Lesbók Morgunblaðsins - 11.01.1948, Qupperneq 6

6
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
", 2».í { '

AMERISKAR KIMNISOGUR
■
ÞaiSvar svó sem auðsjeð, að maðurinn,
sem ruddisc inn í almenningsvagninn,
var augafullur. Hann slagaði sitt á
hvað og hann var nær dottinn um
sjálfan sig og um leið steig hann
hastarlega ofan á tærnar á heiðurs-
manni nokkrum en hlammaðist svo
í sætið hjá honum. Þessum heiðurs-
manni brá mjög ónotalega við þetta;
vera má að honum sje illa við fulla
menn. Hann hvesti augun á hinn ölv-
aða mann og spurði með þjósti hvers
vegna hann hagaði sjer þannig.
Sá fulli glenti upp skjáina framan
í hann og spurði:
„Sáuð þjer mig þegar jeg lcom upp
í vagninn?“
,,Auðvitað.“
„Hafið þjer nokkurn tíma sjeð mig
fyr?"
„Nei"
„Hafið þjer nokkurn tima heyrt mín
getið?“
„Nei.“
„Vitið þjer nokkuð hvað jeg heiti?“
„Nei.“
„Hvernig í skrattanum vitið þjer þá
að það er jeg?“
X.
Hjer fyrrum, þegar Kínahverfið í
New York var á duggarabandsárum
sínum — hvað svo sem það þýðir, þá
voru þar þrír menn, sem allir blaða-
menn þektu. Einn var Blinky Britt og
annar var ráðvandi John. Hann fekk
' viðurnefni sitt af því, að einu sinni
þegar Blinky var augafullur og hafði
sofnað á gólfinu, þá datt úr honunj
gerfiaugað og valt út á gólf, en John
Clorey tók það upp og setti það á sinn
stað. Sá þriðji var Dingo Katz. Ráð-
vandi John var knæpueigandi í Doy-
ers-stræti. Blinky var hafður í sendi-
ferðum milli Kínverjanna, en Dingo
Katz var vasaþjófur, og gerði sjer
það helst að atvinnu að stela af kor>-
um í almenningsvögnum. Þessir þrír
voru aldavinir og mátti varla einn af
öðrum sjá.
En svo kom fyrir leiðinlegt atvik
og skildi þá. Dingo var gripinn og
honum varpað í fangelsi. Hann reynd-
ist sannur að sök og þá var hann lok-
aður inni í Sing Sing fangelsinu. Allir
vissu að fjelagar hans höfðu gert alt,
sem í mannlegu valdi stóð til þess að
hjálpa honum, en samt sem áður taldi
hann að þeir hefði brugðist sjer og
var reiður við þá.
Svo var það nokkrum mánuðum
seinna að blaðamaður nokkur rakst á
Blinky Britt í knæpu.
„Jæja, Blinky, hefurðu frjett nokk-
uo nýlega af honum Dingo vini þín-
um?“ spurði blaðamaðurinn.
„Minstu ekki á hann“, sagði Blinky.
„Jeg vil ekki heyra hann nefndan.“
„Hvað er þetta, og þið sem voruð
aldavinir?“
„Já, jeg helt líka að við værum góð-
ir vinir“, sagði Blinky. „En nú skal jeg
segja þjer hvílíkt óhræsi hann Dingo
er. Eins og þú veist, þá var hann stað-
inn að stuldi niðri í Conal-stræti, og
lögreglan greip hann. En jeg gerði alt
sem jeg gat til að bjarga honum og
jeg eyddi mínum seinasta eyri til þess
að fá góðan lögfræðing að verja hann.
Það varð alt gagnslaust. Kviðdómur-
inn dæmdi hann sekan.
Og þegar veslingurinn hefur nú set
ið inni í tvær eða þrjár vikur, þá segi
jeg svona við sjálfan mig, að ekki sje
það nú nema sjálfsagður vinargreiði
að heimsækja hann. Jeg kaupi því
alla vasa fulla af góðgæti handa hon-
um og legg á stað einn sunnudags-
morgun. Þegar jeg kem að fangels-
inu hitti jeg þar lögregluþjón í fullum
skrúða og jeg spyr hann: „Er ekki
heimsóknartími í dag?“ Hann segir
jú, og þá segi jeg: „Farið og segið
Dingo Katz að vinur hans Blinky
Britt sje kominn og langi til að tala
við hann.“
En hvaða skilaboð haldið þjer að
lögregluþjónninn komi með frá hon-
um: _4ð hann sje ckki þarna!
XI.
Prestur helt ræðu um upprisu holds-
ins og dómsdag. Hann lýsti því með
hjartnæmum orðum hve stórkostleg-
ur sá dagur væri, þegar hvert einasta
mannsbarn, sem á jörðinni hefði lifað
kæmi fram fyrir dómstól drottins til
að meðtaka þau laun, sem unnið var
til i lifanda lífi.
Að guðsþjónustu lokinni heldu allir
heim til sín nema íri nokkur. Hann
gaf sig á tal við prestinn.
„Mig langar til að spyrja yður einn-
ar spurnipgar“, sagði hann. „Jeg hlust
aði á ræðu yðar, en skildi hana ekki
almennilega.“
„Jeg helt þó að jeg hefði talað nógu
ljóst,“ sagði klerkur.
„Það er sjálfsagt og ræðan var fall-
eg“, sagði írinn. „En mig langar til
að fræðast um þetta: Haldið þjer að
hver einasti maður, sem uppi hefur
verið á jörðunni, muni koma saman
í einn stað á sömu stundu þegar dóms-
ins lúður gellur?“
„Já, þannig skil jeg spádómana og
guðspjöllin,“ sagði prestur.
„Haldið þjer að Kain og Abel muni
standa þar hlið við hlið ?“
„Auðvitað,“ sagði prestur.
„Og halðið þjer að Davíð og Golíat
muni vera þar líka?“
„Vissulega.“
„Og Brian Born og Oliver Crom-
well?“
„Já, já.“
„Og Gromiko og Marshall?"
„Enginn efi á því.“
„Þá ætla jeg bara að láta yður vita
prestur minn, að það verður ekki hægt
að dæma mikið þann daginn.“
XII.
Goldberg var auðugur kaupmaður.