Lesbók Morgunblaðsins - 29.08.1937, Side 5

LESB0K MGRGUNBLAÐSINS
269
hann tekinn og rambundinn á
hönduni og fótuin og honum kast-
að niður í þvottakjallara á járn-
brautarstöðinni í Abisko. Þar
fjekk hann að diisa þar til rann
af lionuni. Síðan hefir Páve ekki
bragðað vín.
Síðasta skiftið sein Páve kom
með mat til okkar, tókum
við eftir því, að hann var eitt-
hvað svo undarlegur. Það var eins
o<r hann vildi segja eitthvað, en
kæmi sjer ekki að því. Loksins
setti liann rö»fr á si«r, fór ofan í
barm sinn og snaraði að okkur
biiggli, vöfðum í birkinæfra. í
bögglinum reyudist vera stór sil-
ungur. Við spurðum Páve, hvað
hann kostaði, en hann bandaði
bara frá sjer og sagði „bresent,
bresent“, sem þvða átti [iresent,
gjöf. Veslings Páve, þarna hafði
hann setið og dorgað alla nótt-
ina áður, til þess að geta glatt
okkur með ]>essu. Bn sjaldan hefi
jeg sjeð eins sanna gleði skína út
úr augum nokkurs manns og'
Páves. þegar við þökkuðum hon-
um gjöfina. Hann var talandi
tákn málsháttarins: sæila er að
gefa en þiggja. I þetta skifti var
og sælt að þiggja, því engin mál-
tíð hefir bragðast mjer betur en
silungurinn hans Páve, glænýr og
glóðsteiktur, eftir tveggja inánaða
skrínukost.
Mjer er minnisstæð kvöld-
stund ein í Lapplandi. Jeg
var þá kominu frá Kársavagge og
naut hvíldar nokkra daga í fjalla
þorpinu Abisko. Abisko liggur á
undurf.ögrum stað, í birkivöxn-
um hlíðum sunnan við stórvatnið
Tornetresk, og þar er stærsta
sumarhótel sænska ferðamanna-
fjelagsins. Þetta var yndislegt
kvöld, þótt nær væri iniðnætti
var sól enn á lofti; yfir fjöllunum
norðvestan vatnsins sló gullroða á
/skýin og stafaði í öllum regnbog-
ans litum á spegilskygðan vatns-
flötinn; alpaglóðin logaði á fann-
krýndum fjöllunum í suðri, ilm-
björkin angaði og Abiskolækur-
itm niðaði rjett hjá. Jeg sat niður
við vatnið og var að skrafa við
kunningja minn, Lapp-Olle.
Lapp-Olle er gamall Lappi og
margfróður og kunni frá mörgu
að segja, bæði vargaveiðum og
ferðamannafylgdum, því oít liafði
hann fylgt ferðamönnum, sem
komu til Abisko. En liann hafði
auk þess komið til Stokkhólms
og dvalið á Skansinum, því þang-
að eru Lappar fengnir á sumri
hverju. Hann hafði meira að segja
heilsað upp á Gústaf konung og
þóttist því meiri en aðrir Lappar
og talaði með merkissvip um „dom
dár lapparna ja“. En í raun og
veru var hann ákaflega sannur
Lappi og bar enga virðingu fyr-
ir hinu hvítbrjósta kvni heldur.
Við >kröfuðum margt Jietta
kvöld; meðal annars spurði. jeg
hann að því, hvort hann gæti
ekki hugsað sjer að búa í Stokk-
hólmi, sem hann dáði svo mjög.
Lapp-Olle starði hugsi út á vatn-
ið dálitla stund, og sagði svo á-
kveðimi: „Nei, ]iað gæti jeg ekki;
Iiugsaðu þjer, þar er vornóttin
dimm“. Þessi orð festust í minni
mjer. Þau voru eitthvað svo dæma
laust einkennandi fyrir Lappana.
Jeg skikli þá betur en áður gildi
gömlu Edduorðanna: „Eldr es
bestr með ýtasonum — ok sólar
sýn“.
Jeg tel mig ekki rómantískari
en gengur og gerist, en það er
ekki laust við, að mig langi stund
um úr stórbæjalífinu með öllum
þess vs og þys, tíma- og eirðar-
leysi, styrjaldarótta og heims-
kreppuhjali, og til Lappanna.
þessara ljettlyndu náttúrubarna,
sem una sínu frumstæða en frjálsa
lífi á víðjendunum í norðrinu, þar
sem vornóttin er aldrei dimm.
Sigurður Þórarinsson.
— Hafið þjer verið kvæntur
lengi ?
— Já, að minsta kosti nógu
lengi til þess, að jeg liefi kom-
ist að raun um, að það er ekki
liægt að „segja alt með blómum“.
Glst hefi jeg Þing-
velli. góðu heilli.
Dvölin varð ljúf eins og draumur.
Er mjer sem hafi
hjartkær móðir
barn sitt að brjóstum vafið.
Lagði jeg eyru við
ljúfum röddum
hulinna heillavætta.
Var þar sem ómaði
— í undra kyngi —
klið þungur kveðskapur alda.
Svít'a fyrir sjónir
svipir margir.
Kisin eru Þingvalla-regin.
Blikar á skildi
og skygnda hjálmá,
glitra sje jeg gullofin klæði.
Atburðir ýmsir
að augum berast.
— Frægðarljómi fegrar. —
Ileyri jeg lögsögn.
háðir eru dómar.
Þögull hjer þingheimur hlustar.
Ganga fylkingar
fram 11111 velli.
Skartkouur fara þar fremstar.
Blika þeim um brár
bjartir logar.
Heilla þær ástlirifna liali.
*
Ilverfa fornaldar
furðu-sýnir.
Bjallan mig kliðfögur kallar.
Safnast nemendur
Sumarskólans
hljóðir til heilagrar þagnar.
Legg jeg eyru enn
við ljúfum röddum,
hulinna heillavætta.
Fagna þeir blíðlega
fræða-gestum, —
gestum víðsýnna vega.
Ljómar mjer í huga
— í Ijósi björtu —
háspeki austrænna anda.
Fagna jeg og fagna,
fylli hug ininn
ótal undra draumum.
Fagna vil jeg því,
að í framtíð munu
helgar tengja trygðir
austræn speki
og andi norrænn.
Rís jafnar röðull í austri.
Kristján Sig. Kristjánsson,