Lesbók Morgunblaðsins - 03.09.1933, Blaðsíða 6

m
LE8BÓK M0RGUNBLAÐSIN3
stað. En það var ekki tekið mark
á vitnisburði þeirra, vegna þess
að þau væri ákærða of nákomin.
0g ekkert þýddi það heldur þótt
Will særi og sárt við legði að
hann væri saklaus. Það þótti ærin
ástæða til dómfellingar að hann
var hfvíthöttur. En það, sem rjeði
þó baggamuninn var, að bróðir
Buckleys kom fram í rjettinum,
benti á Will og mælti: „Það var
þessi maður sem myrti bróður
minn!“
Þar með var^málið afgert, Hinn
5. ágúst 1893 var Will dæmdur til
þess að hengýast hinn 7. febrúar
1894, og staðfesti hæstirjettur
Mississippi þann dóm í október
1893.
Að kvöldi hins 6. febrúar 1894
var Will fluttur til Columbia, en
þar átti aftakan að fara fram op-
inberlega daginn eftir. 1 býti þann
dag fór (fólk að streyma þangað
úr öllum áttum, til þess að sjá
glæpamanninn hengdan. Og þegar
Will gekk upp á aftökupallinn
undir gálganum, stóðu þar þúsund-
ir manna umhverfis og biðu menn
þess með eftirvæntingu að söku-
dólgurinn játaði afbrot sitt, En í
staðinn fyrir það mælti liann hægt
og stillilega:
— Hjer takið þjer af lífi sak-
lausan mann, en hjer eru staddir
menn, sem glæpinn frömdu og
vilji þeir ganga fram og kannast
við það, þá verð jeg laus látinn.
Meðan hann mælti þetta var
snaran sett um háls hans, en prest-
urinn, sem hafði búið Will undir
dauðarxn, bað hátt svo allir heyrðu:
— Drottinn, bjarga þú þessum
saklausa pilti!
Svo var höggvið á taug, pallur-
inn, sem Will stóð á, fell niður
— og vegna einhverra mistaka
fell liann sjálfur niður með hon-
um og sakaði ekki. Snaran reyrð-
ist að hálsi hans.
Þá brá áhorfendum. Rjett áður
höfðu þeir hlakkað til þess að
sjá hinn dæmda morðingja spyrna
gálgahn. En nú fanst þeim sem
Guð hefði felt annan dóm vfir
hunuin
/
Will stóð þarna, bundinn á hönd
um og fótum, en bindið var fallið
frá augum haus. Hann hoppaði
upp tröppurnar og mælti stillilega
við dómarann:
— Við skulum fá þessu aflokið
hið fyrsta.
Og þá ætlaði böðullinn að bregða
snörunni um háls hans aftur. Kað-
alspotti hafði dottið niður af pall-
inum og aðstoðarmaður böðulsins
kallaði til læknisins, dr. Ford:
— Viljið þjer gera svo vel að
rjetta mjer þenna spotta, læknir?
Læknirinn var í þann veginn að
gera það, en hætti við í miðju
kafi, og nú kom nýtt hljóð í
strokkinn.
Allir vissu það að dr. Ford var
svæsinn andstæðingur Hvíthötta.
En hann hafði altaf álitið að Will
væri saklaus. Og nú kallaði hann
hátt og sagði að enginn maður
mundi vilja rjetta böðlinum þenn-
an spotta.
—Það er búið að hengja þenna
pilt einu sinni of oft, kallaði hann.
Þetta breytti afstöðu áhorfenda.
Að vísu hrópuðu nokkrir að Will
skyldi hengjast,
— Hengið hann; hann er sekur!
En aðrir mæltu harðlega í móti.
Þá hljóp presturinn, Sibley,
upp á aftökupallinn. Varð þá und-
ii eins steinhljóð meðal áhorfenda.
Hann hrópaði liátt, svo að allir
lieyrðu:
— Þeir, sem vilja að þessi pilt-
ur verði hengdur öðru sinni, rjetti
upp hönd.
Engin hönd kom á loft,
Þá kallaði Sibley prestur aftur:
— Þeir, sem eru á móti því, að
Will Purvis verði hengdur öðru
sinni, rjetti upp hönd.
Oteljandi hendur komu á loft.
Þá sáu þeir, sem athöfnina áttu
að framkvæma, að í óefni var
komið. Þeir höfðu skyldu til þess
að fullnægja dómnum, en alt um
kring þá voru þúsundir manna,
sem nú voru jafn ákafar í það að
fá Will lausan, eins og þær höfðu
áður verið ákafar um það að fá að
sjá hann hengdan. Læknirinn ráð-
lagði sýslumanni að kalla á lög-
fiæðing, sem þar var, Foxworth
að nafni, og ráðgast um við hann.
En lögfræðingurinn leit svo á, að
ekki væri annað hægt en fullnægja
fyrirskipun dómsins, og hún var
sú, að „Will Purvis skyldi hengj-
ast þangað til ekki væri líftóra í
honúm“.
Þá ætluðu þjónar rjettvísinnar
að ‘fylgja fram þessari ákvörðun.
En aftur greip læknirinn fram fyr-
ir hendur þeirra. Hann spurði
sýslumann hvað hann ætlaði að
gera ef 300 áhorfenda vildu koma
i \eg fyrir henginguna. Sýslumað-
ur svaraði því, að hann hefði auð-
vitað ekki bolmagn til þess að
rísa öndverður gegn 300 manns. Þá
lýsti læknirinn yfir því, að hann
væri tilbúinn að fá 300 menn í lið
með sjer. Og þá sá sýslumaður
sitt óvænna, leysti fjötrana af
Will og flutti hann aftur í fang-
elstð-
Þar með var lokið öðrum þætti
þessa máls. Og nú tóku menn að
fleila um það hvort hengja ætti
Will eður eigi. Málið kom að
nýju fyrir hæstarjett Mississippi,
og hann feldi þann úrskurð, að
maðurinn mætti ekki sleppa við
hengingu, að eins vegna þess, að
mistekist! hafði vegna klaufaskap-
ar að hengja hann í fyrsta sinn.
Og ekki gæti heldur komið til
mála að breyta dauðadómnum í
æfilangt fangelsi. Það yrði því að
hengja „morðingjann“, og það
skyldi gert 31. júlí 1895.
Þessi var úrskurður hins
stranga dómstóls. En almennings-
álitið hafði nú algerlega snúist, og
menn voru sárgramir út. af
ákvörðun rjettarins. Því var það,
að nokkrir menn tóku sig saman
og rændu Will úr fangelsinu að-
faranótt 31. júlí og fluttu hann
á laun til bónda nokkurs, sem síð-
an helt hann á laun.
Skömmu síðar fór fram land-
st.jórakosning í Mississippi. Sá um-
sækjandi, sem hafði lýst yfir því,
að hann mundi breyta dauðadóm
Wills í æfilangt fangelsi, ef hann
næði kosningu, var kosinn með yf-
irgnæfandi meiri hluta. Þá gaf
Will sig fram af frjálsum vilja.
Var hann settur í fangelsi og át.ti
að sitja þar æfilangt, en lífstíðar-
fangelsið varð stutt.
Tveim árum síðar lýsti bróðir
Buckleys yfir því, að hann væri
ekki alveg viss um það að Will
hefði myrt bróður sinn, og sjer
kynni að hafa skjöplast er hann
bar það svo ákveðið fyrir rjett-
inum. Þetta varð til þess, að
„morðinginn“ var náðaður 19. des-