Lesbók Morgunblaðsins - 12.09.1937, Blaðsíða 4

284
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Dansgleði
á Sigiufirði.
S. B. LÝSIK
HINN gullni meðalveaur
í skemtanalífi síldar-
fólksins á Siglufirði kvað
lÍKfirja um alþýðuhúsið, en
það er í senn danssalur og:
kaffisöluhús. Salur hessi er
mikið gímald og snoturleg'a
fiferður. Yfir fremri enda
hans eru veitine:asvalii\ ofi-
undir svölunum er eitthvað,
sem jefi ekki veit hvað heit-
ir — en haðan flæðir kaffi
Ofi fiosdrykkir út vfir sal-
inn ofi upp á svalirnar, með
alúðlefium, brosandi hern-
um — dönskum ofi íslensk-
um hernum.
*
A kvöldin sitnr velbíiið o"
virðnlegt fólk á þessuni svölum.
Það dansar ekki. Það vill ekki
blanda geði við fólkið í salnum
— ekki eins og sakir standa. En
hjer vill }>að vera engu að síð-
ur. og hjer verður það að vera.
ef því á að geta liðið þokkalega
á klúbbballinu, sem befst eftir
loknnartíma í kvöld. Og örugg-
asta tryggingin fvrir því, að ein-
hver og einhver lirifsi ekki bestu
sætin á svölunum — sætin, sem
gefa fjölskrúðugasta yfirsýn yfir
salinn — er auðvitað að sitja
og sit.ja sem fastast í sætum, þang
að til sjálft klúbbballið er skoll-
ið vfir í öllum sínum töfrandi
yndisleik . . .
Þessi er ástæðan fyrir því, að
yfir dansandi fólkinu í salnum
vofir ógnandi vandlætingarsvipur
fólks á „æðri sviðum“ — svipur
fólks, seni úr þægilegri ■ bæð og
liæfilegri fjarlægð skynjar og
skilur )iað sem gerist niðri á jafn-
sljettunni. Því klúbbballið bvrj-
ar ekki fyr en á eftir . . .
*
Við göngum inn í salinn. Hinu-
megin við vínþefinn og hnaus-
þykk reykjarskýin, sem vagga
s.jejj*' yfir dansandi hringiðu ást-
aratlotanna, er hljómleikasvið í
innri enda salarins. Þar leikur
fjögra manna hljómsveit slindru-
lausa æsingaslagara, með frunta-
legum skarkala og viðeigandi til-
burðum. 8pilararnir eru ungir og
myndarlegir menn, og þrevtast
hvorki á að spila nje hlæja. Þeir
æða milli hljóðfæranna, lirína,
góla og syngja — skiftast á verk-
um, berja bumbur, liringja bjöll-
um, skella skjöldum, dangla prik-
um. leika á flautu, bregða kall-
lúðri fyrir munninn og syng.ja:
búmm. búmm og trúmin, trúmm
með ógurlegri áreynslu út og upp
í Ioftið.
Og því nppvöðslusamari sem
hljómleikamennirnir verða, og því
meira sem þeir „yfirdrífa“ túlk-
un hinnar yfirdrifnu listar, því
betur skemtir fólkið sjer í saln-
um, og í jöfnu hlutfalli vex fyr-
irlitningarsvipurinn á fólkinu á
svölunum!
*
„Yfirdrífa". Þetta litla snubb-
aralega orð er eina orðið í allri
veröldinni, sem gefur allsherjar-
hugmvnd um innihald þessa sal-
ar.' Alt er yfirdrifið: músikin,
dansinn, drykkjuskapurinn, reyk-
ingarnar, hávaðinn, ruddaskapur-
inn og kurteisin. Eða eigum við
að sleppa kurteisinni? Nei, alls
ekki — því mitt inni í öngþveiti
hinna þyrstu dansenda svífur
dökkhærður unglingspiltur. með
litla, ljósbærða mey í faiuriuu.
Það leynir sjer ekki. að þau unn-
ast og unnast mikið. Aldrei liefi
.jeg sjeð ungan pilt umgangast
jafnöldru sína með jafn fágaðri
kurteisi. ITm hádegið í dag, þegar
sólinni loks tókst að skína niður
í gegnum grútarmökkinn yfir
Siglufirði, sátu þau tvö ein á
húströppum og gáðu hvorki að
stund nje stað. Hjer dansa þau
í kvöld — og eftir tuttugu ár hitt
ast þau ef til vill aftur á Siglu-
firði og rifja upp gömul og fög-
ur æfintýri. Eða kannske verða
það börnin þeirra, sem dansa hjer
þá.
Frá litlu kaffiborðunum spinna
sig bláir reykjarstrókar frá mörg
hundruð sígarettum. Við eitt þess
ara borða, inni í horninu og
skugganum sitja þrjár síldarstúlk
ur yfir freyðandi eabeso og sjúga
rautnalega Commander-cigarett-
ur. Þær ræða um afskiftasamar,
ósanngjarnar og síjagandi hús-
mæður frá fyrri tímum og vænt-
anlegar vistráðningar á vetri
komanda. Á sk.jótri svipan eru
þær búnar að tala sig upp í hita
og fræða hverjar aðra á hinum
ótrúlegustu sögum af heimilislíf-
inu hjer og þar. Hryllilegar sög-
ur — vonandi skáldsögur.
*
Strákpatti á fermiugaraldri sit-
ur við annað borð í jaðri dans-
þvögunnar. Hann lætur ófriðsam-
lega við sessunaut sinn, sem er
yngri — en ófriðlegast lætur
hann þó við stúlku eina, sem ein-
hver þrekvaxinn náungi þvælir
um gólfið, með óstjórnlegum
hraða og lendagelti. En í livert
skifti sem þau þevsast fram hjá
litla ófriðarseggnum, klípur hann
til stúlkunnar — klípur hana í
lendarnar og hrópar á eftir henni.
Maður skyldi ætla, að stúlkan
mundi reiðast stráknum fyrir
þessa tilslettni, og }iví fremur sem
hann var mikið vngri. En er dans-
inn er á enda bregður svo kyn-
lega við. að hún hlassar s.jer más-
andi beint á hnjákollana á strákn
um, vefur hann örmum, kyssir
hann fvrst á munninn. síðan um
Jivert og endilangt andlitið og
loks imi alt höfuðið, hvar sem hún
gat því við komið.
Og meðan }ietta kossaflens
stóru stúlkunnar og litla drengs-
ins stóð sem hæst, deyja dauf
og skinvana rafljósin í salnum
til hálfs.
Vildi sá serii Ijósin gaf ekki