Lesbók Morgunblaðsins - 31.03.1935, Blaðsíða 2

98
þegaskip hafa legið lengi á höfn
um hjer við land, var talsverður
gleðskapur um borð í „Laura“
þetta kvöld. Skröfuðu menn og
skeggræddu hverir við aðra, ó-
kunnugir jafnt sem kunnugir;
aðrir settust að spilum og nokkr-
ir tóku lagið. Flestir virtust
hafa kastað af sjer hversdags-
legum áhyggjum, og ekki vera
kvíðafullir út af morgundegin-
um. —
Samt minnist jeg eins manns,
nokkuð við aldur, er dró sig út
úr gleðskapnum. Hafði hann,
eftir því, sem hann skýrði frá,
verið á sínum yngri árum í há-
karlalegum, með Jörundi gamla
í Hrísey, kunnum sjógarpi. Voru
þær eigi fáar svaðilfarirnar, er
maður þessi hafði lent í, en
það þótti mjer merkilegast, að
hann skyldi ekki vera orðinn ör-
kumlamaður; svo oft hafði hann
kalið og beinbrotnað. — Vildi
hann ekki að menn væru með
galsa, er hann væri að hlaupa
upp á norðan, því að ekki væri
að vita, hvað morgundagurinn
hefði að færa, og gæti þá farið
svo, að kátínan færi af fólkinu.
En engum datt í hug að taka
mark á karli.
Nokkru eftir miðnætti, var
kyrð komin á í skipinu, en þá
mátti heyra, að vindinn var tek-
ið að herða.
,,Laura“ strandar.
Með birtu, miðvikudagsmorg-
uninn 16. mars, var akkerum
ljett, stefna tekin út Skaga-
fjörð, og skyldi Höfðakaupstað-
ur (Skagaströnd) vera næsti við
komustaður. En nú var skollin á
norðan stórhríð.
Siglingin út fjörðinn er mjer
enn vel minnisstæð, eins og raun
ar öll þessi för. Helt jeg mig
allmikið ofanþilja til þess að
njpta þess fáa, sem sjeð varð í
gegnum hríðina. — Aldrei hefir
mjer virst Drangey jafn stór-
skorin og hrikaleg og þegar jeg
sá hana gnæfa út úr hríðar-
mökkvanum þennan óveðurs-
morgun.
Undan Ketubjörgum færðust
sjóarnir í aukana, og urðu þeir
þó mestir, er farið var fyrir
Skaga. Stóð vindur þá á hlið
LESBÓK MOl. SUNBLAÐSINS
skipsins, og tók það miklar velt-
ur, en vel varði ,,Laura“ sig þá
fyrir sjóunum, eins og fyr.
Helst jeg nú eigi lengur við
á þiljum uppi, enda lítið að sjá
frá skipinu, nema hríðarvegg-
inn og freyðandi stórsjóa. Fór
jeg því niður í klefa minn, en er
jeg gekk í gegnum salinn, er
nokkurir farþeganna lágu í, var
heldur óvistlegt þar um að lit-
ast, vegna sjóveikinnar, er mjög
ágerðist meðal farþeganna.
Eitthvað um ellefu leytið fór
jeg aftur upp á þilfar. Var þá
skipið á leið inn með Skagan-
um, vestanverðum. Veðrið hafði
heldur lægt eftir því sem lengra
var haldið inn með Skaga, en
altaf snjóaði jafnt og þjett. —
Rofaði samt til lands öðru
hvoru. Fátt var af mönnum á
þiljum uppi, og hypjaði jeg mig
því fljótt niður aftur.
Þegar jeg var staddur í miðj-
um stiga á niðurleið, tekur skip-
ið alt í einu snöggan kipp; var
hann svo harður, að þótt jeg
þrifi um handriðið af alefli,
slöngvaðist jeg niður allan stig-
ann, eða öllu heldur rann á
handriðinu niður á gólf, og hjelt
mjer þar föstum. Á meðan tók
skipið tvo eða þrjá aðra harða
kippi, og var síðan kyrt; lyftist
aðeins öðru hvoru, hafið af helj-
arafli, og fjell siðan niður með
öllum sínum mikla þunga, en
varð þá fyrir hrottalegum á-
rekstri, eins óg það steytti á
klöppum, og fell þá út á hlið-
ina um leið. Er þessu fór fram,
brakaði og brast í skipinu, á-
kafur titringur fór um það, og
gat hver og einn ímyndað sjer,
að slík feikna átök þyldi það
ekki, heldur mætti eins búast
við, að það liðaðist sundur þá og
þegar.
Eitt augnablik stóð jeg agn-
dofa og vissi naumast hvað var
að gerast. En eigi leið á löngu
áður en stigagangurinn fyltist
af hálfklæddu fólki, sem æddi
fram og aftur, karlar, konur og
börn, hvað innan um annað. —
Alstaðar heyrðust hróp og köll;
uppsöluhljóðin breyttust í ang-
istaróp og vein.
Öllum varð nú ljóst, hvað um
var að v,era. „Laura“, skipið,
sem aldrei hafði hlekst á, og
enginn gat hugsað sjer, að gæti
hlekst á, var strandað.
Nú smeygðu þeir fáklæddustu
sjer í einhverja leppa. — Allir
þyrptust að stiganum og upp á
þiljur, eins og hleypt væri úr
fjárrjett. Allir vildu fá vissu
sína fyrir því, hvort hættan væri
mikil eða lítil.
Er upp á þiljur kom, blasti
við geigvænleg sjón. Alt í kring
um skipið voru fossandi brim-
boðar, að framan voru þeir svo
háir, að skvettur gengu yfir
framstafninn, og teygðu sig aft-
ur eftir borðstokkunum og
þeyttu brimlöðrinu um þilfarið.
— Grár og drungalegur hríðar-
veggurinn luktist um skipið á
alla vegu, nema öðru hvoru rof-
aði til lands. — Hafnarhöfði
gnæfði upp úr snjókafinu, dökk-
ur og draugalegur, eins og ill-
vættur, sem hefði seitt skipið til
sín, og væri reiðubúinn að grípa
það með klóm sínum.
„Laura“ hafði steytt á flúð
í víkinni innan við Finnsstaða-
nes, en það er spölkorn fyrir
Utan Hafnarhöfða, sem Höfða-
kaupstaður er kendur við. Var
þá klukkan um 1114 f. h.
Strax og skipið kendi grunns,
var vjelin látin taka fulla ferð
aftur á bak, en ekki dugði það,
„Laura“ stóð föst. Síðan var
mælt dýpið í kringum skipið,
við afturenda þess var nóg dýpi,
en grynningar fyrir stafni. Þá
var smábát skotið á flot, og
lagði hann varpakkeri skamt
fyrir aftan skipið. Vjelin var nú
aftur látin taka fulla f,erð aftur
á bak, og samtímis var halað í
varpakkerið á afturlestarspil-
inu, en ekki hjálpaði þetta,
„Laura“ stóð enn föst. Var nú
hætt við að reyna að ná henni
af skerinu, enda var lækkandi
sjór, en eimpípan þeytt um
stund, ef ske kynni, að einhver
á landi heyrði hljóðið, og þann-
ig verða strandsins var.
Er fyrsti felmturinn, sem grip-
ið hafði farþega, var liðinn hjá,
og allir höfðu áttað sig á því,
er gerst hafði, færðist nokkur ró
yfir menn, og virtist mjer sem
farþegar þá yfirleitt tæki
strandinu með mikilli stillingu.