Lesbók Morgunblaðsins - 02.09.1934, Blaðsíða 2

282
Lesbók morgunblaðsins
Björgin sunnan Uppgönguvíkur, Ulu-
stapar og Lundhöfði.
Ólafi nokkrum ættuðum að aust-
an; var hairn lengi hjá Havsteen í
Hofsósi, þegar hann hafði eyna,
og var sigmaður. Hrapaði hann
einu sinni þarna, en þó ekki til
bana.
Fyrir sunnan Háusig' heitir í
fjörunni Dauðsmannshaugur. —
Gamlar sagnir herma, að þar hafi
fyrrum verið uppsátur og byrgi
fuglara. En svo hrundi stórt
stykki úr bjarginu og muldi
undir sjer byrgi, báta og menn.
Upp af Dauðsmannshaug heitir
bjargið Sprungnihaus.
Þar fyrir sunnan tekur við Feita
kiim og er hún löng, nær alla leið
frá Sprungnahaus að Vatnshyllu-
torfu. f Feitakinn er löng skeið út
í bjargið, og heitir Tófuskeið.
Sýnir það örnefni að tófur hafa
komist í eyna á ísi eða með ísi.
Gömul sögn er um það, að bónd-
inn á Reykjum hafi einu sinni
fundið tófu úti í eynni og sýndist
hún dauð. Flutti hann hana til
lands og fleygði henni þar upp úr
bátnum. En þá brá svo við að
tæfa spratt á fætur, gaggaði
framan í bónda, eins og hún vildi
þakka honum fyrir flutninginn til
lands og hljóp svo burt eins og
örskot.
f Vatnshyllutorfu er hin eina
uppsprettuvætla á eynni og heitir
Grettisbrunnur. Þar hefir verið
gerð hola til þess að safna vatninu
í, og þegar hún er full, munu vera
þar um 20 pottar.
Frá Vatnshyllutorfu er brekka
og hvammur í bjarginu. Eru það-
an frá engin örnefni suður að
Hæringshlaupi, nema Nýihaugur.
Er það grjóthaugur mikill, sem
hrundi iir bjarginu og má síðan
heita þar syllulaust og fuglslaust,
enda er altaf að smáhrynja þar.
Enginn efi er á því, að Drang-
ey liefir tekið miklum stakka-
skiftum síðan á dögum Grettis.
Helstu sigstaðir.
Venjulega byrja menn að síga
í Hæringshlaup ,Háabrík, Lund-
höfða og Tjaldhöfða. Eru margir
sigstaðir 4 hverjum stað. Lamb-
höfði er eitt sigbjarg hring'inn í
kring frá Uppgönguvík að Heiðna-
vík, Er þar afarmikið um fugl og
egg.
Síðan er varla sígið fyr en á
Gaflshorninu og er Gaflinn allur
eitt sjerstakt sigsvæði og má síga
þar allsstaðar.
Þá koma Ólafssig', Háasig og
V atnshyllutorfa.
í Heiðnabergi er mikill fugl,
en ilt er að síga þar og hættulegt,
svo að það er ekki gert. Skaga
fram úr bjarginu tvær brúnir af
blágrýti með hárhvössum eggjum,
sem geta þverskorið vaðinn í einu
vetfangi.
Slys í Drangey.
Svo sagði mjer Bjarni Jónsson
frá Sjávarborg, sem um nær 60 ára
skeið hefir verið sigmaður í Drang
ey, að í sínu minni hafi hrapað þar
þrír sigmenn til bana.
Einn þeirra hjet Jón Jónsson,
unglingspiltur, sem átti heima í
Málmey hjá bónda þeim er Bald-
vin hjet og hafði þá eyna á leigu.
Jón fórst í Feitakinn. Fór hann
fífldjarfur eftir lausafe'stum í
bjarginu, en á einum stað bilaði
spýta, sem hann hafði neglt í
bjargið fyrir táfestu og' þá hrap-
aði hann.
Annar var Björn Sigurðsson, af-
skaplegpr glanni og helt sjer alt
fært. Var maðurinn þó feitur og
þungur. Bjarni var einu sinni
með honum í sígi í Illustöpum og
blöskraði þá svo glannaskapurinn
að hann hjet því, sem hann efndi,
að vera aldrei framar með honum
í SÍg’'.
Þriðji var Friðrik Jónsson. Hann
fórst austan í Lambhöfða fyrir fá-
um árum. Var hann talinn lang-
besti sigmaður þar, og þótti nær
ekki einleikið að hann skyldi
Lambhöftíi, norðan niegin Uppgöngu-
víkur.
hrapa á þessum stað, því að trje-
klossar höfðu áður verið negldir
á allar bjargbrúnir, svo að vaður
skyldi ekki sagast sundur.
Ymsir fleiri hafa orðið fyrir
slysum í bjarginu, þótt þeir kafi
ekki biðið bana af.
Maron Sigurðsson, bróðir Bjarna
sem flutti okkur út í Drangey,
var að síga í Hæringshlaup hjá
Arnahaugi fyrir nokkrum árum.
Er þar 50—60 faðma sig. Þegar
hann var í miðju bjargi losnaði
steinn úr bjargbrúninni og lenti
í höfði hans. Var höggið af stein-
inum svo mikið að hauskúpan
brotnaði og dældaðist, en maður-
inn fell í öngvit og aftur yfir sig
og hekk þarna í vaðnum svo að
höfuðið sneri niður. Fór þá Frið-
rik Jónsson, sá er áður er getið,
niður til hans og gat komið hon-
um í fanginu upp á bjargbrún.
Þótti það slíkt þrekvirki, að lengi
mun í minnum haft. Þetta var síð
ari hluta dags og gátu sigmenn-
irnir nú ekki meira að gert í svip-
inn. Urðu þeir að láta manninn
liggja þarna meðvitundarlausan
alla nóttina. En morguninn eftir
var farið með hann fram á Hær-
ingshlaup. Þar batt Friðrik hann
á bak sjer og seig svo með hann
niður í Fjöru. Var Maron svo
fluttur í land, og í sjúkrahúsið á
Sauðárkróki. Þar fló Jónas læknir
Kristjánsson húðina af hálfu höfð-
inu og lagaði hauskúpuna. Batnaði
manninum til fulls og ekki var
hann ragari en svo, að hann seig
næsta sumar í Drangey og á
hverju sumri síðan.
Annars er það merkilegt með