Lesbók Morgunblaðsins - 19.07.1942, Blaðsíða 7

ur yfir Flóann, og hann þá eins
vatnsfullur sem hann frekast gat
verið. Geta allir þeir, sem ein-
hverntíma hafa farið eftir Flóa-
veginum í rigningartíð, og horft
iit yfir vegarbrúnina, ímyndað
sjer hvernig var að fara um hann,
vatnsfullan og veglausan með
þyngstu klyfjar.
Við fórum upp Sorta hjá
Reykjum og upp Brúnastaðaflat-
ir. Var það vægast sagt vegur
illur yfirferðar, um Merkurhraua
upp með Hvítá og var þá farið
að hvessa og stórrigna. Samt
hjeldum við áfram upp Skeið að
Hlemmiskeiði og tókum þar ofan.
Fyrir vestan túnið á Hlemmi-
skeiði var rás og farið yfir hana
á vaði í djúpu moldarflagi. Var
vaðið nokkra faðma breitt og vatn
ið í kvið á hestunum. En einmitt
í miðju vaðinu slitnaði sili og
snaraðist yfrum á hestinum. Voru
það sömu baggarnir sem týndust
á Hellisheiði um nóttina, 200
pund af bankabyggi, er gat ekki
orðið blautara en það varð nú.
Við báðumst gistingar á Hlemmi
skeiði. Þá bjuggu þar sæmdar-
og gestrisnishjónin Hannes Hann~
esson og Sesselja Eyjólfsdóttir.
Þar var vel tekið á móti okkur,
fengum heitan mat og gott rúm.
Minnist jeg þess ekki, hvorki fyr
nje síðar, að hafa orðið eins feginn
góðu rúmi.
Um hádegi næsta dag komum
við heim, með hestana alla
ómeidda, og þótti það mesta furða,
— Alisa: — Ó, frændi, hún
mamma sagði, að þú hefðir sjeð
ungbarnið hans Jóns. Hvernig
iítur það út?
Frændi: — 0, það er svo sem
ekkert að sjá. Það er sköllótt,
með kartöflunef, gljárakað í fram
an, rautt og þrútið, og líkist að
mínu viti sjeð einna mest göml-
um drykkjurút.
★
Jonni fjekk tvær afmælisgjafir,
dagbók og byssu. í dagbókina
skrifaði hann: Mánudagur: rign-
ing og slydda. Þriðjudagur; rign-
ing og slydda. Miðvikudagur:
rigning og slydda. Skaut ömmu.
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 23Í
Endurminningar
Framh. af bls. 229.
umst aftur á hótel Alexandra í
Hafnarstræti, til þess að drekka
þar kveðju- og skilnaðarskál.
Þar kom svo hver með sína
rós á brjóstinu, sennilega frá
einhverjum blómarósum bæjar-
ins, þó það sje nú gleymt og
grafið. Jespersen gamli Ijet eitt-
hvað í glösin, samkvæmt beiðni
okkar, og söngur og ræðuhöld
hófust. Við höfðum lifað skóla-
árin saman í mestu eindrægni,
vorum jafnan fáir í bekk, og
þurftum að halda vel saman til
þess að verjast fjölmennari her
úr hinum bekkjunum, en vorum
svo heppnir að eiga í okkar fá-
menna hóp þrjá krafta- og fim-
ieikamenn.
Það var mikið sungið þetta
kvöld og mikið talað. Þó var gleði
víman meiri en ölvíman, því þrír
okkar voru í bindindi, og hinir
þrír hófsamir í nautn áfengis. En
bak við gleðina bjó þó angur-
værðin yfir því, að þetta var í
bili síðasta samverukvöldið, og
tvo af þessum fimm bekkjar-
bræðrum mínum sá jeg aldrei
aftur.
Tímarnir breytast.
Svo liðu árin. Eitt — tvö —
þrjú — og áður en jeg vissi af,
voru þau liðin 50 framhjá.
Eftir hálfa öld tók jeg stúdents-
húfuna mína og setti hana á minn
hærukoll 30. f. m. og geklc einn
míns liðs út í sólskinið. Fjórir
fjelagarnir gömlu voru dánir, en
einn á lífi í Danmörku.
Mjer fanst alt vera orðið breytt.
Gömlu húsin voru flest horfin,
gömlu vinirnir líka. í stað þorps-
ins með ca. 4 þúsund íbúa, var
komin hjer stórborg með 40 þús-
und menn, auk allra hermann-
anna, sem enginn veit tölu á. Nú
hefði ekki borið meira á 60 nýjum
stúdentum í bænum, en okkur 6
fyrir hálfri öld. Tímarnir breytast
og mennirnir. Það fann jeg nú
berlega, og ekki síst á sjálfum
mjer.
„Hvað ertu að álpast út með
stúdentahúfu?“ spurði jeg
mig hálfönuglega, „þú ert þó
ekki farinn að ganga í barn-
dómi, eða byrja að verða elliær?
Eða ertu orðinn „studiosus per-
petuus?“ Við þessa spurningu
komst jeg aftur í sólskinssltap.
Jú, jeg er „studiosus perpetuus",
því svo lengi lærir sem lifir, og
mjer finst að jeg eigi eftir að
ganga um skólabrúna aftur með
gömlu fjelögunum. í nýju lífi
hlýtur að verða nóg að læra.
Þá verður gaman að lifa. —
Fjaðrafok
Einu sinni voru fjórir bræður
búsettir í Skotlandi. Einn þeirra
fór til Afríku til þess að freista
gæfunnar. Eftir 20 ár ákvað hann
að halda heim aftur, þar eð hon-
um hafði áskotnast talsvert fje.
Hann sendi bræðrum sínum skeyti
og bað þá að taka á móti sjer á
jarnbrautarstöðinni. Þegar hann
kom til Glasgow sá hann þrjá
menn með afar sítt ug mikið al-
skegg. í fyrstunni hjelt hann að
þeir væru honum ókunnugir en
við nánari athugun sá hann að
þetta voru bræður hans. „Hvers-
vegna í ósköpunum eruð þið með
svona sítt alskegg?“ spurði hann.
„Haltu þjer saman þrjóturinn
þinn“, svaraði einn bræðranna,
„þykist þú ekki muna, að þú
stakst af með rakvjelina okkar?“
★
Frambjóðandi úti á landi var
ásakaður um það af andstæðingi
sínum, að konan hans rjeði öllu
um stjórnmálaskoðanir hans. Hann
flutti eftirfarandi varnarræðu:
— í fyrsta lagi reynir konan
mín aldrei að hafa áhrif á skoð-
anir mínar. í öðru lagi tölum við
aldrei um stjórnmál. í þriðja lagi
hefir hún ekkert vit á þeim, og
í fjórða lagi er jeg alls ekki
kvæntur!
i