Lesbók Morgunblaðsins - 24.02.1929, Qupperneq 5

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
61
að miðdufli aftur og ætluðum að
fara að draga hinn enda línunn-
ar, bilaði vjelin í bátnum — hafði
brent úr sjer „krúmtappa“-legur.
Við höfðum, varalegur í bátnum,
sem komnar voru beint frá verk-
smiðjunni, og bjuggumst nú við
að setja þær í og gera við smurn-
ingsolíuleiðsluna, er stíflast hafði.
En áður en við gerðum það, lögð-
um við lát drifakkeri. í því bili
fór erlendur togari fram hjá okk-
ur. Við gáfum lionum merki um
það, að við værum í hættu stadd-
ir, en hann skeytti því engu, og
sigldi umfram. Annar bátur frá
Eyjum var rjett hjá okkur, þegar
við byrjuðum að draga, og sá þeg-
ar vjel okkar bilaði^ en hann gat
enga hjálp veitt okkur, því að
hann hafði nóg með sjálfan sig.
Við vorum nú að fást við vjel-
ina þangað til kl. 4 um daginn. Þá
kom í ljós, að legurnar, sem við
höfðum, voru ónothæfar — óskafn-
ai og órendar. Hafði okkur þá
hrakið 8 mílur vestur fyrir Ein-
drang. Veðrið herti altaf og blind-
liríð var með köflum, en hauga-
sjór kominn. Leitst okkur nú ekki
á blikuna. Tók jeg þá það til ráðs,
að binda 4 beitustampa í klyver-
bómuna, batt svo kaðli í alt sam-
an og hleypti fyrir borð, og ljet
nú reka fyrir þessu, því að svo
mikið var veður og sjór, að drif-
akkerið reyndist ófullnægjandi. Á
þennan hátt gátum við varið bát-
inn fyrir áföllúm. Þó fengum við
um kvöldið einn hnút, er tók ýmis-
legt dót út af þilfari, en braut
ekkert til alvarlegra skemda.
Enn stærði nú sjóinn afskaplega
ört, en um kvöldið var fullhvest
og hjelst svo úr því. Taldi jeg, að
okkur væri óhætt með þessum út-
búnaði þangað til birti og við sæim
land, en væri þá engin hjálp kom-
in, var ekki um annað að gera,
en setja upp segl og sigla upp á
líf og dauða vestur fyrir Reykja-
nes.
— Haldið þjer? að báturinn
hefði þolað það, að honum væri
lagt í röstina?
— Það var ekki um annað að
gera, því að ef við hefðum látið
reka áfram, mundi okkur hafa
þörið áð landi einhver's gtaðár, hjá
.anBM i rg'ml
Grindavík, en það hefði veríð
liverjum manni bráður bani að
taka land þar. Báturinn hafði líka
varið sig vel um nóttina, og jeg
held, að við hefðum náð fyrir
Reykjanes, ef við hefðum siglt
gætilega.
— Haldið þjer, að margir bát-
ar í Yestmannaeyjum hefði þolað
þá siglingu, eins og veður var?
— Jeg álít að fæstir hefði þol-
að það, en þar kemur þó svo margt
til greina, að jeg vil ekki fullyrða
neitt um það. Er það að mestu
undir mönnum og útbúnaði bát-
anna komið, hve lengi þeir bjarg-
ast og hve vond veður þeir þola.
— En hvernig stóð á því, að
-þið settuð ekki upp segl þegar er
vjelbilunin varð og reynduð að
bjargast á þeim?
— Það er vegna þess, að allir
bátar hjer í Eyjum reiða sig á
„Þór“ að hann bjargi sjer, áður
en þeir lenda í löngvim hrakning-
um. Við þóttumst vissir um, að
Þór mundi fá að vita hvert við
hefðum róið, og með því að gera
ráð fyrir? að við Ijetum reka, gat
hann nokkurn veginn vitað 1
hvaða stefnu og á hvaða slóðir
okkar væri að leita. Með því að
sigla, áttum við á hættu að kom-
ast svo afvega, að hann fyndi okk-
ur ekki. En hefði Þór ekki verið í
Eyjum, mundi jeg þegar hafa sett
upp segl, er vjelin bilaði, og reynt
að komast vestur fyrir Reykjanes
— og má hamingjan vita, hvernig
okkur hefði þá reitt af í öðru eins
veðri — því að engin leið var til
þess, að við gætum náð Eyjum.
Það er almenn skoðun í Vest-
mannaeyjum, að Þór hafi bjargað
lífi þeirra fjelaga fimm, sem á
bátnum voru. Það er auðvitað ekki
í fyrsta skifti, að Þór bjargar
mannslífum í Vestmannaeyjum (og
' er skemst á að minnast, er hann
bjargaði mönnunum við Eiðið um
daginn), en margir Vestmannaey-
ingar telja þetta frækilegasta
björgunarafrek Þórs. Hann fer frá
Eyjum í ofviðri því, sem áður er
lýst og kolsvarta myrkri, út á
reginhaf til þess að leita uppi
bát, sem enginn veit með vissu,
á hváðá sltWum muni vðra, héfir
[stFaiTrm'it vf) 7>aq 6 B0|H8Tra
upp á bátnum vestur undir Þor-
lákshöfn um kl. 5 á miðvikudags-
morgun, nær í hann og getur dreg-
ið hann mót vindi og sjó upp und-
ir Eyjar. Var hann að því í átta
klukkustundir og þykir það dá-
samlegt, því að fæstir trúðu því,
eftir að skeyti var komið frá Þór
um að hann hefði fundið bátínn,
að slíkt væri hægt eins og veðrið
var. Má til marks um það segja,
að svo var mikil ágjöf á Þór, að
sjór var í miðja leggi niðri í
kyndararúmi, og hafði hann allur
koinið inn um loftventlana.
Þegar Þór kom með bátinn til
Eyja um miðjan dag, varð heldur
en ekki fögnuður í landi. En þá
var þó veðrið enn svo vont, að
Þór varð að leggjast með hann
undir Eiðið og voru engin tök á
því að koma bátnum inn í höfn.
En þá komust þó mennirnir um
borð í Þór og voru þar um nótt-
ina. Fengu þeir þar ágæta hjúkr-
un og aðlilynningu og voru furðu
hressir, er þeir komu í land kl. 9
á þriðja degi.
1. Ó.
Haustnótt.
Stjörnur í' heiði stara,
steypt er um jörðu rökkva.
Sólina syrgi’ jeg heitast,
sál mín er hlaðin klökkva.
Blómin sitt höfuð hneigja,
„haustnótt“ þeim veldur kvíða. —
Hugur minn hefst á vængjum
heiminn um kalda og viða.
Leit mín er eftir ljósi,
lifandi guðdóms eldi. —
Von mín og draumar dóu,
dóu með sól á kveldi. —
Gráta í laut og leiti
litfríðir álfar smáir. —
Guð, þú sem öllu ert yfir,
alt þína geisla þráir. —
Fæddur var jeg í frosti,
frost býr mjer enn i hjarta. —
Guð, lát í gegnum skína
geislana þína bjarta.---------
Benedikt L. Jakobsson,
• ■" " -
1 * ■■