Lesbók Morgunblaðsins - 27.04.1947, Blaðsíða 7

/
TÆSBÓK MORGUNBLAÐSINS
131
BRJEF FRÁ SVERTINGJA
, *
Einn af hershöfðingjum bandamanna, Attilo Gatii, sem hafði
herstjóm í Afríku á stríðsárunum, hefir ríýlega gefið út bók,
sem nefnist ,,South of the SaJiara“. í henni ■prentar hann þetta
brjef frá Svertingja í Kongo.
BRJEFI-Ð var aðeíns tvær síður,
skrifað á óhreinan pappír og á Kipg-
wana-máli. í þýðingu er það svolát-
andi:
Til góða herrans frá fyrverandi
þjóni hans, sem heitir Bombo, en herr-
ann kallaði altaf hinn síhrædda. Heill,
friður og heilb'rigði fylgi þjer.
Þetta er ekki hjálparbeiðni heldur
góðar frjettir. Uppskeran er góð. Nóg
af veiðidýrum. Börnin þroskast. Kon-
unum líður vel — enda þótt ein þeirra
væri veik þegar bumburnar þrumuðu
fyrst og sögðu að hinir vondu hvítu
menn og hinir vondu gulu menn, sem
eru langt í burtu, hefði farið' með
ófriði á hendur Belgum, Frökkum,
Ameríkumönnum og vinum þeirra.
Ein konan, sú elsta, var þá veik.
En bumburnar þrumuðu aftur. Þær
sögðu að óvinirnir væri að drepa og
pina jafnvel menn og konur, sem
vinna kærleiksverk, græða særða og
grafa dauða, og jafnvel menn og kon-
ur guðs, sem kenna hina sönnu trú
og kenna mönnum að lesa og skrifa.
Ein konan var veik og þjáðist mik-
ið. Ilinar börðu sjer á brjóst og grjetu.
En fætur mínir báru mig burt frá
þorpinu og hjarta mitt leiðbeindi
mjer til herbúðanna.
Þar fór hvíti læknirinn að fremja
galdra sína. Hann skoðaði tunguna í
mjeivHann skoðaði augun og eyrun.
Hann barði mjer á brjóst. Haun stakk
nálum í handleggina á mjer og í þeim
var hvítra manna lyf. Og svo var jeg
orðinn hermaður.
Jeg var nú hermaður og mjer var
kent að ganga, staðnæmast og snúa
við. Og svo gaf hvíti liðsforinginn
mjer riffil, sem hvíta stjórnin átti, en
jeg átti að fægja hann og geyma hann
og bera hann á öxlinni langar leiðir.
Svo lærði jeg að leggja kinnina við
riffilinn, loka öðru auganu, en gægj-
ast með hinu í gegn um lítið gat og
taka svo í með sleikifingrinum. Og
sjá, þá kom þessi litla þruma úr riffl-
inum og hjarta mitt titraði af ótta
og mig sárverkjaði í öxlina. En kúlan
hafði farið í gegn um kringlótt spjald
í miðju.
Svo sagði hvíti liðsforihginn: „Nú
eigum við að fara norður og þá lát-
um við kúlurnar ekki fara í gegn um
hvítt spjald heldur beint í hjörtun
á hinum vondu óvinum góðu hvítu
mannanna“. Og jeg var dauðhræddur,
því að móðir mín hafði hvorki gert
mig hraustan nje hugrakkan.
Eftir margra tungla göngu sagði
liðsforinginn: „Hjerna eru nú óvin-
Nrnir“. En þótt enginn þeirra væri
sýnilegur, þá lyfti einn þeirra byss-
unni og ætlaði að skjóta liðsforingj-
ann. En jeg heyrði til hans og vissi
hvar hann faldist svo að jeg sendi
mína kúlu í hjartað á honum áður.
Og þótt jeg væri enn skjálfandi af
hræðslu var jeg gerður að liðþjálfa.
Vegna þess hvað jeg heyrði vel.
Svo var það annan dag að jeg sá
að liðsforinginn ætlaði að ganga ofan
á vítísvjel. Jeg hljóp þá fram fyrir
hann og gróf upp vítisvjelina með
berum höndum. Og þá varð ógurlegur
hvellur og eldingar og jeg var ákaf-
lega hræddur. En alt fór vel. Enginn
hafði særst nema jeg. Og hvíti liðs-
foringinn er ekki dauður og getur
haldið áfram að berjast við fleiri
vonda óvini.
Og svo kom hershöfðinginn sjálfur
til sjúkrahússins. Og allir voru hljóðir.
Og jpS var veikur af blóðmissi og lá
í rúminu og var mjög hræddur. En
hann hafði komið til að festa merki á
brjóstið á mjer. Vegna þess að jeg
hafði sjeð veþ Og hann nældi merkið
í skyrtuna mína og sagði: „Þegar þjer
er batnað ferðu heim og gerist höfð-
ingi í þorpinu". Það var mikill heiður.
En jeg gat ekkert sagt. Jeg bara hló
og hló. Og þá sagði hvíti herforinginn:
,,Að hverju ertu að hlæja eins og chim-
pansi?“ Og jeg sagði: „Vegna þess
að títuprjónninn hefir farið i gegn
um skyrtuna og kitlar mig á brjóst-
inu“. Og þó hló hvíti herforinginn.
Og allir aðrir hlógu. Allir hlóu eins
og stórir chimpansar. Og þó kitlaði
jeg þá ekki með títuprjónum.
Það var nú meira grínið.
Og nú er jeg kominn heim. Og elsta
konan mín er orðin frísk. Og upp-
skeran er góð. Og jeg óska þjer hins
sarna. Þinn einlægur Bombo.
Svo kom ofurlítill eftirmáli:
Orðin eru mín. En ekki skriftin.
Vegna þess að mig vantar nú báða
handleggina. Þeir fóru í hvellinum úr
vítisvjelinni. En það gerir ekkert til.
Vegna þess að nú skrifa aðrir og veiða
fyrir mig. Og það er gott, því að bæði
augun mín fóru líka í hvellinum. En
eyrun eru ágæt.
íW ^
Östergaard heitir stórt býli í
Ströby Gröftemark í Danmörku.
Óðalsbóndinn heitir Ejnar Nietsen.
Á gamlárskvöld komu nokkrir ná-
grannar hans að heimsækja hann
og bjóða honum gleðilegt nýár. Um
leið og þeir kvöddu skutu þeir
nokkrum flugeldum. En ein rá-
kettan kom niður í hálmþak á einu
húsinu og kviknaði í. Brann svo
allur bærinn og inni brunnu 15
nautgripir og hundur, en fólk
bjargaðist. Tjónið er metið 100.000
króna.