Lesbók Morgunblaðsins - 17.06.1928, Page 4

188
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
kring. Þegar við komum til Akur-
eyrar var sjón að sjá: Víðlend tún,
svo að græni liturinn bar alt ann-
að ofurliða. Hvets vegna er rækt-
un svona mikil í Reykjavik, þar
sem skilyrði til ræktunar eru
miklu verri en víða annars staðar?
Svarið er auðfundið. Það er
samgöngunum að þakka — hrað-
anum! En ekkert af því sem við
þekkjum enn er eins ljóslifandi
ímynd hraðans, sem skaþar allar
framfarir, eins og „Súlan.“
Við erum fljótari inn endilang-
an Gilsfjörð heldur en maður er
að bregða sjer stutta bæjarleið fót-
gangandi. Flugið er hækkað meðari
farið er yfir land. Þarna mætum
við skýjum. Þau eru áreiðanlega
liátt á lofti úr sveit að sjá, en við'
gerum okkur hægt um hönd og
sveiflum okkur upp fyrir þau.
Fyrir ofan er himininn heiður og
blár. Til beggja handa sjást skvja-
flókar þykkir nokkuð, og undir,
rjett undir okkur er þokubelti,
sem hylur alla útsýn. Það er þá
alveg eins og flugvjelin sitji kyr,
en þokan þeytist framh.já með
geysilegum hraða. Meira en þetta
veit maður ekki af því að ferðast
f flugvjel, að manni finst hún
sitja kyr, þótt hún fari 130—150
km. á klukkustund, en skýin, sem
í kring um mann eru og druslast
áfram fyrir hægri hafgolu, sýn-
ast fara fram hjá með geysi-
hraða.
Svo opnast Húnaflói og bjart
ei austur yfir að sjá. Súlan steyp-
ir sjer niður og flýgur lágt þvert
yfir fjörðinn. Hrútafjarðarháls
teygir sig eins og kattartunga
milli Hrútafjarðar og Miðfjarð'ar.
Maður sjer Borðeyri, en Hvamms-
tanga ekki. Yfirleitt sjer maður
ekki meira af Húnavatnssýslu
heldur en þegar farið er á skipi
yfir flóann. En yfir sveitirnar
gnæfa Eiríksjökull og Langjökull
í fjarska. Á vinstri hönd blasa
við Strandafjöllin, sem annáluð
etu á Vatnsnesi, og tignarleg eru
þau og skifta vel litum. En þó
er eins og maður fagni því, þegar
austur fyrir Vatnsnesið kemur og
fram undan Strandarfjöllunum
koma. hvert á fætur öðru, Geir-
ólfsgnúpur og Hotnbjarg í rauð-
blárri og tíbrárglitrandi töfra-
skikkju.
Svo voru margar eyjar á Breiða-
firði, að ekki varð tölu á komið.
En nú kertuir fjórða dæmið, sem
er óreiknandi á íslandi: Vötn á
Skaga. Alla leið frá Tindastól og
norður á Skagatá er ein flatn-
eskja, svo sundurgrafin af vötn-
um að líkust er silunganeti. Og
hvergi koma litirnir í landabrjef-
inu betur fram en þarna. Gulgrá-
it móar og mýrar faðma að sje'r
„Súlan“ kemur til Reykjavíkur
og rennir inn um hafnarmynnið.
dökltblá álftavötn og silunga-
tjarnir í hundraðatali. — Maður
horfir hugfanginn á þetta ein-
kennilega landslag, sem líður hægt
og rólega fram hjá. Úti fyrir er
sjórinn eins og storkið gle'r. Bár-
urnar, sem reka hver aðra á und-
an sjer í halarófu norðan frá Kol-
beinsey og falda stundum hvítu
sjer til gamans, sýnast allar standa
í stað — vera eins og storknaðar
gárur á sljettu hrauni — líkt og
klappirnar hjá Geysi, en ölduföll-
in eins og hvítir fífuhnoðrar inn-
an um. Jeg horfi lengi á þessa
sjón, en hún breytist ekki. Jeg
fæ ekki betur sjeð, en sjórinn sje
storkinn, hafi storknað rjett í því
sem suða var að koma upp á hon-
um. Langt í burtu, lengst úti
5 flóa, er bátur. Á honum eru t v'eir
menn; annar roskinn að sjá og í
sjóklæðum. Hann siendur í mtð-
rúmi. Attnv í er c’ungur í qðsfc-
ura fötuin. Þeir keipa béðir. Þett«
jjáura við glögt og þó eru ;>e i
líklega x 30—40 kdómetra fjar-
lægð. Við sjáuni marga aðra báta.
Sumir eru á siglingu, sumir eru að
fella ségl. Meðfram öllu Norður-
landi er bjargræðistími nún^ —
fiskganga álíka ör og í Vatnsfirði
forðum, þegar Flóki, sem gaf
landinu okkar nafn, gleymdi að
afla heyanna. — —
Nú hyllir Drángey — svo Þórð-
arhöfða — svo Málmey. Austur
yfir er dimt að sjá og nú dregur
ský fyrir sólu. Því er spáð að við
munum fá jel inn Eyjafjörð. En
sú varð ekki raunin á. Það var
aiveg eins og skýjabakkinn hop-
aði undan „Súlunni". Á Dalatá og
Siglunesi var nýfallinn snjór nið-
ur í miðjar hlíðar, og þar sem
fannir voru fyrir í fjöllum glömp-
uðu þær við manni. Snjórinn varð
rneiri á fjöllum eftir því sem
austar dró og þegar Eyjafjörður
opnaðist var jeljagangur og
dimmviðri niður hlíð'ar að austan,
en bjart yfir firðinum sjálfum, þar
sem við flugum og vestur xxr.
Menn segja að falleg sje inn-
sigling í Eyjafirði. Ekki er hún
síðri í flugvjel.
Hjer hefi jeg reynt að lýsa því
sem fyrir augu bar á norðurleið.
Það væri endurtekning.tóm ef jeg
færi að lýsa suðurleiðinni. Skal jeg
því lýsa því nú að lokum, sem
jeg hefði líklega átt að byrja á,
hvernig það er að ferð'ast með
flugvjel — hvernig manni líður
á ferðalaginti. Er þá fljótt yfir
sögu að fara. Það fer eins vel um
mann og frekast verður á kosið.
Maður situr „eins og á rúmi sínu“,
veit varla af því þótt flugvjelin
hallist eða taki dýfur — en það
gerir hún stundum — en það eina
sem háir manni er bölvaður hvin-
urinn í loftskrúfunni. ef jeg mætti
svo að orði komast. Maður sting-
ur bómull upp í eyrun, en hún
gerir lítið gagn. Nötrið í loftinu
nær hlustunum þótt maður heyri
það' ekki, og rekur manni smám
saman hellu fyrir eyrun og þeg-
% ,
ar til lengdar lætur finst manni
sem kaldhamrað sje á þessar hell-
ur báðum megin, og þær reknar
lengra imi í hausinn — og syo