Lesbók Morgunblaðsins - 17.08.1945, Qupperneq 2

410
LESBÓK M0R0UNBLAÐSIN9
degi að miklu leyti og gistum eina
nótt. Frakkar hafa löngum haft mik
ið dálæti á Mikael erkiengli — ef
til vill af því, að þeir eru herskáir,
en Mikael engill er álitinn foringi
hinna himnesku herskara. Fjölda
margar kirkjur í Frakkl. eru við
hann kendar, einkum ef þær standa
hátt og turninn sjest langt að, en
efst á honum glampar fagurt lík-
neski af englinum.
Frægxist allra þessara kirkna er
sú, sem stendur eins og.vörður milli
Normandi og Bretagne (alment
nefnd „La Merveille d'Occident“
eða einungis „La Merveille" —*
furðuverkið). Þar er gamalt klaust-
ur frá því á 13. öld; hafa jafnvel
í grunni þess fundist klausfurleif-
ar frá því á dögum Karlamagnúsar.
Það var reist á háum kletti við sjáv-
arströnd. en þetta litla fjall varð
viðskila við meginlandið og lá að-
eins grandi út í það um háfjöru.
Nú hefir verið reistur varnargarð-
ur á þessum granda og upphleypt-
ur vegur. sem hægt er að aka eftir.
í kringum eyjuna eru rammar
víggirðingar. Neðst er dálítið þorp,
aðeins ein gata, en húð við húð,
þar sem kerlingar og karlar troða
upp á ferðamenn allskonar minja-
gripum: silfurkrossum, talnabönd-
um. silfurhringum o. s. frv. Svo
liggnr hrattur stígur og tröppiir
upp að klanstrinu og klausturgarð-
inum. en þar er margt fallegt að
sjá, auk dásamlegs útsýnis. Nokk-
uð er í rústum, en súlnagöngin,
sem munkarnir gengu um. dýrð-
legir salir („la salle des Chevali-
ers“ og „la salle des TTötes“ t. d.
hljóta að hrífa alla þá. sem elska
fagra byggingalist, þótt löngu sjeu
þeir rændir öllum innanstokksmun-
um. En efst uppi er kirk.jan og
turninn með logagiltum erkiengl-
inum gjörðum af meistarahöndum.
Jeg skal ekki hafa þessa lýsingu
lengri, því að þetta er í rauninni
aukamynd. En jeg get samt ekki
Grafreitur Chateantriand
stilt mig um, að <U'epa á sumt af
því sem fyrir augun har á leiðinni
til næsta áfangastaðar, sem var St.
Malo.
Fyrst fórum við um nokkuð ó-
frjótt land. jarðvegurinn sendinn
og grasið gisið og ekki eins grænt.
á litinn og við eiguin að venjast í
fjárhögum vorum, en þarna voru
samt kindur á heit og rifjaðist þá
upp fyrir mjer. að þetta mundi vera
það sem Frakkar kalla „prés salés“
eða salta haga. En í l’arís hafði jeg
oft heyrt talað um kjötið af þess-
um fjenaði, sem við sjerstök kjör á
að búa. en það k.jöt* þykir mörgum'
sjerstaklega gott <>g „piquant“ eins
og komist er að orði í París.
Brátt breyttist landslagið og jarð
argróðurinn. Við fórum framhjá
nokkrum hæjum, sem vegna veður-
blíðu og blómaræktar eru nefndir
jarðnesk paradís af þeim fjölmörgu
ferðamönnum, sem fóru þangað á
ári hverju fvrir stríðið. Einn af
þeim er bærinn Avranches, sem á
að njóta góðs af fjár- og fatasöfn-
un þeirri, er landar mínir hafa af
örlæti sínu gefið til, en sem því
miður er svo erfitt að koma á á-
kvörðunarstaðinn.
Jeg hefi ekki alls fyrir löngu
fengið brjef frá borgarstjóranum
í Avranches, dagsett 6. d. júnímán-
aðar, þar sem hann meðal annars
segir, að borgin sín, sem áður var
oft köllnð „Cité des fleurs“, þ. e.
blómaborgin, mætti nú nefna „Cité
des ruines“, þ. e. rústaborgin. Jeg
vil nota tækifærið til þess að bera
öllum þeim mörgu, sem hafa hugs-
að til bágstad<lra frænda okkar í
hinu fagra Normandi, kveðju horg-
arstjórans og þakkir hans. Þetta er
í annað sinn sem hann skrifar mjer
auk þess sem hann auðvitað hefir
saðið í sambandi við forseta Alli-
anee Franeaise.
St. Malo kom mjer kunnuglega
fyrir sjónir, þótt þetta væri fyrsta
og einasta sinn, sein jeg kom þang-
að. Fyrir ntan þær myndir, sem
jeg hafði sjeð af þessari gömlu, já,
níjög gömlu víggirtu hafnarborg,
þá hafði jeg lesið mikið um hana,
fornu fra»gð hennar, kaupmenn, út-
gerðarmenn og sjóræn.ngja og það
þætti fáfra*ði í sögu Frakklands að
vita ekki að þaðan fór Jaqnes Car-
tier, hinn frægi sjógarpur, sem fann
Canada árið 1534. Margir frægir
menn eru þar fæddir, þar á meðal
tveir af merkustu rithöfundum 19.
aldar, sem höfðn mjög hrifið mig
og jeg því kvnt mjer nákvæmlega
æt'isögu þeirra: Chateantriand og
Lamennais. Ilinn nýbakaði stúdent,
sem með mjer var og jeg öðru
, hver.ju verið samtíða frá því hann
var á barnsaldri og spjallað við
um bókmentir og listir, var eins á-
fjáður og jeg, að skoða það, sem
merkilegt var í hænum, en aðallega
voru það rit Chateantriand’s, seni
við rifjuðum upp fyrir okkur. En
Það er varla hægt að minnast á
bók hans: „Le génie du Christian-
isme“ án þess að minnast á Lam-
ennais um leið, þ\i það er óhætt
að segja, að þessir tveir menn áttu