Lesbók Morgunblaðsins - 06.08.1950, Blaðsíða 4

376
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
í sambandi við þetta er fróðlegt
að athuga frásögn Paul Bruntons
af indverskum yogi, eða töfra-
manni, sem hann kyntist í Ind-
landi. Hann hjet Sage Visshudd-
andha. Ein af listum hans var sú,
að liann, gat með viljaafli sínu
einu ráðið yfir orku sólargeislanna
og náð úr þeim litum og angan,
en þ*rð hefir verið talið að blóm-
in ein geti gert, og þó með löng-
um típia.; En Sage gat gert þetta
á sviþstundu og hafði ekkert ann-
að áhald til þéss en stækkunargler.
Hann ljet Brunton skoða stækk-
unarglerið, svo að hann gæti geng-
ið úr skugga um að það væri að-
einj-venjulegt stækkunargler. Og
síðan framleiddi hann hvaða blóm-
an'gan, er um var beðið, með því
að lata^solarljósið falla í gegn um
stækkunáfglerið í vasaklút.
Þett^.4pr þannig fram, að fyrst
nefndi Bjrunton þá blómangan, er
hann óskaði eftir og síðan fekk
hanr\j5age vasaklút. Og eftir ör-
litla stund rjetti Sage vasaklútinn
að honum aftur, ilmandi af þeirri
blómangan, er um var beðið Að
hjer hafi ekki verið um skynvillu
Bruntons að ræða, má marka af
því, að á eftir ljet hann menn, sem
ekkert vissu um þetta, þefa að
klútnum og fundu þeir glögglega
af honum hina tilteknu angan.
Þessi tilraun var endurtekin mörg-
um sinnum og aldrei fataðist Sage
að frahnleiða þá angan, er ósk-
að var eftir.
ÞÁ MÁ að lokum geta um eitt
fyrirbrigði, er lengi hefir kunnygt
vérið, en er þó ekki enn skýrt
á vísindalegan hátt. í „Eidophone
Voice Figures", sem kom út 1904
segir M._ W. Hughes frá því, að
mannsröddin geti breytt duftlagi í
ýmsar myndir, ef hún nái að verka
á dúftið. Birtir hann ýmis sýnis-
horn af þessum myndum.
Chladni hafði þó áður sannað
þetta. í lok 18. aldar skýrði hann
frá því, að með því að draga fiðlu-
boga yfir plötur, sem duft var á,
myndast úr duítinu allskonar reglu
leg tákn en mismunandi eftir nót-
unum .Einni öld síðar fann pró-
fessor Taylor upp aðferð til þess
að láta hljómsveiflur mannsradd-
ar koma fram sem titring í sápu-
bólum. Kom þá í ljós mismunandi
titringur, eftir því í hvaða „tón“
talað var. En hljómar, framleidd-
ir á hljóðfæri, orsökuðu altaf sams-
konar titring. Þessar athuganir
hafði M. W. Hughes sem grund-
völl að tilraunum sínum, en til
þeirra notaði hann hólk og plöt-
ur, sem sandi eða dufti var stráð
á. Hann ljet svo syngja í gegn um
holkinn, og það brást ekki að í
duftinu myndaði hver nóta altaf
sitt sjerstaka tákn. E-nóta mynd-
aði til dæmis tákn, sem líktist mest
fjögurra laufa smára, en blöðin
mynduðu reglulegan kross. D-nóta
framleiddi tákn með átta laufum,
líkt og blóm. G-nóta framleiddi
tákn, sem var sveigmyndað líkt og
skeifa o. s. frv. Hughes ljet syngja
enska þjóðsönginn og birtir Tnynd
af þeim táknum, sem þá komu
fram í duftinu. Það var merkilegt,
að altaf komu fram hin sömu tákn,
hver sem söng, en ofurlítið breyti-
leg eftir því hvernig röddin var.
Óþjálar raddir og hranalegur söng-
ur afskræmdu táknin, líkt og hroð-
virkni hefði átt sjer stað við mynd-
un þeirra. En mjúkar og hreinar
raddir framleiddu hrein og fagur-
lega mynduð tákn. Annars er það
einkennilegt, þegar samfeldur
söngur er látinn mynda tákn, þá
verður heildarsvipurinn ósköp lík-
ur því, sem þar sje um mynd af
sjávargróðri að ræða.
(Þýtt).
(Wnöhjai
Fióla litla var með foreldrum sín-
um í sumarbústað. Þnu höfðu trevst
>í veiðiskap. en veiðin brást og var
orðið þröngt i búi. Fraenka kom að
heimsa?kja þau. Fjóla hljóp á móti
henni til að segja henni frjettimar og
var mjög óðamála:
— Nú er lag á hjá okkur, grautur
á eftir graut ðg grautur út á.
★
Mamma keypti nýa sokka handa
Dísu litlu og sagði:
— Þú færð ekki að fara í þessa
sokka fvr en gat er komið ó þá. sem
þii ert í.
Eftir dálitla stund kemur Dísa til
mömmu og sýnir henni stórt gat á
öðrum sokknum sínum. Mömmu grun
-aði að Disa hefði viljandi sett gatið
á en Disa þrætti. Við miðdegisverðar
borðið segir svo mamma alt í einn
upp úr þurrti:
— Með hverjum skærunum gerðir
þú það, þeim stóm eða litlu?
— Þeim stóm, sagði Disa.
★
Maggi litli var sendur til ömmu
sinnar, sem átti heima uppi i sveit og
skvldi vera þar sumárlángt. Þar var
mikið af hænsum, en hæns hafði
Maggi aldrei sjeð á ævi sinni. Hann
hafði ósköp gaman af kjúklingunum,
en þegar hann sá hanann, varð hann
alveg forviða, hljóp inn til ömmu
sinnar og sagði:
— Amma. amma, einn hænuung-
inn er farinn að blómstra!
★
Mamma var með Jóa litla niður á
I.ækjartorgi og beið eftir strætisvagni.
Nokkrir olíublettir vcru á götunni og
það hafði rignt. Jóa varð starsýnt á
blettina og alt i einu hrópaði hann:
— Nei, marama, sjáðu dauða regn-
bogann.
★
Tveir litlir drengir komu inn í
múmíusafnið i Britisli Museum. Þeir
skoðuðu þar margar múmiur og hjá
hverri hekk seðill, þar sem letrað var
á hvað þær væri gamlar. Alt í einu
staðnæmLst annar þeirra fvrir framan
múmíu. sero á stóð „B. C. 1500“. og
sagði:
— Hvað skyldi þessi tala þýða?
— Skilurðu það ekki, bjáninn
þinn, sagði hinn. Það er númerið á
bílnum, sem ók yfir.hann.