Lesbók Morgunblaðsins - 17.09.1950, Blaðsíða 3

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
423
nes. Við tjölduðum á bakkanum
neðan við kvíslina, beint á móti
saeluhúsinu. Þarna vorum við um
kyrt í 3 daga. Var þá farið í Karls-
drátt og inn i Fróðárdali til þess
að safna jurtum og skjóta fugla,
til þess að ná hömum af þeim.
Á 4. degi tókum við okkur upp.
Átti nú að reyna að reka 6 ófæln-
ustu hestana. En ekki höfðu þeir
farið margar iengdir sínar er þeir
tryltust og flugu á stað, þó í rjetta
átt, stefnuna á Kjöl. Lentu þeir
nú í tryppahópi og urðu tryppin
vitlaus líka út af skröltinu og
glamrinu í koffortunum. Jeg
hleypti á sptett á eftir stóðinu, sem
stefndi upp með Svartá. Þegar jeg
var kominn á móts við Sátu, sje jeg
hvar einn þeirra hefir ætt upp á
háa roftorfu með holrofi svo að
segja all um kring. Mun hann ekki
liafa þorað að steypa sjer þar fram
af, hringstökk þarna bandóður og
sýndist mjer ekki betur en hvítir
fuglar flögruðu undan hófum hans.
En er nær kom sá jeg' að þetta voru
gusur upp úr hveitipokum, sem
hann hafði troðið í sundur. Lok-
urnar á koffortunum höfðu bilað
og hveitipokarnir þeyst upp úr
þeim út um alla torfuna. Jeg náði
klárnum og rígbatt taumnum um
afturfót hans, svo að hann gat sig
ekki hreyft. Hleypti jeg svo á eftir
hinum. Þrír höfðu þá gefist upp
með klyfsöðlana undir kvið, en
lausir við koffortin. Þá var sá
versti eítir, mósóttur skratti. Jeg
sá hvar tryppin bar við loft uppi
undir Gránunesi og þangað stefndi
jeg. Náði jeg Mósa svo að lokum
í farvegi Svartár, rjett fyrir neðan
Gránunes og mátti það ekki seinna
vera því að ldárinn, sem jeg reið,
var nær sprunginn af mæði. Það er
líka vondur sprettur úr Hvítárnesi
í Gránunes. Það geta þeir borið um
sem þessa leið hafa farið.
Jeg sneri nú við og tíndi saman
hesta og farangur. Þegar lestin
náði mjer vorum við sammála um
að nú væri fullreynt með klárana,
það væri ekki um annað að gera
en binda þá saman og teyma. Nokk
ur töf varð að þessum eltingaleik,
en með því að fara þvert yfir Kjöl
vestan við Kjalfell, náðum við á
Hveravelli skömmu fyrir miðáft-
an. Þar heldum við kyrru fyrir
næsta dag. Um nóttina hvarf einn
ihesturinn. Hann var tekinn í Múla
í Biskupstungum daginn eftir, það
frjettum við seinna.
Við skoðuðum Þjófadali og Tjarn
ardali og svo var haldið á stað norð
ur, yfir Blöndu norður af Dúfufells
nefi, norður með Hofsjökli og nátt-
staður tekinn í Orravötnum, skamt
frá Jökulsá eystri. Næsta dag í
Eystripolla, sem er varla nema
yfir Jökulsá á að fara. Eru þeir á
Vatnahjallavegi og var nú styst í
Eyjaíjörð. En ekki fórum við þang-
að, heldur var nú tekin stefna á
Kiðagil og komum við þar nyrst á
Sprengisandsveg. Var þetla góður
vegur, en er sjaldfarinn, enda mun
hann oft ófær vegna aurbleytu
langt fram á sumar. Við tjölduðum
á fallegum stað hjá Kiðagili og fór-
um þaðan daginn eftir niður í
Mjóadal.
Nú var svo komið að einn hest-
urinn var orðinn algjörlega óteym
andi. Var þetta grár klár, ramslæg-
ur og illvígur. Hann var orðinn svo
leikinn í því að slíta tauminn, jafn-
vel þótt úr nýrri línu væri, að við
komumst ekkert áfram fyrir hon-
um. Mjer var farið að leiðast þetta
og um morguninn hjá Kiðagili brá
jeg á mitt ráð, tók hring úr beisli
og batt í kaðalenda og gerði úr
þessu rennismeig um hálsinn á
Grána. Gekk nú alt vel fyrst í stað.
En er við vorum komin niður í
Mjóadalinn, kallar kokksi til mín
(hann var aftastur) og segir að
Gráni sje kominn upp í loft og sje
að hengjast. Jeg hrópaði til hans
og bað að skera sem hraðast á
tauminn, því að hesturinn á und-
an Grána togaði í. Kom búrhnífur
kokksa nú að góðu haldi. Gráni
náði andanum þegar snaran var í
sundur og svo hjálpuðum við hon-
um á fætur, því að hann lá þarna
afvelta milli koffortanna. Hann
haíði ætlað sjer að rykkja duglega
í og slíta tauminn, en þá tekist á
loft og komið öfugur niður. Held-
um við hann mundi láta sjer þetta
að kenningu verða og smeygðum
hálsbandinu á hann aftur. En htlu
síðar gerði hann aðra tilraun og
tókst hún nú þeim mun ver en hin
fyrri, að nú hentist hann upp í loft
»fan í þröngan skorning og var svo
skorðaður milli koffortanna að við
urðum að skera á báðar gjarðir til
þess að ná honum upp. Þessi bylta
varð til þess, að hann reyndi ekki
að slíta tauminn upp frá því.
Mjóidalur er geisilangur, mig
minnir að við værum 7—8 stundir
að fara hann, út að gömlu bæjar-
rústunum, sem eru nær yst í hon-
um. Mjer sýndist hann hrjóstugur
og ekki búsældarlegur, en sjálfsagt
er þar gott afrjettar land. Við fór-
um nú austur yfir hálsinn í íshóls-
dal og þangað var munur að koma.
Þar var bær, en hann var nú kom-
inn í eyði og ekki annað uppi stand
andi en bæjarveggirnir. Þarna
fanst mjer unaðslegt og búsældar-
legt, túnið grasgefið enn og skamt
fyrir norðan bæinn stöðuvatn með
mikilli silungsVeiði. Við tjölduðum
skamt fyrir utan túnið. Þau ensku
reyndu að veiða í vatninu, en fengu
ekki bröndu.
Nú lá leiðin út nieð vatninu þang
að til komið er að ánni, sem kem-
ur úr báðum dölunum skamt inn-
an við Mýri í Bárðardal. Það er
fremsti bær þar vestan Skjálfanda-
fljóts. Þar fengum við ferju yfir
fljótið og heldum að Stórutungu,
sem er skamt fyrir handan. Þar
var tjaldað við bergvatnsá eða stór-
an læk. Þar veiddu þau tvo urriða.