Lesbók Morgunblaðsins - 25.02.1940, Blaðsíða 7

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
es
BERTEL GRIPENBERG:
Nú logar
Nú brenna Finnlands borgir, þorp,
um bygðir loginn æðir.
Jafnt manna, kvenna og barna blóð
í blindri styrjöld flæðir.
Gegn austanmúgsins illri hjörð
þar alein smáþjóð heldur vörð.
í kverkar logans arðsvon öll
af alda striti hnígur,
er hrælit blika af báli og reyk
um bleikan himin stígur.
— En hvað veist þú um hyr og morð,
sem hæli átt við nægta borð?
Finnland
Vort stríð er dauða döpur raun,
ei draumur, ljóð nje saga.
Vjer vöðum eld og ís og blóð
án æðru, nótt og daga.
Vjer ögrum helju, ísi, glóð,
og engan skortir táp nje móð.
Nú brenna Finnlands borgir, þorp,
og bygðir loginn vefur.
Hver veit, hvar enn mun eldur laus,
er aftur dagað hefur?
Hvert berast bálsins neistr.r
frá blóðgum stála gný?
Hvar gýs á morgun? Hygg að því!
Þýðandi kvæðisins, Guðjón Guðjónsson í Hafnarfirði, sendi kvæði þetta ásamt eftirfarandi orð-
sendingu:
Hjálagt kvæði, sem jeg hefi snarað á íslensku, leyfi jeg mjer að senda yður til birtingar í
Lesbók Morgunblaðsins. Nú hlusta allir eftir frjettum um hetjudáðir Finna, og því býst jeg við, að
ýmsir lesendur vilji gjarnan sjá hið síðasta, sem komið mun hafa frá penna öndvegisskáldsins sansk-
finska, Bertel Gripenbergs.
bannað, en það jók á spenning-
inn. í fjörunni undir Reynisfjalli
voru stórir steinar. Var það einn-
ig leikur okkar að hlaupa upp á
þá og standa þar þegar bylgjurn-
ar skullu á þeim. Kom þá yfir að
við yrðum holdvotir og var það
kallað „að fá kæfu“. Einu sinni
kom það fyrir, að einn okkar tók
af klettinum, en hann barst með
vatninu upp eftir fjörunni og
krapaði sig í land. En þar mun-
aði mjóu. Við hugsuðum ekki út
í hættuna, sem þessu var samfara.
★
Selir sáust stundum fyrir utan
brimgarðinn, en náðust sjaldan.
En gaman var að ganga um fjör-
urnar ef eitthvað rak, þó ekki
væri annað en smásíli; alt var
þetta undrunarefni í augum okk-
ar strákanna. Heimurinn var ekki
búinn að leika okkur þannig, að
okkur þætti ekki varið í neitt,
heldur þvert á móti, því okkur
þótti mikið varið í alt, hve ó-
merkilegt sem það nú kann að
hafa verið.
Björgin og hamrarnir hafa mik-
ið aðdráttarafl og snemma fóru
strákarnir að klifra og var víst
gott, að mæðurnar sáu ekki til.
Ýmist var það hvannarót eða fýls-
ungi, sem þurfti nauðsynlega að
ná í, og svo þurftum við líka að
koma „kindum“ okkar á beit. Eins
og flest börn til sveita á íslandi
ljekum við okkur með kjálka,
leggi, völur og önnur bein úr
kindafótum, sem voru okkur tákn
húsdýranna, kýr, hestar og kind-
ur og jeg er ekki viss um, að sum-
um hafi þótt vænna um lifandi
gripi síðarmeir, en okkur þótti
um þessa ímynduðu sauði.
Eins og stundum vill verða hjá
krökkum, var dálítill rígur milli
strákanna í þorpinu og strákanna
á Víkurbæjunum tveimur, og ekki
frítt við að við gerðumst djarf-
tækir hver í annars hjörð, ef tæki
færi bauðst. Því var um að gera
að setja „kindurnar“ á beit á sem
óaðgengilegasta staði í fjallinu,
svo lítil hætta væri á að þangað
væri leitað. Jeg vildi ekki eiga að
fara þangað nú, á allar þær sill-
ur, sem við lögðum út á til að fela
lömbin okkar og koma þeim á
gras. Jeg var víst aldrei hugaður
í klettunum, en þið hefðuð átt að
sjá til þeirra „innfæddu“, sem
klifruðu sem steingeitur. Sjerstak-
lega var jafnaldri minn, Einar
Erlendsson, brattgengur og altaf
slapp hann til baka af sillunum,
þó oft væri fætinum tylt tæpt.
Þetta var indæll tími, meðan lund
in var þannig, að við hikuðum
ekki við að hætta lífinu fyrir eina
sauðarvölu, ef okkur þótti vænt
um hana. Nú myndum við víst
naumast gera það, þó meira væri
t veði og full ástæða til.
★
Þó flest væri skemtilegt, sem á
dagana dreif þarna í Víkinni, þá
náði skemtunin fyrst hámarki sínu
þegar fýlatekjan var byrjuð. Vet-
urinn, vorið og fram á sumar fær
fýllinn að vera óáreittur í hömr-
um og björgum • fallegur er hann
og skemtilegur á að horfa, þar
sem hjónin sitja og rabba saman
á sillunum, hlúandi að egginu
sínu eða unga. En til allrar ó-
lukku fyrir fýlinn er hann líka