Lesbók Morgunblaðsins - 26.05.1929, Blaðsíða 8
168
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Skólaskipið Köbenhavn. Ekkert hefir enn spurst til danska
skólaskipsins „Köbenhavn", sem ligði á stað fra Buenos Aires hinn
14. desember og ætlaði til Astralíu. Hefir skipsins og mannanna sem
á því voru verið leitað alstaðar þar sem nokkur von var um að þeir
fyndist, en árangurslaust hefir það orðið og er talið, að skipið
muni hafa farist með allri áhöfn. Á efstu myndinni sjást yfirmenn
skipsins, yfirstýrimaður, Andersen skipstjóri og yfirvjelstjóri. Var
þessi mynd tekin í Bvrenos Aires daginn áður en skipið fór þaðan.
Þá kemur mynd af ,,Köbenhavn“ eftir málverki Chr. Mölsted. —
Neðst er mynd af skipverjum við vinnu.
hefði jakkinn hans verið snjóhvít-
ur á bakinu.
Ogmundur sór og sárt við lagði
að hann væri saklaus:
— Ekki liefi jeg stolið neiuum
mjölpoka; að heyra þetta! sagði
hann.
— Varstu þá ekki með poka á
bakinu þegar vitnið mætti þjer?
spurði sýslumaður.
— Jú, jeg var með poka á bak-
inu, en það var ekki mjöl í hon-
um. Ónei, það voru smíðakol.
— En hvernig í ósköpunum
fórstu að því að verða hvítur á
1/tkinu af því að bera kol? segir
sýslumaður.
Ögmundur stóð lengi hugsi og
liorfði á gólfið. Svo leit hann upp
og sagði:
— Já, það er nú skrítið, sýslu-
maður góður!
Ögmundur var dæmdur eftir lík-
nm og hann samþykti dóminn við-
stöðulaust.
Læknir: Þjer þyrftuð að fara í
langa sjóferð til þess að safna
kröftum. Er atvinnu >rðar svovhátt-
að að þjer getið það?
Sjúklingur: Jú, ætli það ekki!
Jeg er yfirstýrimaður á einu af
þessum stóru Atlantshafsskipum.
Frakki nokkur hefir sagt að
mismunurinn á þjóðunum í Ev-
rópu sjáist best á þessu: I Eng-
landi er alt leyfilegt, sem ekki er
bannað. í Þýskalandi er alt bann-
að, sem ekki er nákvæmlega til-
tekið að sje leyfilegt. I Austur-
ríki er alt leyfilegt, einnig það sem
er bannað. — Sje svo haldið lengra
áfram: í íslandi er alt bannað,
þess vegna lej'fa menn sjer alt.
Prestur (við spurningar) : Hver
var það, sem fór upp á fjall og
gerði dálítið?_
Ekkert svar.
Presturinn: Það var Davíð, sem
fór upp á Olíufjallið og grjet.
Hannes símaði til járnvörukaup-
manns og bað um rottugildru.
— Á að senda hana heim? spurði
kaupmaður.
— Já, auðvitað, sagði Hannes.
Helduð hjer máske að jeg færi að
senda rotturnar til yðar ?
Strákarnir í skólanum höfðu
límt saman nokkur blöð í Biblí-
unni, svo þegar gamli kennarinn
fór að lesa, kom það svona út:
— Þegar Nói var 125 ára gam-
all tók hann sjer konu (hjer fletti
kennarinn við), sem var 140 feta
löng, 40 feta breið og bikuð utan
og innan,
Kennarinn skelti aftur bókinni
og sagði: Jeg hefi nú lesið Biblí-
una síðan jeg var ekki stærri en
þið, en þennan kafla hefi jeg ekki
rekist á fyr. — Annars sannar
þetta aðeins, hve hræðileg konan
getur verið.
fsafoldarprentsmUSja h.f.