Lesbók Morgunblaðsins - 21.05.1933, Síða 6

130
LESBÓK IdORGUNBLAÐSTNS
er við nálguðumst hann, að ó-
mögul^gt var að koinast þar upp,
vegna rnargra og ægilegra
sprungna í harðfenninu. Fórum
við þá að hnjúknum að austan,
en þar varð engum uppkomu auð-
ið Er þar fimtíu til hundrað
metra liátt standberg úr ijós-
gráu, straúmlögóttu líparíti, með
móleitum skellum hjer og hvar.
(Sýnishorn af berginu hefi jeg
gefið náttúrugripasafninu, og
geta menn sjeð það þar.)
Að því búnu fórum við norður
fvrir hnúkinn og komumst þar
upp. Allmiklar sprungur voru þar,
en minni en að sunnan. Gátum
við sneitt á milli þeirra með því
að fara marga króka- Hnúkur-
inn er afarbrattur þarna, og ef
nýfallinn snjórinn, sem var noltk-
uð þjettur, hefði ekki verið, hefð-
um við alls eklcj komist upp, þvi
ómögulegt var að fóta sig á harð-
fenninu.
/
Hvannadalshnjúkur er liæstur á
austurbrún, þar sem standbergið
py undir, en snæþöktum kollinum
liallar til vesturs.
Enn þá var bjart veður. En
þokubólstrarnir ultu áfram eins
og gráir hngttir rjett neðan við
jökulinn í vestri.
Yið vorum ofan við alla þoku,
,.í himinblámans fagurtærri lind“.
Sólin helti geislaflóðj yfir fann-
hvítar jölculburgur, og við vorum
komnir „upp á fjallið og upp á
hæsta tindinn“.
Klukkan var tólf á hádegi. —
Fimm klukkustundir höfðum við
verið á leiðinni frá Fagurhóls-
mýri og upp á Hvannadalshnúk.
Hvílíkt útsýni! Stærsta jökul-
breiða norðurálfunnar lá fjTÍr
framán okkur eins og útbreitt
landabrjef. Fannlivít flatneskja
með risavöxnum miallabungum,
Þarna var ísöldin enn í dag.
A brún Vatnajökuls í hánorðri
feygðu Kverkfjöll sig upp yfir
jökulbreiðuna og sýndust fagur-
blá.
Kolsvört klettabelti gægðust
upp úr gaddinum á Vatnajökli
skamt norðaustan við Oræfajökul.
Það voru Máfabygðir.
Nokkru f.jær í sömu átt, í víð-
áttumikilli lægð á jöklinum, gat
að líta hliðina á hinum langa og
skörðótta fjallgarði — Esjufjöll-
um.
Svo langt sem augað evgðj í
norðaustri, liinum megin við allar
fannabungur, bar Snæfell við ský,
hátt og tignarlegt, með jökulhúfu
á kollinum. Svo hátt gnæfði það
yfir hina hvítu eyðimörk, að sjá
mátti ofan í snjólausar hlíðar
þess.
A suðurbrún Vatnajökuls báru
ótal tindar langt yfir jökulbreið-
una. Ofan á milli þeirra teygja
sig skriðjöklar, stórir og smáir,
ofan á láglendið. Fram undan þeim
brjótast jökulárnar, straumharð-
ar, vatnsmiklar, hættulegar, og
valda því að mikill meiri hluti
Austur-Skaftafellssýslu er auðnin
ein.
Skeiðarársandur sást allua- ágæt-
lega. Þetta ferlega tákn |)ess,
hvað jökulárnar í Austur-Skafta-
fellssýslu geta spilt landinu . og
haldið ])ví í auðn.
Ftsýnið um Vestur-Skaftafells-
sýslu var ekki gott vegna þoku-
bólstra og móðu, sem lá yfir
landinu.
I norðvestri eru fannabungur
Vatnajökuls langhæstar og hrika-
legastar. Byrgðu þær fyrir alt
frekara útsýni í þá átt.
A Hvannadalshnúki var enn
þá logn og sólskin. Klukkan rúm-
lega tólf á hádegi var þriggja
stiga frost í forsælu (um líkt
levti var fjórtán stiga hiti á Fag-
urhólsmýri); ,
Þokubólstrarnir höfðu nálgast
og stækkað. Þeir fyrstu voru að
komast upp á Vatnajökul norð-
fn við Öræfajökul, en aðrir.voru
á fleygiferð niðri í fjallaskörð-
unum.
Við kviiddum nú þá fegurstu
íjallasýn, er við nokkru sinni
höfðum augum litið, o<r gengum
ofan af Hvannadalshnúlti.
Á Öræfa.jökli, klukkan tæpt tvö
var frostlaust, þvkt loft og byrj-
að að kula á vestan. Brátt hvesti
og fór að fenna. Og ekki vorum
við komnir nema skamt suður
fyrir Hvannadalshnúk, er hann
hvarf alveg sjónum okkar. Hnapp-
urinn og Rótarfjallshnúkurinn,
tindarnir á suðurbrún Örábfajökuls
hurfu líka og hríðairbylur var
skollinn á.
í Japan
Þegar inflúensan geisaði þar í vet-
ur gekk fólkið í stórborgunum
með grímu fyrir andliti, eins og
sjá má á móðurinni hjerna og
barninu hennar.
Lausamjöllin á hájöklinum
geymdi enn þá slóðina okkar frá
morgninum. En hvað myndi það
verða lengi ?
Þess meira sem fenti, því erfið-
ara var að fylgja slóðinni, og
loks týndum við henni alveg. Við
sáum þó móta fyrir henni aftur
við og við.
Þegar við vorum komnii' fram-
an í jökulbrúnina var komin
blevtuhríð, sem brevttist smátt
og smátt í rigningu. eftir því sem
neðar dró.
Óteljandi jökulsprungur, sum-
ár margra mannhæða djúpar, urðu
á vegi okkar. Fengum við báðir.
áður en við komumst á auða
jörð. að revna það, livernig er að
falla í þær, því vfir sumar þeirra
liafði skeflt. Kom þá kaðallinn,
sem bundinn var milli okkar, að
góðu haldi og varð okkur ekkert
meint við.
Eftir því sem við nálguðumst
meira jökulröndina varð vcður
sæmilegra, og bjart að sjá niðri
í bygð. En fyrir ofan okkur var
að sjá. sama veðrið og áður.
Ekki urðum við varir við neitt
dýralíf uppi á jöklinum.