Lesbók Morgunblaðsins - 08.04.1945, Qupperneq 4

m
LESBÓK MOROUNBLAÐSINS
vík. Smalaði jcií svo saman ótal
vottorðum og fór með þau til Lands
höfðingja og bað um skírteini, en
hann Vísaði mjer á sýslumanninn
heima, Lárus Bjarnason, og hann
gaf mjer skipstjórabrjef. Sjáðu. Og
um leið rjetti hann að mjer vandað
og velmeðfarið skjal fitg. 18/2. 1903
undirskrifað af Lárusi og þar stend-
ur skýrt og skorinort að Skúli hafi
öll rjettindi til að stjórna fiskiskipi.
— Fórstu snemma á skútur?
—>- Áiáð 1898 að mig mijinir. Það
var dönsk skonnoorta sem hjet
Harald,, en á henni var jeg ekki
nema eitt úthald, sem kallað var.
En næsta ár var jeg á skútu sem
,.Springeren“ h.jet og var .Tón bróð-
ir minn formaður en jeg stýrimað-
ur. Þetta var mín fyrsta ,,upphefð”
og virtist lofa góðu því skútan var
góð. Hún var eign Ásgeirsverslunar
á ísafirði.
Aldamótaárið varð jeg skipstjóri
í fyrsta sinn á skútu, en það var þó
með undanþágu, því jeg var alveg
próflaus. Þessa skvitu átti Arni
Árnason í Bolungarvík og hjet hún
Valdi. Ekki stór. en mjög sæmi-
leg fleyta. Á henni fiskaði jeg best
um dagana.
— En eftir að þú fjekst skírtein-
ið?
— Þá rjeðist jeg til Árna Jóns-
sonar, sem þá var forstjóri Ásgeirs-
verslunar á fsafirði. Tel jeg það
eitt hið mesta gæfuspor æfi minnar
er jeg komst til hans. Hann var sá
allra besti húsbóndi, höfðingi og
mikilmenni,- sem jeg hefi nokkurn
tíma kynst og he/i jeg )»ó mætt
mörgum góðum manni um dagana.
Ilann var ljúfur sem barn, en þó á-
kveðinn í hverju máli og tryggur
með afbrigðum. Hjer á jeg mörg
brjef frá honum í þá daga. Held
þeim saman og geymi sem hverja
aðra dýrgripi.
•Jeg lít á brjefin, Þau eru ekki
löng hvert og.eitt, en innihald skýrt
og skorinort, engin óþarfafwð, en
látleysi og festa einkennið. Það s.jer
ekki á þeim, enda varðveitt vel.
— Já, heldur Skúli áfram, jeg
var hjá Árna frá því laust eftir alda
mót og þar til hann andaðist,
þá tóku aðrir við þeim vitvegi og
var jeg hjá þeim til 1924 og af þeim
var jeg 15 ár á sanva skipinu. Lovísa
hjet það, traust og framúrskarandi
gott skip. A því hefi .jeg kunnað
best við mig. Mjer hefir sjaldan lið-
ið verr en þegar því var ráðstafað
austvir á firði og þar dagaði uppi í
fjöru að rnjer er sagt. Hörmulegt að
fara svo með traust skip. En ekki
meir unv það. Á Lovísu fór je<g
marga góða og happasæla ferð og
aflaði vel. Vari^ altaf vel til manna,
og á frá þeim dögum mínar björt-
ustu endurminningar.
— Eftir að Lovísa var seld?
— Þá var jeg um tíma alt til 1936
hjá Tang og Riis í Stykkishólmi á
Ilans gamla, og sló þó slöku við
seinustu árin. Ljet þá son minn fara
túr og túr. Eftir það fór jeg í land
og er nvi sestur í helgan stein.
— Stein, já vel á minst. Þú hefir
unnið rnikið nú upp á síðkastið við
að skera allskonar hluti úr steinum.
Eru það þessir helgu steinar sem
þvi situr í.
— Já, hvorttveggja og, þetta eru
alveg fyrirtaks steinar senv jeg bý
allskonar hlviti vir. Svona steina
veit .jeg enga um nema hjer fyrir
ofan Stykkishólm. Jeg dunda við
)>etta á vetrum og hefi svo viðskifti
við ferðamenn á sumrin og hafa
margir verslað við mig. Þarf ekkert
verslunarbrjef, en þetta flýgur vit.
— Varstu einu sinni bókbindari?
— Jeg véit ekki hvrað á að segja
um það. En h.jer er skírteinið. Þor-
valdur í Hrappsey kendi rnjer að
binda inn. Pabbi vildi að .jeg lærði
einhverja iðn. Jeg var lasinn )iá og
ekki m.jög líklegur til stórræða. Svo
fjekk jeg kensluna og brjefið, batt'
inn einn vetur í Fagurey og eitt-
hvað þegar jeg var undir Jökli, en
síðan ekki söguna meir.
— Hvar lærðirðu þennan vitskurð
og þetta flúr sem þú hefir á hillun-
um, öskunum og því um líkt?
— Af sjálfum mjer góði, það er
að segja jeg sá margt af þessu fyr-
ir rnjer í gamla daga. Þá var keppst
um að hafa alt útflúrað bæði aska
og rúmfjalir, það var skravvt þeirra
daga. Svo er jeg nvi að rifja upp
minningarnar og það gerir manni
svo hlýtt í huga. Jeg býrjaði fljótt
að skera allskonar myndir í trje,
helst af einkennilegu fólki, þekt-
ist það og þá f.jekk .jeg snvvprvvr hjá
jjabba. En bágt átti jeg að hætta.
Þegar jeg var á skútunvvm komu
margir dagar sem legið var í blíð-
viðri. Þá daga notaði jeg oft til að
skera út hillur o. þ. h.
— Komstu oft í hrakninga um
dagana?
— Aldrei. Það var -eins og ham-
ingjan hefði tekið mig að sjer. Al-
drei hlekst á, aldrei mist mann, al-
drei veikst hjá mjer nvaður svo að
hann þyrfti á spítala, og þó var jeg
oft harðhentur karl minn. Já, þeim
þótti jeg nokkuð hvass stundum
oð það kom fyrir að hendurnar
voru fremur íátnar tala en munnur-
inn. En svo jafnaðist þetta alt sam-
an. Jeg var alinn upp við aga,
strangan aga. Það kendi jeg líka há-
setum mínunv. Yirti þá sem aganum
tóku en hina ljet jeg róa.
-— Þú hefir starfað meira en
)>etta ?
Það get jeg varla talið. Jeg
hefi mælt marga báta og svo hefi
jeg kent nvörgum ungum manninunv
siglingafræði og nú t. d. í vetur hefi
jeg haft 7 nenvendur. Það eru
skemtilegar stvvndir þegar nevnend-
urnir eru vakandi, enda verið hepp-
inn nveð nemendur. Jæja, nú má jeg
ekki vera að þessu málæði lengur.
Jeg hefi alt annað að hugsa um —
og Skúli stendur upp. Þar með var
Framh. á Ms. 202.