Lesbók Morgunblaðsins - 14.11.1937, Blaðsíða 4

356
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
A veitingakrám í Grimsby.
Skutulmeyjarnar á hafnarbör-
unum í Grimsby eru væg-
ast sagt fjörlegar í viðmóti. Þær
ráða sjer bókstaflega ekki fyrir
fjöri og klípast á, æpa, syngja og
góla og þeysast um innan við há-
borðið, og dæla upp ölinu eins og
óðar væru.
Enginn skyldi þó halda, að all-
ur þessi söngur og gáski bros-
meyjanna sje tilgangslaus skrípa-
læti og fíflæði, er sje sprottin
af dómgreindarlausri lífsgleði og
svellandi ástleitni. Skvldan býður
þessum stúlkum að hampa sínum
kvenlega vndisþokka framan í
viðskiftavinina — þessa durgslegu
bjórbelgi — og vekja til meðvit-
undar eðli þeirra og langanir, ef
einhverjar væru, ekki í eiginhags-
mrrna skyni, heldur til gróða og
gengis fyrir barana og eigendur
þeirra. Þær eru lifandi auglýsingar
og alt þeirra trvlta látbragð mið-
ar að því einu takmarki, að koma
gestunum í skilning um! það, sem
hver sæmilega veraldarvanur mað-
ur á að vita, að nær væri þeim að
drekka ölið í litlu veitingasölun-
um hjerna inn af — þó glasið sje
þar einu pennýi dýrara. Þvi þar
gefist þó kostur á skemtilegum
fjelagsskap, og þar geta menn set-
ið við aringlæðurnar og horft á
eldinn brenna! Alt eru þetta vel
meintar leiðbeiningar. í búningi
slípaðrar kurteisi.
En stúlkurnar við háborðið lofa
ekki upp í ermina sína, eða gefa
neinar tyllivonir. Það kennir
margra grasa í litlu veitingasöl-
unum inn af aðalbarnum — og þó
ölið sje þar örlítið dýrara marg-
borgar það sig, því í kaupbæti gef-
ur að heyra og líta þá heimsfrægu
manntegund, sem nefnd er Grims-
by-skríll.
Hjer eru konur í miklum meiri-
hluta — konur með einbauga á
böndum og önnur kennimerki þess
að vera giftar og starfandi hús-
mæður. Þær sitja, bver yfir sínu
ölglasi og rabba saman í mesta
bróðerni um daginn og veginn, um
fiskmarkaðinn í dag, um það,
hvaða skip muni koma inn á
kvöldflóðinu og hver muni koma á
morgun. Ein'upplýsingin leiðir af
sjer aðra nýja, því, það sem þessi
er í nokkrum vafa um veit hin
upp á hár og hefir það eftir hin-
um eða þessum, sem áreiðanlega
vissi það sanna í málinu. Og það
er vel skiljanlegt, að þes?ar kon-
ur vilji vita hið eina sanna um
skipakomurnar, því „ástríku‘‘ eig-
inmennirnir þeirra vinna sem sje
á skipunum, sem fljóta einhvers-
staðar xiti á stóra, stóra hafinu.
Og það væri ef til vill ekki beint
vel til fallið að fá þá heim fvrir-
varalaust.
Þetta eru alt konur, sem hjer
reyna þolgæði síns kvenlega seið-
magns. Þess vegna taka þær
hverjum komumanni eins og göml-
um vini, keppast um að bjóða
honum sæti og gefa sig á tal við
hann. Og því eldri, feitari og
svolalegri sem hann er, því betur
og innilegar er honum fagnað.
Þessar konur tala ekki í líking-
um. Þær draga enga dul á það,
hverjar þær eru. Þær segja óað-
spurðar og ótilkvaddar skýrt og
skorinort — eða skjóta því svona
að sessunaut sínum, svo lítið ber á:
Maðurinn minn er á sjónum —
og jeg er ein heima! .... ......
Því fleiri karlmenn — það eru
alt sjómenn í duggarabandspeys-
um — sem koma inn, því meiri
verður kátínan og vinarþelið 1
litlu veitingasölunum — og fvr en
varir hefir einhver „hefðarkonan“,
pantað öl handa öllum viðstöddum
og biður fólk að drekka sem skjót-
ast. Næsta hringboð er einhvers
úr hópi karlmannanna — og hann
getur tæplega staðið sig við að
bjóða líka öl. Hann verðnr að
veita höfðinglegar og panta það.
sem hver vill — og nú ltafa kon-
urnar ekkert á móti því að fá
eitt glas af einhverju, sem yljar
}>eim örlítið fyrir brjósti. Barinn
veitir, barinn græðir, fólkið í litlu
veitiugasölunum gleðst við vín og
sígarettur og ^narkandi arinelda.
En þegar algleymisástandið
nálgast, dómgreindin er á þrotum
og blíðlyndið tekur á sig form
yfirskinslausrar villimensku, kem-
ur ungur, snöggklæddur maður í
dvrnar og kallar upp:
The time, please — ladies and
gentlemen!
En það mundi þýða:
Hypjið þið ykkur sem skjótast
hjeðan — og verði ykkur að góðu!
En komið þið aftur á morgun, ef
þið eigið einhverja aura.
Klukkan er tíu. Barnum er lok-
að.
Eftir stundarkorn er búið að
reka alla á dyr, án þess til veru-
legra ryskinga eða illinda kæmi.
Þungum læsingarjárnum er snúið
og slagbrandarnir skella fyrir
dyrnar. Innan við háborðið telur
barstjórinn tekjur kvöldsins, með
ágirndarlegri áfergju, fram af
pyngjum snöggklæddra skutul-
sveina sinna.
Bærilega borgaði það sig að
láta kerlingarnar „gefa“ þenna
eina „umgang“, hugsar hann og
glottir. Margfaldur hagnaður —
oli yes, thank you!
En brosmeyjarnar, sem eiga
sinn drjúga þátt í gróða kvölds-
ins, hafa skyndilega skift um svip
og látbragð og vinna nú staðfestu-
lega. með einurð og alvöru, við að
skola upp skítug ölglös og hvolfa
þeim í hillurnar. Þaú þorna af
sjálfu sjer yfir nóttina, eins og
mennirnir, sem borguðu ölið!
F^egar börunum er lokað eru
tekrárnar eina opinbera at-
hvarf hins gleðisjúka og vímu-
reikandi fólks. I>ær eru opnar til
miðnættis og þar er leikinn loka-
þátturinn í tryllingsleik þverrandi