Lesbók Morgunblaðsins - 28.09.1941, Blaðsíða 7

LEHBOK MORGUNBLAÐslNS
335
jeg hefði hlustað á erlendu frjett-
irnar í útvarpinu kvöldið áður,
en þegar jeg svaraði því neitandi,
sögðu þeir mjer þær frá upphafi
til enda Við fórum svo að tala
um stríðið og þar kom jeg nú ekki
að tómum kofunum. Þeir höfðu
fylgst svo vel með öllum frjett-
um og útskýringnm í útvarpinu,
að þeir voru miklu betur að sjer
en jeg í öllum aðdraganda stríðs-
ins. Þeir báru litla virðingu fyrir
heimspólitíkinni og þótti skömm
koma til hinnar svokölluðu menn-
ingar, sem hafði ekki fjarlægt
manninn frá dýrseðlinu meira en
það, að ósamkomulag út af verð-
mætum jarðarinnar orsakaði grimd
arlegar blóðsútheilingar og skipu-
lagða eyðileggingu þeirra sönnu
verðmæta, sem barist var um.
Þetta var nú þeirra skoðun.
Þeir buðu mjer far í bátnum
heim í Bolurgarvík. Auðvitað var
það miklu Ijettara fyrir mig, en
jeg hafði nú ákveðið að ferðast
þessa leið fótga'ngandi og hjelt
fast við þá ákvörðun. Þeir sögðu
mjer þá, að ef jeg yrði kominn
heim á undan peim, skyldi jeg
segja konunum, að hitt hefði jeg
bændur þeirra í Smiðjuvík, og
væri mjer heimill allur beini. Síð-
an kvöddumst við þarna í fjör-
unni. Gekk jeg upp úr Smiðju-
vík yfir fremur lágan háls, vax-
inn lyngi, grasi og víði. Þá tók
við Barðsvík. Þar eru sandar
breiðir með sjó fram. Er þar því
langtum verri lending en í
Smiðjuvík, en meiri reki. Landið
upp frá sjónum er allstórt og
grasgefið Þetta er eyðibýli. Jeg
settist niður við hinar föllnu bæj-
artóttir og ljet hugann reika, en
um það skai ekki fjölyrða. Brátt
reis jeg á fætur aftur og hjelt á-
fram þvert yfir graslendi víkur-
innar fiamarlega. Þarna voru
stórar engjai vafnar í grasi, en
þó nokkuð af sandi og leir í rót-
inni. Hlíðin upp eftir fjallinu hinu
megin v&r gróin langt upp fyrir
miðju. Grösugir hjallar tóku við
hver af öðrum. Mjer hafði verið
sagt, að þeir væru eitthvað um
18—20.
Það er drjúgt beitiland þarna,
en það er líka drjúgt á brekkuna
að sækja fyrir gangandi mann.
Fjallið er bratt og hátt. Efst eru
tvö skörð í hamrabelti fjallsbrún-
arinnar, þau heita Gönguskörð.
Hið fremra liggur hærra og er
miklu verra yfirferðar, leiðin ligg
ur því um hitt skarðið. Til er að
vísu önnur Jeið úr Barðsvík til
Bolungarvíkur, liggur hún með
sjó frarn, hægari leið, en talsvert
lengri.
Þegar jeg var kominn töluverð-
an spöl upp eftir hlíðinni, sá jeg
hvar þokuslæður tóku að færast
yfir Smiðjuvíkurbjarg. Þótti mjer
ilt, ef þokan næði mjer, áður en
jeg næði skarðinu, því að bæði gat
hún vilt mig og tafið og eins
•
myndi hún eyðileggja alt útsýni.
En ekki var um slíkt að fást. Jeg
tók upp kortið og áttaði mig eins
vel og hægt var, en jeg vissi, að
það myudi mjer lítið duga, ef
þokan skylli yfir, því að áttavita
hafði jeg ekki. Og þokan skall
yfir. í einu vetvangi lukti hún
mig í faðmi hráslagans og dimm-
unnar. Þokk&leg faðmlög það, eða
hitt þó heldur Jæja, áfram
þrammaði jeg samt og hugsaði
sem svo, að ef jeg rækist alstaðar
á ókleifa hamra, væri þó altaf
hægt að halda undan brekkunni,
finna sjóinn og fara þá hina
lengri leið.
Gamlir Eyfirðingar
Framh. af bls. 331.
orðtak og hjelt að. hann ætti við
það, að gat var í endanum á
skeiðunum, sem þræða mátti í
snæri og festa við sig; minnir mig
að jeg gjörði það til þess að
týna ekki þessum kjörgrip).
Þau Pjetur áttu dóttur er Ingi-
björg hjet, glæsileg stúlka og tal-
in einn besti kvenkostur þar um
slóðir. Hún giftist vestra Eiríki
Hjálmarssyni Bergmann, sem jeg
held að hafi fyrstur eða einn fyrst
ur íslendinga verið kjörinn á þing
í Vesturheirrji. Þeir voru systkina-
synir, hann og sjera Friðrik Berg-
mann og Daníel Laxdal, er var
merkur málflutningsmaður. Hann
hjet eftir föður mínum, því að
móðir hans, seinni kona Gríms
Laxdals bókbindara, Aldís Berg-
mann var hjá foreldrum mínum
og mikil vinkona þeirra. Hún var
fóstra mín og unnum við hvort
öðru mjög; bar jeg upp fyrir
henni flestar raunir mínar og
fjekk venjulega úr bsbtt. Hún var
hagmælt og orti hjartnæmt ljóð
eftir elsta bróður minn Magnús,
er dó úr tæring, er hann var að
læra undir skóla. Var það ort í
nafni móður okkar og á jeg það
enn.
Aðra dóttur átti Ólafur, er Að-
albjörg hjet, einnig fríð og gjörfu
leg. Hún giftist Hallgrími Hall-
grímssyni. Hann var fríður mað-
ur, hár og karlmannlegur og söng-
maður ágætur, gjörðist atkvæða-
maður og bjó á .Garðsá í Eyja-
firði. Þau voru glæsileg hjón og
brúðkaup þeirra fyrsta veislan
sem jeg var í. Þar var Þórður
læknir á Akureyri, sonur sjera
Tómasar Sæmundssonar. Söng
hann og þótti mikið til koma.
Annars var lítið um söngmenn
á þeim tíma, en þó heldur í þann
veg að lifna og Hallgrímur þar
einn með hinum fremstu.
Fleiri voru börn Ólafs, góð og
mæt. En jeg þori nú ekki að
treysta á dofnandi minni mitt, til
að segja sögur af þeim, þó að
margt sje á sveimi í huganum um
þessa góðu, gömlu Eyfirðinga,
bæði þá, sem jeg hef nefnt og
marga aðra. En skjóti nokkru
skökku við um það sem jeg hef
hjer sagt, mun það umbætt af
öðrum, og skal þá, sem ætíð, „hafa
þat, er rjettara reynisk", eins og
um ætt og uppruna hins góða
forseta Kirkjufjelagsins.
— Hefurðu nokkurntíma lent í
járnbrautarslysi ?
— Já, það hefi jeg. Einu sinni,
þegar jeg fór í gegnum neðan-
jarðargöng, þá kysti jeg óvart
föður stúlkunnar í stað hennar.
Jeg lá í mánuð á eftir
★
— Herra minn, þjer hafið bjarg
að lífi mínu. Hvernig get jeg sýnt
yður þakklæti mitt í verki ?
— Gifst tengdamóður minni og
flutst til Ástralíu.