Lesbók Morgunblaðsins - 31.12.1949, Síða 1
J§tí>t$»lrW>;£Íll£
47. tölublað. Gamlársdagur 1949. XXIV. árgángur.
------------------------------------,--
K J ARNÖRKAN
TIL LÆKIMINGA A KRABBAIMEINI
Eftir J. S.
FLESTIR hugsa sjer kjarnorkuna
sem ógurlegt eyðileggingarafl. Mín
reynsla er sú, að hún getur bjarg-
að lífi manna. í’yrir einu ári lá
jeg í rúminu með óþolandi kvöl-
um og átti mjer ekki aðra ósk
heitari en þá, að dauðinn leysti
mig frá þjáningunuml í dag er jeg
starfandi þegn í þjóðfjelaginu,
kenni mjer einkis meins, hlaðinn
kjarnorku og lífsorku.
Mjer hafði farið sem öðrum, að
jeg varð skelfingu lostinn er fregn-
in kom um að kjarnasprengju hafði
verið varpað á Iliroshima hinn 6.
ágúst 1945. Mjcr ofbauð, eins og
öðrum, hin hræðilega eyðilegging,
og mjer varð blátt áfram ilt af að
hugsa um það að 210 þúsundir
manna, kvenna og barna höl'ðu l'ar-
ist við sprenginguna, eða dáið
seinna af völdum geislana frá
henni.
Ef einhver hefði þá sagt mjer
að fjorum árum seinna mundi jeg
sjálfur ganga um kring hlaðinn
atomgeislum, þá hefði jeg haldið
hann geggjaðan. En þótt ótrúlegt,
sje, þá heíir nú þetta skeð.
Randall
Ef mönnum hefði ekki tekist að
beisla kjarnorkuna, þá væri jeg nú
ekki á lífi. Og á þessu ári hefi jeg
fengið í mig meira af atomgeisl-
um en nokkur annar maður, og
alla mína ævi munú þessir geisl-
ar stafa út frá mjer.
Þetta ber eigi svo að skilja að
jeg sje sjálflýsandi í myrkri, en
stundum, eftir að jeg halði fengið
„atomblöndu“ þá hoppaði Geiger-
mælirinn eins og api. Og í marga
daga á eftir þótti það ráðlegast að
ungt fólki kæmi ekki nærri mjer
og þeim geislunum, sem stöfuðu
frá mjer.
Fram að þessu hafa vísinda-
menn ekki uppgötvað nema brot
af því hverja þýðingu kjarnorku-
vísindin hafa. Á hverjum degi upp-
götva þeir eitthvað nýtt. Og það
getur vel verið að bráðum njótið
þið góðs af þessu á einhvern hátt.
Nú stefna kjarnorkuvísindin nær
eingóngu að því, að nota þennan
kraft til góðs, til þess að framleiða
betri fæðu, klæði, húsnæði og sam-
göngutæki, og til að finna ódýra
og hentuga orku fyrir iðnaðinn.
& -*■
„IIirosliima-coc,ktail‘< .
Til þessa er varið mörgung ríiiíjón-
um dollara árlcga.
*Xf -,
SAGA MÍN byrjar í rauninrii á
smá óhappi, sem jeg varð tyrir
27. desember 1947. Jeg var -bá 55
ára og virtist við bestu heilsu. Jeg
ætlaði að fara með umbúðir af
jólagjöfum niður í miðstöð. Stig-
inn niður í kjallarann var brattur,
og í efstu riminni misti jeg fót-
anna og hrapaði niður. Jeg kom
niður á fæturnar, en það varo eins
bog brestur í bakinu á mjer. Daginn
eítir hafði jeg mikinn verk í bak-