Lesbók Morgunblaðsins - 31.03.1935, Blaðsíða 3

LESBÓK MORGUNBLAöSINS
99
Munu og sumir skipverjar strax
hafa reynt að frlða farþegana,
og telja þeim trú um, að engin
hætta væri á ferðum, og enginn
þyrfti að óttast um líf og limu.
f þessu sambandi minnist jeg
eins atviks. Eitt sinn, er mjer
varð reikað fram hjá eldhúsinu,
litlu eftir að strandið varð, rak
jeg mig þar á skipstjóra og 1.
vjelstjóra. Stóðu þeir við eld-
húsdyrnar, drukku kaffi úr krús
um og sneiddu vænar brauð-
sneiðar í mestu makindum, að
því er mjer virtist. Þótti mjer
þetta kynlegt þá, en vel má vera
að þeir hafi með þessu verið að
sannfæra þá, er fram hjá fóru,
um það, að ekki væri ástæða til
að æðrast, og máske hafa þeir
verið orðnir matarþurfi.
í bátunum.
Nú var ekkert aðhafst um
stund, en ráð tekin saman um
það, hvað gera skyldi.
Veður hafði nokkuð lægt frá
því er skipið strandaði, og einn-
ig dregið úr briminu, er sjór
lækkaði. Var og líka ekki eins
dimt af hríðinni og áður. Varð
þetta strandmönnum til happs,
því að ekki er að vita, hvað
annars hefði skeð.
Höfðu nú menn í landi orð-
ið skipsins varir, og voru nokkr
ir komnir niður í víkina, skamt
fyrir innan strandstaðinn, en
ekki freistuðu þeir að brjótast
út í skipið, enda hefði tilraun í
þá átt vafalaust orðið að slysi.
Er tímabært þótti að reyna að
ná einhvers staðar landi, áður
en náttmyrkrið færðist yfir, var
fyrsta björgunarbát skipsins
skotið á flot, en ekki gerði það
aðstöðuna hægari, að nú var
,,Laura“ farin að hallast töfu-
vert, sökum sjávarútfallsins, og
nokkuð var hún orðin yfirísuð.
Voru nú allir komnir í skjól-
föt sín, og eins vel fataðir og
hver og einn átti kost á. Allir
voru rólegir, enginn nöldraði —
heldur var auðsjeð, að hver og
einn var tilbúinn að mæta því,
er verða vildi.
Það fór því alt mjög skipulega
fram, og algjörlega slysalaust,
að koma fólkinu niður í bátinn,
þótt illa Ijeti hann við skips-
hliðlna.
Meðal margra annara lenti
jeg í þessum bát, móðir mín og
systkini. Man jeg það enn, hvað
móðir mín gladdist yfir því, að
við skyldum öll fá að vera sam-
an. —
Nú var lagt af stað frá skip-
inu, og stýrimaður skipsins tók
við stjórn bátsins.
Þegar báturinn var kominn
spölkorn frá „Laura“, veifuðu
bátsverjar í kveðjuskyni til
þeirra, er eftir voru í skipinu,
og guldu þeir í sömu mynt.
Nú var tekinn barningur og
róið djúpt af strandstaðnum,
síðan stýrt fyrir Hafnarhöfða í
áttina á Hólanes, því að þar
skyldi reynt að ná landi. Eins og
að líkum lætur, sóttist róðurinn
frekar seint, og þótt lítið gæfi
á bátinn, sem fór ágætlega i
sjó, þá sótti kuldi að þeim, er
ekki gátu hitað sjer við árarnar.
Sumum leið því sárilla, sjerstak-
lega þeim, er harðast höfðu ver-
ið leiknir af sjóveiki um nótt-
ina, og voru því illa fyrir kallað-
ir i ofanálag að takast á hendur
ferð á opnum smábát í slæmu
veðri um hávetur, en aðdáunar-
vert var það, hvað þeir gerðu
sjer far um að láta lítið á þján-
ingum sínum bera.
Er komið var að Hólanesi, var
dokað við um stund til þess að
sjá, hvort gerlegt væri að lenda
þar. Ókyrt var við ströndina, og
varð því að sæta lagi. Var nú
hamlað aftur á bak upp í kvik-
una á meðan beðið var og snúið
stefni að landi. Eftir drykk-
langa stund kallar stýrimaður:
„Verið viðbúnir“. Og augnabliki
síðar hrópar hann: „Róið fram“
Tóku nú ræðarar þjett í árarn-
ar, og reru brimróðurinn þar til
er báturinn stóð í fjörunni. En
þá var líka lagið búið, fyrsta ó-
lagið ná'ði bátnum, er hann tók
niðri, og kastaði honum flötum í
flæðarmálinu, og þótt margar
hendur væru viðbúnar í fjör-
unni til að taka á móti bátnum,
er hann lenti, og veita strand-
mönnum alla aðstoð sína, blotn-
uðu samt flestir þeirra, er í
bátnum voru, og rennvotir urðu
þeir, er best gengu fram í því
2500 ára Smurlingur
í einu af söfnum Lundúna var
nýlega Ijósmyndaður með Rönt
gengeislum. Hjer á myndinni
sjest safnvörðurinn, smurlingur-
inn og myndin af honum. Sjást
beinin greinilega á ljósmynd-
inni.
að varna þess, að báturinn hall-
aðist fram í kvikuna. Tókst það
giftusamlega, og komust skip-
brotsmenn óskaddaðir á land
upp.
Eftir atvikum má því segja, að
ferðin til lands í björgunarbátn-
um hafi farið betur en áhorfðist
í fyrstu, og svo varð einnig með
alla bátana frá „Laura“. Lentu
hinir bátarnir hjá Höfðakaup-
stað og skiluðu öllum heilum á
land um kvöldið.
Talið var, að farþegarnir
hefðu verið alls um fjörutíu. Og
er skipverjar voru meðtaldir,
voru það eitthvað milli 60 og
70 manns, ,er bjargast höfðu á
land.
Meira.
— Á hverju kvöldi, þegar jeg
fer að hátta grípur mig óstjórn-
leg hræðsla um það að innbrots-
þjófar hafi falið sig undir rúm-
inu. Hvað á jeg að gera?
— Saga lappirnar undan rúm-
inu.