Lesbók Morgunblaðsins - 04.09.1949, Page 2

382
LESBÓK MORGUNBLAÐSTNS

Íbuðarhús og skúrar i Selsvör.

Oamli tíminn að baki.
fa» HS
lega, staður, sem ætti sjer l.rnga
sögu um sjómenn og baráttu þeirra
við brimsollið hafið, sem hjeðan
blasti við sjónum. Já, hjer var jeg
nú staddur á einum þeim stað.
sem geymir ótalmargar minning-
ar frá baráttusögu íslenskrar sjó-
mannastjettar. En allar þær minn-
ingar voru nú máðar að mestu
burtu í algleymisdjúp ára og alda.
Nöfn margra sjómannanna höfðu
að vísu verið skráð í kirkjubæk-
urnar, en fáir þekkja þau nú.
Við gengum að sjálfri vörinni.
Hún hafði einhverntíma fyrir
löngu verið rudd gegnum grjóturð
og síðan haldið sæmilega við. Þar
stóðu allmargir litlir, en snatrir
bátar með vjel. Úr þessari vör
hafði margri fagurri fleytu ver> 1
ýtt á flot; hraustar hendur knú.' i
árar. En áður en langróðurir. i
sjálfur var hafinn, höfðu allir tek-
ið ofan höfuöföt sín og beðið stutír
ar bænar, — áður en lagt var 11
á víðfeðmt hafið íramundan. Hrað-
inn hafði þá ekki enn bannað að
staldra við til bænagerðar.
— Að landi hafði svo verið lagt
með aflann á þessum stað. Sá afii
hafði ekki aðeins verið undirstaoa
efnalegrar aíkomu einstaklingsins,
heldur einnig að nokkru Reykjavík-
ur í heiid. Or cnn er hjer lagt að
landi með afla, sem seldur er að
mestu á torgum Reykjavíkur. Sum-
ir kaupendur gera athugasemdir
og segja að varan sje altof dýr, en
slíkar athugasemdir gera þeir ein-
ir, sem ekki þekkja starf sjómann-
anna, hvort sem þeir róa frá Sels-
vör eða einhversstaðar annars-
staðar.
Jeg kveð Selvararbúann.
Hann hafði sagt mjer margt,
sem jeg ekki vissi áður um Sels-
vör — og um Reykvíkingana í SelsT
vör, sem selja Reykvíkingunum úr
stofuylnum afla sinn. Með stórri,
sigg-gróinni hendi tók hann fast
um hönd mína. Svo gekk hann til
netjanna sinna — það voru átta net
sem hann átti eftir að hreinsa í
dag. — Jeg gekk upp vörina. Við
hlið mjer gekk litli drengurinn
minn, sem með mjer kom þarna.
Hann hafði ekkert sagt til þessa.
Nú benti hann mjer á lítinn bát,
sem hvolft hafði verið upp af vör-
inni.
„Sjáðu gamla bátinn. Hann er að
verða ónýtur“, sagði drengurinn.
Jeg leit þangað. Jú, þarna var
hann, óvarinn fyrir sól og vindi.
Og stórar rifur blöstu við á bvrð-
ingnum. Sögu þessa báts var senni-
lega lokið. Honum myndi ckki
framar ýtt úr vörinni. Ef til vill
var eigandi hans búinn að eignast
annan bát —og þá auðvitað með
vjel. Þá gleymdist þessi gamla
fleyta, sem eitt sinn færði björg í
bú, en hafði ekki nógu mikinn
hraða.
Jeg virði vörina enn einu sinni
fyrir mjer. í kyrðinni er líkt og
allt í einu heyrist fótatak liðinna
kynslóða frá mölinni — urg í fjöru-
grjótinu, þegar bátarnir renna eft-
ir því — áraglam, þegar lagt er
frá landi, — svo deyr það út í
fjarska, eins og minningin um
mennina, sem þar fóru og hingað
komu að landi með afla sinn. —
Flugvjel flýgur yfir — það er milli-
landaflugvjel. Nútíminn kallar.
Jeg geng með son minn mjer við
hlið frá hinni friðsælu Selsvör,
fram hjá háum húsum úr steini
og stáli, — eftir breiðri götu. Bíll,
aftur bíll, bifhjól, — hjer verð jeg
að halda fast um hendi litla drengs
ins míns. — Þarna flýgur flugvjel
— Stórt gufuskip öslar út fló-
ann, — stórir þilfarsbátar, vjel-
knúnir, stefna að landi.
í Selsvör er friðsælt þennan
fagra, sólbjarta sumardag.
Jón Kr. ísfelrl.
V ^ 4/ V
Málg kona var'að segja manni
sínum frá dónaskap vinkonu sinn-
ar: „Hún geispaði sjö sinnum á
meðan jeg var að tala við hana“.
„Ertu nú viss um að hún hafi
geispað?" sagði maður hennar.
„Ætli hún hafi ekki aðeins opnað
munninn til að segja eitthvað?“