Lesbók Morgunblaðsins - 15.01.1950, Blaðsíða 15

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
21
AMERISKAR KIMNISOGUR
MAÐUR er nefndur Georg og hann
var daglegur gestur á drykkjukrá,
þar sem sá þótti mestur maðurinn
er mest gat drukkið án þess að
„detta undir borðið“.
Eitt kvöld kom Georg ekki og
ekki heldur næsta kvöld. Og svo
leið hálfur mánuður að hann sást
ekki. Fjelagar hans botnuðu ekkert
í þessu. En svo skýtur honum upp,
öllum reifuðum og gangandi á
tveimur hækjum. Þeir þyrptust ut-
an um hann og spurðu í þaula
hvernig á þessu stæði.
— Hvernig jeg meiddi mig? sagði
Georg. Jú, jeg skal segja ykkur
það. Þið munið, að þegar jeg fór
heðan seinast þá fann jeg ekki á
mjer. Jeg hafði að vísu drukkið
mikið um kvöldið, en jeg fann ekki
á mjer, fremur en jeg hefði ekki
bragðað dropa. En einhvern veginn
grunaði mig það, að Brooklyn
dvergarnir mundu heimsækja mig
þá um kvöldið. Jeg fann það á
mjer. Og þegar jeg var háttaður
og hafði fleygt mjer upp í rúmið
— jú, þarna standa þá tveir af
þeim við fótagaflinn.
— Hverjir eru þessir Brooklyn
dvergar? spyr einhver.
— Þekkið þið þá ekki? 9pyr
Georg. Þetta eru svolítil kríli, svo
sem svona háir (og hann mælir
mcð héndinni svo sem spönn) og
þeir eru í ljósgulum skyrtum. Og
þarna stóðu nú tveir þeirra við
fótagaflinn hjá mjer. Jeg lá alveg
kyr og ljest sofa, en gaf þeim þó
gætur og sá að þeir kinkuðu fvrst
kolli í áttina til mín og svo hvor
til annars og sögðu: „Þetta er liapn.
]Jctta cr snáðinn". Þá slökk jeg upp
úr rúminu og ætlaði að þrífa þá,
cu þeir komust undan, annar inn i
ofrunn og hinn ut unr skráargatið.
Jæja, sagði jeg við sjálfan mig,
ætli þeir hafi ekki fengið nóg af
þessu? Og svo fór jeg aftur upp í
rúmið.
Eftir svo sem eina mínútu leit
jeg upp aftur, og hvað haldið þið
að jeg sjái þá? Þarna á miðju gólf-
inu standa þá sjö Brooklyn dverg-
ar, stinga saman nefjum og segja:
„Þetta er hann. Þetta er hann“.
Jeg rauk þá á fætur eins og eld-
ing, en jeg mist! af þeim. Þeir flugu
í allar áttir, undir hurðina, yfir
hurðina, í gegnum skráargatið og
alls staðar.
Þá helt jeg nú að jeg væri laus
við þá. En rjett þegar jeg er búinn
að breiða yfir höfuðið, þá heyri jeg
eitthvert pískur, og þegar jeg leit
upp, þá voru þarna sextíu dvergar.
Jeg vissi að þeir ætluðu að gera
mjer eitthvað, því að jeg sá að þeir
litu ýmist á mig eða hver á annan
og sögðu: „Þetta er hann. Já, það
er áreiðanlegt að þetta er hann.“
Jeg var algáður, eins og jeg hef
sagt ykkur, og jeg vissi vel hvað
jeg átti að gera. Jeg stökk á fætur
og rjeðist á þá, því að hið eina,
sem dugar við Brooklyn dverga er
að ráðast á þá. En þeir komust allir
undan, hver einn og einasti. Og svo
fór jeg upp í rúmið aftur og helt
að þessu væri nú lokið. En hvað
haldið þið að þá gerist?
— Það vitum við ekki. Hvað
gerðist?
— Rjctt þegar jeg hafði breitt
ofan á mig varð mjer litið upp og
standa þá ekki þrjátíu og fimm
þúsundir af þessum Brooklyn
dvergum þar á gólíinu. Og nú voru
þeir allir með byssur. Fyrirliðinn
raðaði þeim í íylkingu, reif svo
sveið sítt úr sliðrum, sveiflaði því
yfir mjer og hropaði: „Þetta er
hann, fjelagar. Þetta er hann.“
Og svo grenjaði hann: „Verið við
búnir.“
Og svo grenjaði hann aftur:
„Miðið....“
Eins og jeg hef áður sagt var
jeg algáður og vissi vel hvað fram
fór. Jeg sá hvað þeir ætluðu sjer.
En áður en foringinn gæti skipað
þeim að skjóta, hentist jeg upp úr
rúminu og út um gluggann.
Hann þagnaði um stund og skol-
aði kverkarnar með vænum teyg
af sterkum drykk.
— Eins og þið vitið, þá á jeg
heima á þriðju hæð og jeg kom
hart niður, eins og þið getið skilið.
En hugsið ykkur hvernig hefði far-
ið, ef jeg hefði verið ölvaður og
ekki nógu viðbragðsfljótur að
henda mjer út um gluggann!
—o—
FRÚ LEVINSY haíði verið allan
veturinn á baðstaðnum Palm
Beach. En þegar hún kom heim
um vorið Ijest hún snögglega.
Tveir vinir hjónanna fóru heim
til ekkilsins að hugga hann og tjá
honum samúð sína. Þeim var vísað
inn í stofu og þar sat hann við
opna líkkistuna. Þeir virtu hina
látnu fyrir sjer og annar þeirra
sagði:
— En hvað hún lítur vel út.
Þá sneri ekkillinn sjer við og
dæsti:
— Þakka skyldi henni. Hefur
hún kannske ekki verið í Palm
Bcach í allan vetur?
V -V -V ^
Maöur nokkur sótti um atvinnu og
tilvonandi húsbóndi spurði hann spjör-
unum úr. Meðal annars spurði hann:
— Eruð þjer giftur?
— Já, en er jeg þá óhæfur til að
taka að mjer starfið?
— Lungt í frá. Jcg vil helst hafa
giíta menn i þjónustu minni, því að
þeir rjuka ekki upp þegar jeg skamina
þa.