Lesbók Morgunblaðsins - 25.02.1940, Blaðsíða 1

JFHorðttttMttðstirs
8. tölublað. Sunnudaginn 25. febrúar 1940. XV. árgangur.
UaicldmrpreutsmlOj* tt.f.
Guðmundur Friðjónsson:
Þegar jeg varð sjötugur
Með himneskri tilskipun, hógværri þó
má haustin að jafningjum vortíðar gera.
Á hinn bóginn, því miður, angan og ilm
til útgarða snúðugir laufvindar bera.
Á brjóstgæði þá verður náttúra nísk
við norðurljóss eyju, sem kend er við frera.
í dag les jeg aldin, sem greru í gæi,
því guðsblessun veðurátt sparar nú öngum.
Og viðauki sumars er vonunum kær,
sem vegabót gerir að Svalbarði ogDröngum.
Sú árbótin milda og andríkur blær
við útskaga gæla í himneskum söngum.
í súginn, á stundum, vor sumartíð fer.
Við siðleysu þeirri mun torvelt að gera,
þó sjáaldur aðstoða sjónauka gler,
mun sála vor skima í bláinn og hlera.
Og nýungagirni á fjörurnar fer,
við firði, sem eyjar á höndunum bera.
Ef sjónhverfing breyttist í sígilda reynd.
er svipula forðum tíð Æsirnir gjörðu,
þá yrði víst naumlega guðsblessun greind
frá góðvirkri mannást á syndugri jörðu.
Og myndi þá varla sú togstreita treind,
sem taflbrögðum líkist, í árferði hörðu.
Um svani og heiðlóu sumraði blítt;
og sáðlöndum Freyr hefir spaklega ráðið.
Innbyrðis gerist þá öldungi hlýtt,
er aldingarðsvísindi framkvæmir sáðið,
og vermaður getur úr vör sinni ýtt
og veiðibát róið og stýrt fram í gráðið.
Hve gott var að litast um gullteiga sveit,
er geislarnir bökuðu múga og skára
og berjahlíð kanna, sem börn gerði teit
og breytti í perlumið grynningum tára.
Þau ljeku við fingur í landvætta reit,
þá lyftist og brúnin á öldungnum hára.
Á sólina trúi’ eg og suðræna átt,
ef samtaka verða að frýja mjer hugar:
að horfast í augu við harðdræga nátt,
sem hvarvetna í skammdegi gróðurlíf
bugar.
Þó bláloftið verði nú bráðlega grátt,
á brekkuna legg jeg — hins áttunda tuga
í forsælu náttmála’ á flugstigum þeim
mun fóta- og höfuðstyrk ef til vill bresta.
Mig sundlar ef horfi í sólhvarfa geim,
og sjóndöpru augunum renni til gesta,
er sendu mjer góðyrði, sóttu mig heim
og sæmdu mig dýrindi fegursta og besta.
Guðmundur Friðjónsson.