Lesbók Morgunblaðsins - 11.07.1937, Síða 2

210
LESBÓK MORÓUNBLAÐSINS
og voru rjett í þann veginn að
velta steininum af stað, þegar einn
jieirra tók til máls: ,,En hvernig
förum við að vita, hvaða stefnu
steinninn tekur. Ilver getur sagt
okkur það“. ,,Hvað er að heyra,
ekki er það svo erfitt mál“, sagði
gáínaljósið, sem hafði fengið þá
sujöllu hugmynd, að bera steininn
upp hlíðina aftur. „Einn okkar
rekur höfuðið í gegnum gatið á
mylnusteininu mog veltir sjer nið-
ur hlíðarnar með steininn um háls-
inn“.
Þetta var heilla ráð, sem allir
fjellust á. Einn þeirra rak höfuðið
í gegnum opið á steininum og
velti sjer af stað. Við rætur fjalls-
ins var djúp tjörn — og niður í
hana valt steinninn og maðurinn
með honum, svo að Skjaldborgar-
arnir tvndu bæði manninum og
steininum, og enginn skildi hvað
af þeim hafði orðið. Og þeir fylt-
ust reiði gegn samborgara sínum,
sem farið hafði með steininn nið-
ur fjallshlíðina, því að þeir þótt-
ust hárvissir um það, að hann
hefði læðst burtu með steininn til
þess að búa að honum einn. Ljetu
þeir þess vegna setja upp auglýs-
ingar í öllum borgum go þorpum
í nágrenninu, þar sem skrifað
stóð: „Komi hingað maður með
mylnustein um hálsinn ,skal farið
með hann eins og þá menn sem
stolið hafa eignum annara, og skal
hann framseldur dómurunum“. En
vesalingurinn lá steindauður í
tjörninni. Ef honum hefði ekki
verið varnað máls, myndi hann
hafa sagt að þeir skyldu ekki láta
þetta á sig fá, hann yrði fegnari
en frá verði sagt ef hann gæti
skilað þeim steininum aftur.
Með þessu látuin við útrætt um
Skjaldborgarana. Bærinn þeirra er
horfinn, þeir brendu hann sjálfír,
því að þeir urðu eitt sinn svo lif-
andi skelfing hræddir við kött
nokkurn, að þeir kveiktu í hverju
húsinu af öðru, sem kötturinn kom
inn í. Þeir voru hræddir um að
kötturinn myndi gerast mannæta,
þegar hann væri búinn að eyða
öllum rottum og músum í bænum
þeirra.
*
ið skulum heldur gera okkur
ferð á hendur til Englands,
sem á sína molbúa eins og aðrar
þjóðir. Þar búa þeir í Ootham,
skamt frá Nottingliam, en þeir
hafa ekki vitkast við það. Þið
skuluð bara hlýða á söguna um
hjeraun, sem hraðboða.
Einhverju sinni höfðu íbúarnir
í Gotham gleymt að borga lands-
leigu til óðalseigaudans. Þá sagði
einn þeirra við kuningja simi:
„Á morgun eigum við að greiða
leiguna, en hvernig eigum við að
fara að því að koma peningunum
til óðalseigandans?“
„Jeg veiddi hjera í dag“, svar-
aði hinn, „og hjerinn getur tekið
peningana með sjer, því að hann
er svo frár á fæti“.
Þetta er ágætt ráð sögðu allir,
við látum hann taka með sjer
brjef og peningapyngjuna og við
skulum bara segja honum hvert
hann á að fara.
Þegar brjefið var tilbúið og bú-
ið var að setja peningana í pyngj-
una, bundu þeir pyngjuna um
hálsinn á hjeranum og sögðu:
„Fyrst ferð þú til Lancaster og
því næst til Laugbarough. Óðals-
eigandinn heitir Newarke, skilaðu
kveðju til hans og segðu honum
að þú sjert kominn með leiguna
frá okkur“. Síðan sleptu þeir hjer-
anum og hann hljóp liratt út í
buskann — en í þveröfuga átt við
það sem þeir ætluðust til.
Nokkrir í hópnum hrópuðu á
eftir honum: „Þú ert að villast,
þú átt að fara til Lancaster“.
„Látið hjerann ráða, hann þekk-
ir betur stystu leið, en bæði þú og
jeg“.
Og einn þeirra bætti við: „Þetta
er vitur hjeri, hann vill ekki fara
eftir þjóðveginum, af hræðslu við
ræningja“.
*
I föstulok brutu Gothambúar
venjulega heilann um það hvað
þeir ættu að gera við allan þann
ágæta fisk, sem þeir ættu eftir.'
Það var bæði saltfiskur, harðfisk-
ur og reyktur fiskur.
„Við köstum öllum fiskinum í
tjörnina“, sagði eitt gáfnaljósið,
„þá klekur hann og við getum lif-
að góðu lífi næsta ár“.
Þetta varð að ráði. Þeir fóru
út að tjörninni í stórum hóp og
köstuðu öllum fiskinum í vatnið.
Næsta ár fóru þeir að vitja fiskj-
arins, en þeir fundu einungis einn
feitau ál.
„Þetta var ljóta óhappið. Nii
hefir bölvaður állinn jetið upp all-
an fiskinn okkar. Hvað eigum við
nú að gera við þessa ófreskju?“
spurðu þeir hver annan.
„Drepum hann“, sagði einn
þeirra.
„Skerum hann í smástykki",
sagði aunar.
„Nei“, sagði þá einn sem þóttist
vera betur að sjer en hinir, „við
skulum drekkja ófjetinu“.
„Já, við skulum drekkja lion-
um“, hrópuðu allir í kór.
Síðan fóru þeir allir saman að
annari tjörn og hentu álnum í
hana.
„Þarna getur þú nú dúsað“,
hrópuðu allir hver í kapp við
annan. „Okkur dettur ekki í hug
að hjálpa þjer“. Að þessu loknu
gengu þeir sína leið frá álnum,
sem var að „drukna“.
*
Einu sinni fór maður einn frá
Gotham til Nottinghain til að
selja ost. Þegar hann fór niður
brekkuna, sem liggur að Notting-
hambrúnni datt einn osturinn úr
lijólbörunum og valt niður brekk-
una. „Nei, sko“, sagði ostaeigand-
inn. „Jeg sje að þú ætiar að kom-
ast leiðar þinnar hjálparlaust, þá
er líka best að jeg sendi fjelaga
þína á eftir þjer“.
Síðan stöðvaði hann hjólbörurn-
ar tók alla ostana og kastaði þeim
niður brekkuna. Sumir runnu inn
á milli runna, en aðrir fóru sömu
leið og sá fyrsíi.
„Við hittumst á markaðnum",
kallaði náunginn og helt síðan í
áttina til Nottingham. Hann gekk
til markaðstorgsins og beið þar
rólegur til kvölds að loka átti
markaðnum. Þá gekk hann milli
kunningja og vina og spurði þá
hvort þeir hefðu ekki orðið varir
við ostana.
„Hver ætlaði að koma með þá?“
spurði einn vinur hans.
„Þeir koma, þeir koma sjálfir",
svaraði ostaeigandinn. „Þeir rata
sjálfir“.
„En þeir hafa nú samt leikið á
Framh. á bls. 215.