Lesbók Morgunblaðsins - 01.08.1937, Side 3

LESBÓK MOR«UNBLA»SfNS
2S5
um — hann þekkja nú allir. —
Þessar myndir eru minningar, sem
jeg get þreifað á — þess vegna
hefi jeg þær þarua“.
Uti í horninu við gluggann er
snoturt uppbúið dúkkurúin og
snoðinn dúkkukollur gægist upp-
undan sænginni á jiessu litla
rúmi, — og lítill engill, sömu
tegundar, situr spámannlegur á
rúmgaflinu og gætir „hvítvoð-
ungsins“ í litla rúminu. ,
— Hvað á nú þetta brúðurúm
að fyrirstillaspyr jeg Dísu
gömlu.
— Og það þýðir svo sem ekk-
ert sjerstakt. Hún gaf mjer þetta
litla stúlkan þarna á myndinui,
og jeg á það í minningu um haua.
.... Ef til vill hefði jeg líka ein-
livern tíma getað átt litla stúlku
— en guði sje lof, að það var
ekki.
Á litlu borði andspænis rúmi
gömlu konunnar stendur ferða-
grammófónn og lijá honum nokk-
urar plötur.
— Ojá, mjer var gefinn þessi
„fónu“ fyrir skömmu og liefi jeg
liaft af honum marga gleðistuiid.
Á jeg að spila fyrir þig eina
plötu?
Eftir andartak fyllist lierbergi
göinlu konunnar af söng og'
mjúkum tónum:
Anna, ljúfa Anna — láttu mig
vissu fá!
I því keinur Sæmuiidur í dyrn-
ar og brosir drýgindalega. Hann
hefir verið mauna lengst á þessu
heimili (38 ár) og hefir því þegn-
legan rjett til að bera sig borgin-
mannlega og gera sig heimakom-
inn á herbergi ,,yngra“ fólksins.
Anna, ljúfa Anna — láttu mig
vissu fá!
*
ið komuni inn í annað her-
bergi — það er tveggja
manna herbergi. Annað rúmið er
uppbúið, en í liinu liggur ungur
maður. Hann segir:
,,Jeg er alinn hjer upp — kom
hingað sex ára og er nú 19. Er
jeg því lang-yngstur á þessu
heimili. Jeg hefi jafnan verið
nokkuð brattur, þangað til í vet-
ur að snjókúla hrökk upp í heila
augað á mjer og svipti mig þar
með sjóninni. Síðan hefi jeg ver-
ið mesti lasarus — en nú er mjer
að skána og kannske fæ jeg aft-
ur einhverja sjónglætu. Ekki er
það ómögulegt. Verst þótti nijer
að geta ekki Iiagrætt til í garð-
holunni niinni í vor. —■ En fólkið
sáði í hana fyrir mig —- hjer eru
allir svo góðir við mig. Jeg á
sem sje ofurlítið kálgarðskríli
hjerna út og vestur á bakkanum“.
Sagan endurtekur sig. Hinir
lasnari og máttarmimii eru inni
og hafa hljótt um sig — en úti
er sól og sunnanvindur. Og úti
í sólskininu eru hinir hraustari
heimilismenn önnum kafnir við
að þurka liey og binda.
Nú er búið að hirða Laugarnes-
túnið.
BRESKAR
DRAUGASÖGUR.
Oft er talað svo, sem drauga-
sögur sjeu eitthvert ísl. fyrir-
brigði, aðrar þjóðir sjeu hættar
því eða svo til, að verða varar við
svipi og afturgöngur, nema þegar
slíkir atburðir gerast innan vje-
banda andatrúarmanna og sálar-
rannsóknafjelaga.
En meðal Englendínga ganga
draugar og afturgöngur ljósum
logum enn í dag, eins og best verð-
ur sjeð af bók einni, sem út kom
í fyrra, Draugabók Halifax lá-
varðar. Er þar safn frásagna af
ýmsum dulrænum yiðburðum, sem
á engan hátt standa íslenskum
sögum að baki.
Hjer eru tvær sögur úr safni
þessu:
FIMM MÍNÚTUM
FYFIR MIÐNÆTTI
Maður nokkur, M. skulum við
kalla hann, kom að kvöldlagi frá
Phillemoregarði. Hann hafði ver-
ið í heimboði. Komið var að mið-
nætti. Stúlka kom á móti honum,
þar sem liann gekk eftir mjórr.i
götu. Rjett áður en. þau mættust,
mætti hún karlmanni, sem gekk
í sömu átt og M.
Þegar stúlkan gekk fram hjá
þessum manni leit hún snöggvast
á manninn, liljóðaði upp yfir sig
og liljóp í ofboði yfir þvera göt-
una. M. furðaði sig á þessu liátta-
lagi stúlkunnar. Hann greikkaði
nú sporið til þess að ná þessum
förunaut sínum, ef ske kynni, að
haun gæti orðið einhvers vísari
um það, liversvegna stúlkunni
hefði orðið svona ilt við.
líjett í því að M. náði niaiiu-
inum, tók sá útidyralykil upp
úr vasa sínuin, til þess að opna
hús sitt, er þeir voru komnir að.
Nú gekk M. fram á manninn,
þar sem hann stóð með lykilinn.
Varð M. ekki lítið hverft við,
er liinn ókunni maður sneri sjer
að honum, því liöfuðið var skinin
hauskúpa.
M. skrifaði hjá sjer númerið á
húsinu og hjelt síðan heimleiðis.
Honum varð ekki svefnsamt um
nóttina. Hann ákvað að rannsaka
málið eftir föngum, strax og dag-
ur rann. Hann fór á fætur og
fann húsið. í glugga einum var
þar auglýsing um, að þar væri
herbergi til leigu. Hann hafði ekki
veitt því eftirtekt um kvöldið, að
sú auglýsing væri þar þá.
Ilann kvaddi nú dyra, og bað
um að sýna sjer herbergið, sem
væri til leigu. Konan, sem kom
til dyra var treg á, að sýna hon-
um þangað inn. M. sagði þá, að
hann væri á förum frá London,
og hann þyrfti að ganga frá því
að leigja sjer herbergi áður en
hanu færi. Þá ljet konan tilleið-
ast, og sýndi honum inn í her-
bergið.
Er þangað koni, rak M. straX
augun í, að þar voru margvís-
legir munir, sem sýndust vera
minjagripir, er sjaldsjeðir eru í
leiguherbergjum.
Jeg býst við að jeg taki her-
bergið, sagði nú M. En segið mjer.
Hvernig stendur á öllum þessum
ininjagripum hjer? „Maðurinn, er
leigði hjer á undan yður, átti