Lesbók Morgunblaðsins - 14.03.1937, Page 5
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
77
við Suðurheimskautið
fyrir
25 árum.
andi fána og festu stöngina. Slíkt
hafði aldrei gerst fyrri, þetta var
í fyrsta skifti, sem þvílík athöfn
hafði farið fram á hinu landfræði-
lega suðurheimskauti. „Hjer reis-
um við þig þá fáni vor á suður-
heimskautinu og tileinkum Hákoni
konungi þennan stað“!
Enginn af okkur, sem vorum
þarna mun gleyma þessari stuttu
stund. Menn venjast af lang-
dregnu tilhaldi í þessum hjeruð-
um — því styttra þess betra. —
Hversdagslífið byrjaði strax aft-
ur. Eftir að við liöfðum komið
tjaldinu fyrir fór Hanssen að lóga
„Helga“. Það var erfið stund fyr-
ir hann að þurfa að skilja við
besta vin sinn. „Helgi“ hafði verið
óvenjulega skvnugur og duglegur
hundur. En seinustu vikuna liafði
hann gefið alveg frá sjer og þegar
við komum að pólnum var ekki
eftir nema skuggi af hinum gamla
„Helga“. Hann hjekk bara á ak-
týgjunum og gerði ekki vitund
til gagns. Högg í hauskúpuna og
„Helgi“ hafði lokið lífi sínu. „Eins
dauði er annars brauð“ á varla
nokkursstaðar betur við en um
hundamáltíðir. „Helga“ var skift
á staðnum og eftir einn eða tvo
klukkutíma var ekkert eftir af
honum nema týran yst í skottinu
cg tennurnar. Þetta var annar af
13 hundum okkar, sem við mist-
um. „Majorinn", sem var cinn af
hinum duglegu hundum Wistings,
fór frá okkur 88' °25' sbr. og
kom aldrei aftur. Hann var orðinu
ákaflega slitinn og hefii’ líklega
læðst burtu til að deyja. Nú höfð-
um við 16 hunda eftir og ætlunin
var að skifta þeim jafnt í tvo
sleðahópa, þeirra Hansens og
Wistings, enda ákváðum við að
taka saka sleða Bjaalands aftur í
notkun.
Auðvitað var mikið um dýrðir
í tjaldinu þetta kvöld — ekki svo
Roald Amundsen kemur heim þil Noregs.
að skilja að heyrst hafi hvellir í
kampavínstöppum eða vínið flotið
í straumum. Yið ljetum okkur
nægja dálítinn selketsbita hver.
Það var besti matur, og okkur
varð gott af honum. Úti fyrir
heyrðum við flaggið slást þar sem
það blakti á stönginni. Auðvitað
hvarflaði hugurinn til þeirra sem
heima biðu.
Alt sem við höfðum með okkur
átti nú að merkjast „Suðurheim-
skautið“ dagur og ártal, til þess
að verða seinna minjagripir. Það
kom í ljós að Wisting var fyrir-
taks leturgrafari og það voru ekki
fáir hlutir sem hann varð að
merkja.
Tóbak — það er að segja reyk-
tóbak — hafði hingað til aldrei
sjest í tjaldinu. Jeg hafði við og
við sjeð einstaka af fjelögum mín-
um fá sjer eina tölu af .munntó-
baki, nú átti að breyta þessu. Jeg
hafði sem sje haft með mjer
gamla reykjarpípu, sem á voru
ýmsar áletranir frá mörgum stöð-
um í heimskautalöndunum og nú
vildi jeg líka láta merkja „Suð-
urheimskautið“ á hana. Þegar jeg
kom nú með pípu mína til að láta
merkja hana fjekk jeg alt í einu