Lesbók Morgunblaðsins - 08.06.1941, Síða 6

198
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Gísli Sveinsson sextugur
og sjálfstæðismálið
(Þannig mintist Bjarni Ásgeirsson alþm. þess í maí
1941, eftir að Alþingi hafði gert ályktanirnar um
sjálfstæðismálið):
Þú hefir siglt um sextugt djúp,
sorti huldi ála;
eygðir þú samt ysta núp
okkar frelsismála.
Siglirðu nú á sjötugt djúp.
Senn mun lægja vinda.
Altaf þynnir þokuhjúp
um þessa fögru tinda.
Sigldu enn um sama djúp,
senn mun dagur lýsa,
og foldin þráða gróðurgljúp
græn úr hafi rísa.
lagði gott eitt til hvers máls.
Þeir fjelagar fengu með sjer
unglingspilt á 16. ári, í nágrenn-
inu, til aðstoðar. Skyldi nú tekið
til óspiltra málanna að fylla á
flöskur handa kóngi og föruneyti
hans. Flöskumiðar voÝu og prent-
aðir með útflúri og „prakt“ og
stóð á þeim að innihaldið væri
Appollinaris. Flöskurnar voru með
vönduðum smeltum lásum og
gúmmítölu og hin bestu ílát og
sennilega komnar beint frá verk-
smiðjunni. En þegar til átti að
taka, voru þær allar svo óhreinar,
að ekki var viðlit að láta á þær
þannig. Var nú tekið til við flösku-
þvott út við lækinn og sóttist það
verk seinlega, því óhreinindin voru
svo föst. Jóhannes var þrautseig-
ur og gerði gaman vir öllu og
hafði stöðugt spaugsyrði á reið
um höndum, en erfitt varð honum
til lengdar að liggja eða sitja við
þvottinn. Fór svo, að þeir fjelag-
ar gáfust upp við verk þetta, eftir
fyrsta daginn, og hjeldu heimleið-
is, en gerðu ráðstafanir um fram-
hald verksins.
*
Það varð nú aðallega hlutverk
piltsins, sem með þeim hafði ver-
ið, að þvo flöskurnar og fylla á
þær, þó fleiri ynnu þar að. Þetta
reyndist ótrúlega seinlegt verk,
enda munu flöskurnar hafa verið
eitt til tvö þúsund, er þær voru
allar komnar. Óhreinindin sátu
mjög föst í flöskunum. og losnuðu
illa í köldu lækjarvatninu, þurfti
mikinn sandþvott á hverri flösku.
Þegar farið var að fylla á flösk-
urnar, komu nýir erfiðleikar í
ljós. Flöskunum var sökt í öl-
kelduna og lokað niðri í vatninu,
því kolsýran er mjög rokgjörn.
Birta var ekki góð í ölkelduhol-
unni, þó að dyrnar væru látnar
standa opnar, en glugginn lítill
og ónógur. Var erfitt að láta vera
jafnmikið á flöskunum, en stút-
fullar áttu þær ekki að vera. Öl-
keldan er í moldarkendum jarð-
vegi, og vildu sveima í vatninu
ýmsar smáagnir og grugg, þvi
vatnið ólgar stöðugt í ölkeldunni
og sest því aldrei til. Þessar agnir
vildu svo mynda botnfall í flösk-
unum. Það kom líka brátt í ljós,
að vatnsmagn ölkeldunnar var
mjög lítið, ekki síst í þurrviðrum.
Hækkaði fljótt í ölkeldunni og
jókst þá gruggið að sama skapi.
Varð því ekki fylt á nema nokkur
hundruð flöskur á dag og varð
að hella aftur úr sumum, vegna
gruggs. Þetta tókst því alt miður
og varð seinlegra, heldur en æti-
að hafði verið, og um leið van-
þakklátt verk, eins og síðar kor.i
fram. Var verið við þetta verk í
marga daga og kom þar að lok-
um, að fylt hafði verið á allar
flöskurnar, sem heilar voru; en
dálítið af flöskum hafði verið
brotið í kössunum. Var síðan alt
saman flutt á klökkum, á mörg-
um hestum, suður í Borgarfjörð,
hjer um bil 55 km. leið og nokk
uð af leiðinni hin versta veg-
leysa, hraun, mýrar og forað.
Annaðist Kristján Jörundsson
hreppstjóri á Þverá um þá flutn-
inga.
Ölkelduvatnið komst í konungs-
veislur og á konungsborð, en mun
hafa hlotið lítið lof og þótti frem-
ur bragðdauft.
Læknirinn; Hver er atvinna yð-
ar ?
Sjúklingurinn: Okkar á milli
sagt, herra læknir, jeg er inn-
brotsþjófur og fæst helst við pen-
ingaskápa.
Læknirinn: Heilsa yðar leyfir
það ekki lengur. Þjer verðið að
hlífa yður við áreynslu. Þjer verð-
ið að skifta um og gerast vasa-
þjófur.
★
— Hum! Þorfinnur! Vaknaðu
til þess að taka inn svefnmeðalið
þitt!
★
Þegar Henry Ward Beccher stóð
í prjedikunarstólnum, hafði hann
þann vana, er hann var í miðri
ræðu, að taka af sjer gleraugun í
fáti og sveifla þeim upp á höfuð.
Litlu síðar, er hann þurfti gler-
augu til þess að lesa sjer til minrn-
is, þreif hann önnur upp úr vasa
sínum, en brátt fóru þau sömu
leið og hin fyrstu og þannig gekk
koll af kolli, svo að höfuð hans
var að ræðunni lokinni þakið af
gleraugum, eins og væri hann með
hjálm á höfði.