín yfir und-
irstöðurnar (bátana). Var nú
stefnt út á Engeyjarsund, en þrátt
fyrir norðangolu, sem gaf byr
undir vængi, gat „Súlan“ ekki
gripið flugið. Þá var snúið við, inn
með Engey, inn fyrir eyjartaglið,
norður sundið milli Viðeyjar og
Engeyjar og út á móts við Við-
eyjarenda. En það er sama hvernig
reynt er. „Súlan“ situr blýföst á
sjónum! Hún snýr við og gerir
annað tilhlaup út með Engey, rjett
við land, þar sem norðanandvar-
ans gætir helst, en það kemur í
sama stað. Hún nær ekki flugi —
nær því ekki einu sinni að flytja
kerlingai-. Hvað er að? Jú, hen-
zinið, er ekki gott. Loftskrúfan
nær ekki tilætluðum snúninga-
fjölda, og flugvjelin getur ekki
lyft sjer með þeim þunga sem í
henni er. Það er hugarljettir að fá
að vita, að ekki er annað að. En
liitt er lítill hugarljettir að fá að
heyra það, að nú verði einhver
einn farþegi að fara úr flugvjel-
inni til þess að ljetta á henni!
Hver á að verða fyrir valinu? —
011um*£jórum er það mesta áhuga-
mál að fá að vera í flugvjelinni
einmitt þessa ferð, í fyrsta sinn,
sem þess gefst kostur að fara tví-
vegis milli Akureyrar og Reykja-
víkur á einum degi. Við erum
þarna tveir blaðamenn og okkur
finst að blaðamenn hafi meiri rjett
indi en aðrir. Og það er af og frá'
að annar vilji fara og láta hinum
það eftir, að hann sitji einn að
ánægju ferðalagsins og því sem
gerist. Það er ekki aðeins forvitni
okkar sjálfra og æfintýraþrá, sem
ræður því, heldur miklu fremur
hitt að geta sagt lesöndum blaða
okkar frá því hvernig sje að
fljúga og hvernig þessu nýju
samgöngutæki sje.
Þriðji farþeginn M. Júl. Magnús
læknir, skildi fljótt hvað okkur
leið og bauðst til þess að verða
eftir. Það var drengilega gert, og
sjálfsafneitun mikil, því að ekki
efast jeg um að hann hafi lang-
að eins mikið til þess og okkur
að fljúga norður.
Norðan sundin kemur örlítill
kaldi. „Súlan“ snýr beint upp í
hann. Það hvín óþægilega nokkuð
i skrúfunni. Særok hvín yfir bát-
ana. Hreyfivjelin hefir erfiði mik-
ið og það er eins og áreynsla
lxennar lendi á manni sjálfum. En
alt í einu er líkt og hún varpi önd
Ijettilega og sitji grafkyr. Hún
hefir hafið sig til flugs.
Viðbrigðin eru mikil. Nú finst
manni áreynsla flugvjelarinnar
engin, finnur ekki að hún, stefnir
skáhalt upp í loftið, en finst sem
maður sitji heima hjá sjer og láti
fara vel um sig.
Jeg get ekki lýst því betur á
aunan hátt. Að ^ eðlisfari er jeg
ákaflega lofthræddur. Það er því
ac kenna að þroskaár mín ólst jeg
.ipp á sljettlendi. Horfi jeg út um
glugga á þriðju eða fjórðu hæð
í húsi, þá svimar mig. Jeg býst við
svima líka í ílugvjelinui. En hann
gerði ekki vart við sig. Eftir þvi
sem við flugum hærra, því betra
þótti mjex\ Maður kennir ekki
sömu tilfinningar í flugvjel eins
og þegar maður kemur frarn á
fjallsgnípu og horfir niður fyrir
sig. Alt umhverfi verður öðru
vísi. Venjulegur mælikvarði augua
á hæð og fjarlægð, er að engu
orðinn. Úr þúsund metra hæð
horfir maður niður fýrir sig eins
og ekkert sje, manni dettur ekki
í hug að sundla. Fyrir neðan mann
liggur landið eins og litað lauda-
brjef, eyjar og annes, tjarnir og
vötn, liólar og hæðir, fjöll og dalir.
Sitt með hverjum lit eins og á
landabrjefi, sem maður hefir á
borði fyrir framau sig.
Það hafa margir spurt mig að
því hvort maður sjái nokkuð úr
flugvjel — hvort maður njóti
nokkurs útsýnis svo að gagni sje.
Jeg ætla að svara með því að lýsa
því, sem fyrir augu bar.
Út við EngeyjaTtagl fórum við
í loft upp og það skifti varla
augnablikum, að Engey var að
sjá frá okkur eins og lítinn græn-
an blett á dökkbláum sjónum. —
Aftur undan teygðist Seltjarnar-
nes vesi,ur í flóann og Reykjavík
Á Zimsensbryggju, rjett áður en „Súlan“ leggur á stað. Fólk-
ið á bryggjunni, talið frá vinstri til hægri: Dr. Alexander Jóhann*
esson, formaður Flugfjelags íslands, Árni Óla blaðamaður, M.
Júl. Magnús læknir, Skúli Skúlason ritstjóri og ungfrú Sesselja.
Fjeldsted. Á bak við sjest Wind vjelamaður vera að hella smurn-
ingsolíu á hreyfivjelina.