Lesbók Morgunblaðsins - 13.10.1940, Qupperneq 6

326
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Flug yíir Sahara
Þættir úr ferðasögu eftir Rieh. Halliburton
NiCurlag.
eg f jekk lykil að ' tanknum I
Colomb Bechar og varðveitti
hann í buddunni.
Var svo til ætlast að við af-
hentum okkur sjélfir svo mikið
bensín, er við þyrftum að nota,
síðan skyldum við loka tanknum
og skilja lykilinn eftir í þorpinu
Gao, sem er 60 mílum sunnar.
Á þessari kynlegu bensínstöð
var verðið 4 dollarar pr. gallon,
m. ö. o., ef við fyltum geyma okk-
ar þá kostaði það hvorki meira
nje minna en 400 dollara. En
þrátt fyrir það vorum við þakk-
látir Shell-fjelaginu fyrir það, að
hafa sett þessa bensínstöð þarna
á eyðimörkina.
Við vfirgáfum nú Adrar. — Nú
var erfiðasti þáttur fararinnar
eftir, stærsta prófraunin fyrir
flugvjelina okkar. Vegalengdin
var svipuð og New-York—Chicago,
ekkert vatn, ekkert trje, ekkert
hús, en næstum óteljandi ferkm
af sólheitri sandauðn og bensín-
tankur, sennilega hálf-sandkafinn,
fullur af þessum glæra vökva, er
við tæpast gátum reiknað til verðs,
eins og á stóð.
Við urðum að komast þessa
leið, vjelin varð að vera í lagi.
Sandbylurinn varð að halda sjei’
í skefjum. Við urðum að halda
rjettri stefnu og síðast en ekki
síst, við urðum að finna bensín-
tankinn.
Tíminn leið, míla eftir mílu 14
að baki. Við fjelagar horfðum
stöðugt á brautina, varla sjáan-
lega. Við týndum henni, leituðum
— og fundum — og þetta endur-
tók sig hvað eftir annað, — sama
krákustigaflug allan morguninn.
Þegar leið nær hádegi ágerðist
hitinn og varð loks nær óþolandi.
Við gripum oft til vatnspelahna.
en alt kom fyrir ekki.
.Jeg hafði gert einskonar mynd
af Sahara, í huganum. Jeg hugs-
aði mjer hana setta djúpum
sprungum og klettabeltum, og
hefði Ijónið þar bæli sitt milli
þess er það snuðraði kring um
tjaldstæði Beduinanna á lestaferð-
um þeirra.
Ekki ein einasta af hugmyndum
mínum var í samræmi við veru-
leikann.
Á Sahara fyrirfundust engir
klettar, engar gjár, engin ljón og
engir Beduinar, bara endalaus
viðátta af öskugulum sandi.
Það var engin mannleg vera,
ekkert dýr, ekkert blóm eða skor-
kvikindi — ekkert líf. Þar var
ekkert á hreyfingu nema sandur-
inn. Enginn breytileiki nema skifti
dags og nætur.
Þegar jeg hafði ekkert fyrir
stafni, hvarflaði hugurinn aftur
og aftur að þeim miður fögru sög-
um, sem jeg heyrði í Colomb
Bechar, um það, hvernig dauðinn
meðhöndlar fórnardýr sín á Sa-
hara.
Þar á meðal var saga um fransk-
an hershöfðingja, er ætlaði frá
Niger til Miðjarðarhafsins. Var
áform hans að aka í litlum bíl til
Algier. — Mann var svo óhepp-
inn ,að vjelin bilaði á miðri eyði-
mörkinni, 60 mílur frá næsta óasa.
Vatn hafði hánn til hálfsmán-
aðar. — Tvær vikur liðu og loks
sú þriðja; oft lá hershöfðinginn
undir bílnum, til að verjast á
þann hátt mesta ofsahitanum —
einn og yfirgefinn, méð bilaða bíl-
inn sinn.
Á 21. degi drakk hann síðustu
vatnsdropana ,en þá hafði hann
langan tíma neitað sjer um vatn.
Hann hlóð skammbyssuna sína,
ákveðinn í að stytta sjer hinar
óbærilegu kvalir.
f sama bili kom hermannalest
á vettvang og hershöfðingjanum
var bjargað á síðustu stundu.
Þá var önnur saga um franska
herflutningavjel, er skyldi flytja
yfirhershöfðingja einn beina leið
frá Fez til Niger. Flugmaðurinn
misti sjónar á veginum (við viss-
um af eigin reynd, að fátt er
auðveldara) og nauðlenti. En þá
tókst ekki betur til en svo, að
vjelin fjell næstum lóðrjett niður
og meiddist hershöfðinginn alvar-
lega. Af tilviljun hafði vjelarmað-
urinn tekið með sjer eina vatns-
flösku — ein vatnsflaska handa
þrem mönnum í þessu helvíti!!
Á fjórða degi dó yfirhershöfð-
inginn, vjelarmaðurinn á 6. degi
og flugmaðurinn (samkvæmt dag
bók hans) á sjöunda degi.
Hjálparleiðangur var sendur út
af örkinni, en kom viku of seint á
vettvang. —
Sögurnar voru næstum ótelj-
andi og flestir enduðu á hinn öm
urlegasta hátt.
Nú máttum við ekki missa af
veginum.
Nýr ótti greip okkur. Við höfð-
um gert ráð fyrir að finna bensín-
tankinn kl. liy2 f. h., samkvæmt
þeim upplýsingum, er við feng-
um í Colomb Bechar. — Nú var
kl. yfir tólf. Vorum við virkilegu
komnir framhjá tanknum? óhugn-
aðartilfinning okkar jókst jafnt
og þjett. Tankurinn átti að vera
næstum samlitur sandinum og gat
hæglega farið á kaf í sand. — Alt
í einu sjer Moye nokkra bensín-
brúsa utan við brautina. Hafði
þeim auðsjáanlega verið kastað
þarna tómum.
Hann ákvað þegar að lenda
þarna, því ef til vill var þetta í
einhverju sambandi við bensín-
forðabúrið okkar. Þegar við kom-
um nær sáum við sandhrúgn, er
virtist dálítið einkennileg. Út úr
sandhrúgunni sást á pumpuhand-
fang. Við höfðum fundið tankinn
okkar!
Þúsund leitandi augu hefðu ekki
fundið hann úr lofti. Hefðum við
ekki komið auga á brúsana, mynd-
um við eflaust hafa haldið áfram,
þangað til bensínskortur hefði
neytt okkur til að lenda á miðri
eyðimörkinni. Þá hefðum við feng-
ið tækifæri til að hvíla okkur svo
um munaði, e. t. v, hefði það orð-