Lesbók Morgunblaðsins - 30.01.1944, Síða 14

30
„Andy“, sagði Maggie snökt-
andi“. Jeg hefi logið að þjer, og
þvi giftist nijer aldrei og hættir
að elska mig. En mjer finst jeg
verða að segja }>jer það samt. Það
hefir aldrei verið til af þesstfm
greifa svo rnikið sem litli fingur.
Jeg hefi aldrei verið trúlofuð. En
allar hinar stelpurnar höfðu verið
það, og þær töluðu um kærastana
sína. Það virtist gera karlmennina
«nn ákafari. Og, Andy, þú veist,
að svart fer mjer ákaílega vel. Jeg
fór. út í ljósmyndabúð og keypti
þessar myndir og bjó til alla sög-
una um greifann og dauða hans af
slysförum, svo að jeg gæti klæðst
svörtu. Og enginn getur elskað
lygara. Jeg dey af skömm. — Mjer
heíir aldrei litist á annan eu þig“.
★
En Andry hratt henni, ekki frá
• sjer, heldur þrýsti henni faptara
að sjer. Hún leit upp og sá, að
hann brosti.. „Gætirðu — gætirðu
fyrirgeíið mjer, Andy?“
„Já“, Sagði Andy. „Þú hofir
sagt mjer altaí ljetta, Maggie. Jeg
vonaði líka, að þú myndir gera
það fyrir brúðkaupið“. „Andy“,
sagði Maggie og brosti dálítið
feimnislega, þegar liiin var orðin
viss um, að sjer hefði verið fyrir-
gefið, „trúðirðu sögunni um greif-
ann f ‘ •
„Það var nú ekki meira en svo“,
sagði Andy og kveikti sjer í vindli,
„því að myndirnar, sem þú sýndir
mjcr, voru af Stóra Mike Sullivan.
Dómarinn: — Þessi lögreglu-
þjónn segir, að þjer hafið verið
meinyrtur í hans garð.
Ákærður: — En jeg ætlaði mjer
alls ekki að vera það. Hann talaði
til nn'n eins og konan mín er vön
að gera, og jeg gleymdi sjálfum
mjer og svaraði: „Já, ástin min“,
LESBÓK MOIiGUNBLAÐSINS
Fleipur sent
ÞÓRODDUK GUÐMUNDSSON
frá Sandi birti í Lestiók Morgun-
itlaðsins í Ssumar ritgerð, er hann
nefnir „Síðasta heiðarbýlið‘ ‘. Kveðst
hann helga hana heiðurshjónunum
Níels og Halldóru, er fluttu frá
Ilramitanga á Axarfjarðarheiði síð-
astliðið vor.
Kitgerð þessa hefir honum þótt
sæma að prýða með lítt merkri níð-
vísu, sem hann telur ranglega vera
orta um föður minn heitinn, Þór-
arinn Benjamínsson, og heimiii hans
í Efri-Hólum. Þykir mjer sennilegt
að áðurnefnd sómahjón kunni hon-
um litlar þakkir fyrir að helga þeiin
þessa smekklausu og áreitni við
minningu látins heiðursmanns, þó
að þau hinsvegar kunni að fyrir-
gefa honum ýkta og í aðra rönd-
ina dálítið broslega frásögn uin
híbýli þeirra og hcimilishagi, eins
og t. d. að ekki hafi verið borðað
með hnífapörum í Hrauntanga.
Örðugt virðist að gera sjer grein
fyrir því, hvern tilgang Þóroddur
getur haft með því, að grafa upp
þessa gömlu níðvísu, og birta hana
opinberlega í þessu sambandi.
llafi það verið ætlan hans að
koma fyrir augu lesenda, sem nýtinn
grúskari og velunnari þjóðlegra
fræða og alþýðukveðskapar, þá
liefir hoúurn brugðist illa bogalistin.
Vísan er alls ekki ort um for-
cldra mína eða heimili þeirra. Þeg-
ar jeg var unglingur heima hjá
þeim, heyi'ði jeg þessa vísu, og um
hvaða fólk hún var ort, og ástæður
til þess. Þarf ekki að greina frá því
hjer, að öðru leyti en því, að höf-
undur hennar, Erlingur Guttorms-
son í Ási, orta hana þegar haiui
var unglingur. Hafði hann reiðst
fólkinu, og kastaði vísunni fram í
bræði. Hefir það sjálfsagt ckki
til föðurhúsa
verið ætlun hans, að hún yrði nokk-
urntíma færð í letur.
Mátti hún því gleymast, og er
þegar gleymd, sem skammir um
nokkura sjerstaka menn.
Erlingur í Ási var einn af bestu
vinum föður míns, og hefir því á-
reiðanlega aldrei ort um liann níð
eða beðið honum óbæna. Enda er
þessi vísa mjög fjarstæð því að geta
hitt heimili foreldra minna á nokk-
urn hátt. Get jeg, þó að mjer sje
málið skylt, getið þess, að faðir
minft'var lærður smiður, orðlagður
fyrir vandvirkni, og bar heimilið
merki }>ess og annars þrifnaðar
úti og inni.
Er það einnig ekki vafa bundið,
að foreldrar mínir voru mjög vin-
sæl, og góðir þegnar í þjóðfjelaginu.
Minning þeirra er því fremur }>ess
verð að ‘vera í heiðri höfð. en að
vera óvirt með ósönnu og tilefnis-
lausu þvaðri.
llefir því greinarhöfundur, með
þessu tiltæki, verið sekur fundinn
uin fljótfærni og óráðvendni í máls-
meðferð.
Þorsteinn Þórarinsson.
„Þjer selduð mjer þennan bíl
„Já“.
fyrk' hálfum mánuði“.
„Segið mjer aftur alt, scm }>jer
sögðu mjer um hann þá. Jeg ætla
að selja hann“.
★
Tveir bílar rákust smávegis á í
mikilli umferð og annríki. Ánnar
bílstjórinn misti alveg þolinmæðina
og hrópaði:
„Því í djöflinum horfirðu ekki,
•hvert þú ert að fara, klunnaicgi,
rangeygði, hjólbeinótti og innskeifi
rottuunginn þinn“.
„Þú lítur ágætlcga út líka, dreng
ur“, svaraði hinn brosandi.