Lesbók Morgunblaðsins - 14.05.1950, Qupperneq 16

284
LESBÖK morgunblaesins
Nú þegar sumarið er komið fara íþróttamótin að byrja, en auk þeirra, sem taka þátt í keppninni sjálfri, draga
þau að sjer þús. áhorfenda. Er það ein besta skemmtun margra að horfa á æskumennina reyna með sjer. Þessi
mynd er tekin af knattspyrnukeppni á íþróttavellinum í Reykjavík. — Ljósm. Mbl. Ól. K. M.
Jón Þorkelsson rektor
var töluvert einkennilegur maður,
bæði að sjá og reyna. Hann var grand-
var og heiðarlegur maður í alla staði,
vel lærður málfræðingur, en að öðru
leyti svo barnalegur, að orð var á gert.
Gengu um það margar sögur í bænum.
Man jeg eftir einni slíkri. Sagt var,
að konan hans hefði einu sinni gefið
honum hnakk, en ístöðin vantaði og
keypti hann þau sjálfur. Kostuðu þau
fimm krónur. Ekki var við því að bú-
ast að rektor færi nokkru sinni út að
riða, enda varð það aldrei. Að lokum
fór svo að hann bauð hnakkinn til sölu.
Kom þá maður til rektors, sem gjarnan
vildi fá hnakkinn keyptan og spurði
um verð á honum.
„Hann kostar fimm krónur", sagði
rektor.
„Fimm krónur?" sagði maðurinn for-
viða.
„Já, jeg læt hann ekki fyrir minna“,
mælti rektor og stokk ekki bros.
(Lifað og leikið).
Kveð'ið við biskupsiát.
Svo kvað Jónatan (prestur frá Ljósa-
vatni) um lát Jóns biskups (Teitsson-
ar d. 1781), er hann sagði það Jóni
presti lærða á Hjaltastöðum, er síðast
helt Grímstungur (1786—1798):
Blessaður Hóla biskupinn
burt er numinn í himininn;
(hans sakna fáir hjer í sveit,
hann grætur enginn það jeg veit);
grettur mjög var sá grýlubur,
af görpum Jón Teitsson kallaður;
hann helt á stólnum hálfum bú,
hálfvígði einn prest - og búið er nú. •
Þótti og sumum eigi mikils vert um
biskup þann, þótt sumt mætti hon-
um vel lánað vera; sat hann og eigi
lengur en rúmt ár á stóli; vígði einn
prest, Jón son Magnúsar prests á Hösk-
uldsstöðum á Skagaströnd, til Vestur-
hópshóla, en það sögðu óvildarmenn
bisups, að hann gleymdi að taka af
Jóni þessum prestaeiðinn, og það hafði
Jónatan heyrt. (Gísli Konr.)
Forljótt mál.
í Saðarsveit tilfell (1733) forljótt og
hjer á landi fáheyrt mál. Dóttír sjera
Jóns á Staðarstað, Sigþrúður, ógipt, tók
sig heiman frá foreldrum sínum að
þeim bæ Álftavatni þar í sveitinni. Á
þorra um veturinn kom til barn á þess-
um bæ, hvert kaliað var vandalausra
hjóna. Kona mannsins ljet leiða sig í
kirkju, svo sem móðir væri að barn-
inu, en nálægt Jónsmessu ól þessi sama
kona barn, fullburða fóstur. Þess fæð-
ingu og skírn leynt fram til Allra-
heiiagramessu, þar til auglýstist fyrir
eftirgrenslan og sýslan sýslumannsins
Jóhanns Gottorps eftir algengu rykti,
að Sigþrúður meðkendi sig vera móður
að fyrra barninu. (Hítardalsann.)
Þá næ jeg þjer.
Pjetur Jónsson í Reykjahlíð og Jón
gæska í Austara-Seli voru báðir stadd-
ir á Húsavík. Pjetur var mikill bóndi
og átti ágæta reiðhesta. Var hann nokk-
uð vínhneigður og hætti til að sofna
skjótt, þar sem hann var staddur, er
hann var við öl, jafnvel úti á víða-
vangi er hann var á ferðalagi. Jón
var lítt ríðandi. Báðir voru þeir Jón
og Pjetur búnir til heimferðar og vildi
Jón verða Pjetri samferða. „Það þýðir
ekkert fyrir þig, Jón minn, jeg fer í
loftinu", á Pjetur að hafa sagt. „Ein-
hvern tíma kemurðu niður, og þá næ
jeg þjer“, svaraði Jón. (Ódáðahraun).