Lesbók Morgunblaðsins - 28.09.1941, Blaðsíða 5

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
333
Böðvar frá Hnífsda!:
YSTU ÚTNES
iii.
Næsta morgun lagði jeg af stað
upp úr Hlöðuvík. Einn af sonum
bóndans fylgdi mjer á leið. Veg-
urinn lá í sneiðingum upp fjall,
sem Skálakambur nefnist. Það
fjall er hátt. snarbratt og að öllu
hið erfiðasta yfirferðar. A vetr-
um safnast þar sjóhengjur og er
þá oft lífsháski að fara þar um,
en er þó altaf umferð nokkur, því
að þetta er nú bara leiðin til
næsta bæjar úr Hlöðuvík. Er hún
sennilega með ógreiðfærari bæjar-
leiðum á landinu. Þegar við vor-
um komnir upp á Skálakamb,
kvaddi sonur bóndans mig og
sneri heim á leið, en jeg gekk
áfram í hægðum mínum og horfði
í kringum mig. Yeður var nú
þurt og sæmilega bjart.
Langt fyrir neðan mig, niðri
við sjóinn, lá lítil vík, sem heitir
Hælavík. Á annan veginn- tak-
markast hún af þverhníptu bjargi,
ægilegu og hrikalegu tilsýndar.
Það er Hælavíkurbjarg, mesta
fugíabjargið norður þar, annað
en Hornbjarg. Niðri í víkinni sást
dálítill grænn blettur, það var
túnið. Einnig sást þar móta fyrir
húsum. Áxið áður höfðu búið
þarna tveir bændur, en nú var
jörðin komin í eyði. Mjer hafði
verið sagt, að undanfarið hefði
verið margt um manninn í Hæla-
vík, það var fólk, sem vann að
eggjatöku í bjarginu, en notaði
hixsin niðri í víkinni sem aðal-
bækistöð. En nú var þessu verki
nýlokið og hafði fylgdarmaður
minn talið víst, að allir myndu
farnir þaðan. Jeg hætti því við
að ganga niður í víkina, því að
það var óravegur og sýnilegt að
maður yrði svo að fara sömu leið
upp úr henni aftur. Af efstu
brekkunum upp af botni hennar,
þar sem jeg gekk, gat maður líka
vel sjeð yfir hana og fengið all-
góða hugmynd um staðinn. Þarna
var lítið land fyrir bújörð, en
beitilandið gott fyrir sauðfje, það
sem það náði. Fuglabjargið nær-
tækt á vorin, reki nokkur, og svo
auðvitað fiskur, skamt undan
landi oftast nær, eins og í öllum
víkum Hornstranda. Það er bara
ekki altaf, sem hægt er að kom
ast frá landi, vegna brims, helst
yfir hásumarið, en þá kallar hey-
skapurinn að — og ekki má slá
slöku við hann, því að stundum
er fremur þokusælt og þurklítið
á Hornströndum á sumrin, þó er
það betra þarna í Hælavík og yfir-
leitt í víkunum vestan við Horn.
Þegar kemur austur og suður
fyrir Hornbjarg, eru óþurkar tíð-
ari á sumrin og vetrarríki meira
hvað snjóþvngsli snertir. Já, Hæla-
vík er lítil og afskekt, hún væri
tilvalinn sumarbústaður fyrir
þreytta borgarbúa, en hún er
erfið til að búa í henni alt árið
fyrir fámenna fjölskyldu.
Á svona staði eiga • að koma
talstöðvar, eins og nú þykja sjálf-
sögð tæki í öllum fiskiskipum,
smáum og stórum. Það getur líka
riðið á mannslífi, að geta komið
frá sjer boðum á þessum afskektu
stöðum, því að raunverulega eru
þeir á sumum árstímum álíka
einangraðir og skip á miðum
úti. — —
Aftur lá leiðin upp í móti, uns
jeg kom í f jallaskarðið hinumeg-
in. Þá opnaðist útsýn yfir Horn-
vík að Hornbjargi, en næst mjer,
fyrir framan mig og neðan, lá
vík, sem heitir því einkennilega
nafni: Rekavík bak Höfn. Þetta
minnir á sum borganöfn í Þýska-
landi og Englandi. En þessu er
þannig várið, að vestantil í Horn-
víkinni er býlið Höfn, vestan við
Höfn gengur fjallrani í sjó, en
bak við hann er þessi litla Reka-
vík.
Þarna var jeg um nóttina. Á
þessum bæ var sjerstaklega bók-
hneigt fólk, sem hafði gaman af
að tála um það, sem það hafði
lesið. Og það var undramargt, sem
það hafði komist yfir, þótt ýmis-
legt hefði að sjálfsögðu fram hjá
því farið. Daginn eftir fór jeg
svo á bát yfir Hornvíkina að
bænum Horni, raunar eru þar
nokkrir bæir. Þaðan sendi jeg
símskeyti, því að þar er talstöð,
þær þyrftu bara að vera langtum
víðar. Það væri áreiðanlega
sparnaður að fjölga þeim, en
fækka dýrum símalagningum í
afdölum og útkjálkum. Frá Horni
lagði jeg svo leið mína sama dag
yfir til Látravíkur. Á leiðinni
gekk jeg fram á Hornbjarg og
þótti allmikil hæð að sjá þar fram
af í sjó niður. Færeysk fiskiskúta
var þar á sjónum skamt undan
bjarginu. Mjer sýndist hún eins
og lítill árabátur. Síðan finnst
mjer það skiljanlegra hvers vegna
skipin sleppa svo oft hjá því að
verða fyrir sprengjum flugvjel-
anna, ef þau geta neytt þær til
þess með loftvarnabyssum sínum
að fljúga í nokkurri hæð.
Látravík er rjett austan við
Hornbjarg. Þetta er engin vík.
Það hagar þar líkt til og í Ál-
menningum, undirlendið, sem er
mjög lítið, nær ekki nema fram
á klettana sem rísa þverhnýptir
ixr djxxpum sjó eða örmjórri fjöru.
Þarna stendur Hornbjargsvitinn.
Honum hefir víst verið valinn þar
staður, fremur en á Hornbjargi
sjálfu, vegna þess að oftar liggur
þoka á bjarginu efst.
í Látravík er land hrjóstrugt,
en æði stórbrotið Og mikilúðugt.
Af þessum háu bökkum sjer vel
suðxxr með hinni sæbröttu, vog-
skornu strandlengju, í austur sjer
yfir Húnaflóa, hvar hillir uppi
fjöllin á Skaganum, en nokkru
norðar teygir hið breiða, blikandi
úthaf arma sína að ystu sjónar-
rönd. En úthafið teygir líka arma
sína upp að þessari klettóttu
strönd, stundum klappar það berg-
inu góðlátlega með flötum lófa,